Γινόμαστε δυνατοί από αυτά που ξεπερνάμε

Οι εξετάσεις πέρασαν και με άφησαν πίσω ικανοποιημένη, να νιώθω ότι τελικά μπορούσα περισσότερα απ' όσα νόμιζα. Όλα δείχνουν ότι το φυσικό δεν το χάνω, ότι έβγαλα πάνω από 15.000 μόρια. Αναμένουμε τα αποτελέσματα! :/

Ποτέ μην φοβάσαι τις σκιές.
Σημαίνουν απλώς ότι κάποιο φως
λάμπει εκεί κοντά.

Έτσι δεν είναι; Σίγουρα!
Κάθε χτύπημα, κάθε δάκρυ, κάθε πόνος -και ο πιο μικρός ακόμα- σε κάνει σοφότερο. Προσθέτει μια σταγόνα κάθε φορά στον ωκεανό των εμπειριών. Αυτή τη στιγμή που γράφω νιώθω πιο κουρασμένη από ποτέ, πιο διαλυμένη από κάθε άλλη φορά. Όμως η επόμενη μέρα κανείς δεν ξέρει πως θα είναι. Ίσως όλα φύγουν. Ίσως σταθώ ξανά όρθια! :)

Πόσοι άραγε να διαβάζουν αυτό το blog? Πόσοι άραγε με καταλαβαίνουν έστω και λίγο; Πόσοι άραγε με περνάνε για τρελή; Υπάρχει κανείς εκεί έξω που να με νιώθει;
Τέλος πάντων.

Αύριο ξεκινάω απ' την αρχή. Ξεκινάω πάλι περπάτημα πρωί πρωί, όπως τότε, έτσι μπορώ να τα βάζω όλα σε μια σειρά. Αύριο το βράδυ θα βγω έξω με παρέα μετά από ένα χρόνο. Το έχω αποφασίσει, η ζωή μου θα μπει πάλι σε μια σειρά.

Πράξεις και δύναμη

Δεν έχω εμπιστοσύνη στις λέξεις. Οι λέξεις είναι ψευδαισθήσεις. Ξεγελάνε τον κόσμο, ιδιαίτερα τους νέους, και θολώνουν το μυαλό. Κατά την άποψή μου, οι άνθρωποι θα πρέπει να κρίνονται μόνο απ τις πράξεις τους.

Μορίς Φαρχί, "Όποιος γυρίζει δεν έφυγε ποτέ".

Ίσως απ' τα πιο σωστά κείμενα που έχω διαβάσει. Οι λέξεις ανέκαθεν δεν σήμαιναν πολλά για μένα. Μέσα από τις πράξεις, μια αγκαλιά, ένα βλέμμα, ένα άτομο μπορεί αν ξεχωρίσει ανάμεσα στους άλλους.

Για τις πράξεις μου ίσως κάποιοι να με έκριναν σκληρά, ίσως να έχασα πολλά -τα περισσότερα , ίσως ακόμα κι εγώ να μην μπορέσω να με συγχωρήσω. Όμως οι πράξεις μας σίγουρα μας κάνουν πιο δυνατούς. Κερδισμένος δεν είναι αυτός που δεν κάνει τίποτα, κερδισμένος είναι αυτός που κάθε φορά που πέφτει μπορεί να συνεχίσει να σηκώνεται.

Δεν ξέρω αν έχω καταφέρει να σηκωθώ, ξέρω όμως ότι άντεξα! Ακόμα αναπνέω. Μπορεί να έπεσα αμέτρητες φορές, μπορεί σε κάθε πτώση να έχανα μεγάλα κομμάτια από τον εαυτό μου, μπορεί να μην καταφέρω ποτέ να τα ξαναβρώ, μπορεί τα σπασμένα να μην ξανά κολλήσουν ποτέ, όμως είμαι εδώ! Ανάμεσά σας :Ρ Μπορώ ακόμα να αναπνέω, να αισθάνομαι, να γελάω, να φοβάμαι, να κλαίω.

Είναι δύσκολο όλο αυτό, όμως ή θα αντέξω μέχρι το τέλος ή όχι. Ή θα το κάνω το μεγάλο βήμα για να βγω στον ήλιο, ή θα παραμείνω σε αυτήν την ζωή που έχει μόνο σήμερα, το αύριο είναι θολό, ανύπαρκτο. Είναι τόσο δελεαστικό το σκοτάδι! Τόσο βολικό! Μπορείς να κρύβεσαι μέσα στις σκιές από τα πάντα, ακόμα και από τον εαυτό σου. Όμως φτάνει πια! Θέλω να ξανακοιτάξω τον ήλιο κατάματα και μόνο αυτός να μπορεί πλέον να με κρίνει.

"Ίσως να μην αντέχω πιά στο τίποτα κρυμμένος"

Οι εξετάσεις φτάνουν στο τέλος τους και έρχεται ένα ακόμη καλοκαίρι. Τίποτα όμως δεν είναι ίδιο! Το σχολείο τελειώνει, ένας νέος δρόμος ανοίγεται μπροστά... Η περίοδος άγχους φτάνει στο τέλος της, το διάβασμα σταματάει και τα βιβλία φορτωμένα με τύπους και θεωρίες μπαίνουν σε κούτες για να ξανά απλωθούν σε άλλη βιβλιοθήκη, καινούρια...
Όλα όμορφα!

Τώρα εγώ όμως γιατί νιώθω τόσο άδεια; Γιατί φοβάμαι; Φοβάμαι τις μέρες που έρχονται. Έφτασε η ώρα που θα πρέπει να αντιμετωπίσω τον εαυτό μου, να βρεθώ μπροστά σε όλα αυτά που σιγά σιγά, μέρα με τη μέρα, τοποθετούσα τόσο πίσω μέχρι να ξεθωριάσουν. Όμως δεν μπορώ να κρύβομαι πια, δεν πάει άλλο! Ήρθε η ώρα για την μεγάλη αναμέτρηση :Ρ
Και φοβάμαι γαμώτο... Φοβάμαι...

Και να φανταστείς νόμιζα ότι μπορώ να αντιμετωπίσω κάθε δυσκολία. Και τώρα φοβάμαι να βρεθώ μόνη μου με τις αναμνήσεις μου, μόνη με τις σκέψεις μου. Αυτές που τόσο κακό μου έχουν κάνει. Αυτές που με δείχνουν με το δάχτυλο. Αυτές που έχουν πλέον τον έλεγχο.
Έφτασε η ώρα, το ρολόι έχει από καιρό σταματήσει και για να ξανά ξεκινήσει πάλι την πορεία του, για να αρχίσω πάλι να ζω, πρέπει να τα αντιμετωπίσω όλα. Όλα...



-Μόνο κάποιος που το περνάει αυτό μπορεί να με καταλάβει. Για τους άλλους μοιάζει με ένα ακόμα παραλήρημα. Στους τελευταίους ένα πράγμα εύχομαι, να μην με καταλάβετε ποτέ. Γιατί πονάει... Πονάει πολύ-

Μαύρα σύννεφα...

Ο ουρανός είναι βαρύς και ανυπομονεί να ρίξει το φορτίο του. Έρχεται μια νύχτα γεμάτη βροχές. Πόσο μου αρέσουν αυτές οι νύχτες! Ανοιχτό παράθυρο, βροχή, κρύο, απαλή μουσική στο στέρεο γεμάτη αναμνήσεις. Τέτοιες νύχτες κλείνω τα μάτια και αφήνω τις σκέψεις μου να κάνουν πανηγύρι, να κάνουν όση φασαρία θέλουν. Στο τέλος εξουθενωμένες κάθονται ήσυχες και μπορώ να τις βάλω σε μια σειρά, να τις τοποθετήσω με τάξη μέσα στο κεφάλι μου. Φωνές μέσα στο κεφάλι μου, φωνές γνωστές και όχι, φωνές που μου κρατάνε συντροφιά. Όλα ήσυχα και μόνο κάποιοι στίχοι με συντροφεύουν...

Every breath you take, And every move you make, Every bond you break, every step you take, I'll be watching you... Every single day, And every word you say Every game you play, every night you stay, I'll be watching you...

Επέστρεψα!

Πώς σας βρίσκω; Οι εξετάσεις πάνε καλά ;)
Έχω συγκινηθεί πολύ, πριν κάποιες ώρες μου ήρθε αυτό...

Φάτσα καλή επιτυχία και καλά αποτελέσματα, αν και είναι σίγουρα (: Όλα σου τα όνειρα να τα κάνεις πραγματικότητα και να φτάσεις όσο ψηλά σου αξίζει! Με όποια επιστήμη και να καταπιαστείς, θα την βγάλεις ασπροπρόσωπη, αυτό είναι το μόνο βέβαιο (;
Λυπάμαι που έγιναν έτσι τα πράγματα. Προσπαθώ μήνες να βρω το θάρρος να σου ζητήσω ένα συγνώμη. Συγνώμη που σε πόνεσα, συγνώμη που έφυγα από δίπλα σου, συγνώμη που δεν κράτησα την υπόσχεσή μου. Σου είχα πει ότι θα είμαι εκεί και και δεν το έκανα. Δεν άντεξα Ηρώ, δεν άντεξα. Συγνώμη.
Ξέρεις τι ένιωθα, ξέρεις τι ήσουν για μένα και τίποτα δεν έσβησε. Τίποτα απολύτως. Είσαι ένα κεφάλαιο στη ζωή μου! Σε σκέφτομαι πάντα, θέλω να είσαι καλά. Μαθαίνω νέα σου, μαθαίνω ότι τα πας καλά στις εξετάσεις. Ξέρω ότι είσαι δυνατή, πιο δυνατή από όλους. Πέρασες τόσα και άντεξες, άντεξες κάτω από συνθήκες που αμφιβάλω αν υπάρχουν πολλοί που θα μπορούσαν. Στα περισσότερα ήσουν μόνη σου, σε άφησαν μόνη σου, μαζί τους κι εγώ. Λυπάμαι και ντρέπομαι τόσο πολύ γι’ αυτό Ηρώ…
Δεν προσπαθώ να πετύχω κάτι με αυτό το mail. Δεν ξέρω καν αν θα βρω τη δύναμη να το στείλω τελικά. Μόνο να ξέρω ότι ακόμα προσπαθείς, αυτό θέλω. Ξέρω ότι δεν είσαι καλά, δεν έχεις επανέλθει και λογικό είναι, όμως θέλω να ξέρω ότι δεν σταμάτησες να προσπαθείς, δεν σταμάτησες να παλεύεις. Θυμάσαι τι λέγαμε; Μην το βάλεις κάτω ποτέ. Εσύ απλά ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ να το βάλεις κάτω.
Δεν ήθελα να σε πάρω τηλέφωνο, δεν άντεξα, για να είμαι ειλικρινής. Πάλι θα προσπαθούσα να καλύψω την ένταση που νιώθω με νεύρα και φωνές, θα σε στεναχωρούσα πάλι όπως τις προηγούμενες φορές και αυτό δεν το θέλω με τίποτα. Αυτά τα μάτια δεν αντέχουν άλλο πόνο.
Να ξέρεις μόνο φάτσα, σε σκέφτομαι και θέλω να είσαι καλά. Μια νέα ζωή ξεκινάει το Σεπτέμβρη, να βάλεις μέσα της ΜΟΝΟ όσους το αξίζουν. Μόνο αυτούς.
Είσαι φτιαγμένη για μεγάλα πράγματα, για πολύ μεγάλα πράγματα, χαίρομαι τόσο πολύ που σε γνώρισα και λυπάμαι, ντρέπομαι, που δεν άντεξα.
Δεν περιμένω απάντηση, αλήθεια, δεν περιμένω. Θα συνεχίσω να μαθαίνω νέα σου και θα συνεχίσω να αισθάνομαι περήφανος για κάθε σου επιτυχία. Είμαι περήφανος για σένα, πολύ περήφανος!
Συγνώμη που σε άφησα μόνη σου, λυπάμαι. Ήμουν πολύ λίγος, απ’ ότι φάνηκε, για να αντέξω τόσο δυνατά συναισθήματα. Πόνο, λύπη, αγάπη, χαρά. Ξέρεις όλα να τα ζεις δυνατά, όπως τους αξίζει. Σέβεσαι τα συναισθήματα. Δεν έχω ξαναγνωρίσει τέτοιον άνθρωπο. Με τρόμαξαν όλα αυτά και ντρέπομαι γι’ αυτό. Συνεχίζω την χλιαρή ζωή μου. Εσύ μην αλλάξεις ποτέ φάτσα μου, ποτέ. Ποτέ μην σταματήσεις να ζεις τόσο έντονα, ποτέ μην σταματήσεις να κάνεις το μαύρο άσπρο, ποτέ μη σταματήσεις να ζεις.
Σε σκέφτομαι, σε θυμάμαι. Έχω ακόμα τη φωτογραφία μας.
Να προσέχεις φάτσα μου, να προσέχεις.
Χάρης

Συγκινήθηκα πολύ, πάρα πολύ. Κι εγώ σε σκέφτομαι, κι εγώ θυμάμαι...

Το κεφάλι μου πάει να σπάσει...

Που να χωρέσει κι αυτό όλα αυτά που γίνονται; :Ρ

Πραγματικά, μήπως με έχει μουτζώσει κανένας; Δεν εξηγείται όλο αυτό. Δεν εξηγείται... Και μέσα σε όλα ξεκινάνε και οι πανελλήνιες την Παρασκευή. Όλως παραδόξως, με έχει πιάσει μια αναισθησία... Έχω μπουχτίσει στο διάβασμα, δεν πάει άλλο, δεν αντέχω άλλες πληροφορίες! Πω ρε...

Λοιπόν, πρέπει να βάλω ένα πρόγραμμα γιατί σε 16 μέρες θα τελειώσουν οι πανελλήνιες και θα αντιμετωπίσω ένα χάος.
Λοιπόν, μόλις μπει ο Ιούνης (Καλοκαίρι <3 )

• Θα πάω να βγάλω δίπλωμα για αμάξι. Ποιος με πιάνει! Σιγά μην το ξαναδεί η mother το αμάξι της :Ρ
• Ξεκινάω πάλι περπάτημα στις 7 το πρωί στον ποδηλατοδρόμο <3
• Ξεκινάω γυμναστήριο! Κύριε Άκη έρχομαι :Ρ Κι ελπίζω να είναι ακόμα αυτά τα κουκλιά στα βάρη 8)
• Βόλτες βόλτες βόλτες! Το 'χω υποσχεθεί, θα πάθουν τα νεύρα μας απ' τους πολλούς καφέδες στο Dali <3
• Θα φτιάξω επιτέλους εκείνα τα κολάζ με φωτογραφίες, με αφιερώσεις, με αναμνήσεις, με αποκόμματα από περιοδικά, με κόμικ άγνωστων δημιουργών, με έρευνες, με τραγούδια με όλα αυτά που με εκφράζουν :) Και μετά θα τα κορνιζάρω :)
• Θα ψάχνω για σπίτι, αν όλα πάνε καλά! :) Ας ελπίσουμε να βγάλω 15000 μόρια...
• Θα βγάλω το κινητό απ' το αθόρυβο 8)! Σόρι ρε παιδιά που ποτέ δεν απαντάω! Τέρμα! Τώρα θα ξαναβγώ στον κόσμο :Ρ
• Θα αγοράσω καινούρια γυαλιά και ηλίου και μυωπίας 8)
• Θα διαβάσω ΌΛΑ τα βιβλία που με περιμένουν τόσο καιρό! Πρέπει να είναι πάνω από 30... Θα χωθώ μέσα στις σελίδες τους! Κάτι που έχω εγκαταλείψει κάτι χρόνια :(
• Θα ψάξω ΌΛΕΣ τις πληροφορίες που σημειώνω σε ένα τετράδιο για "Να τις ψάξω αργότερα στο νετ" και τελικά δεν έχω αξιωθεί να το κάνω!
• Να κατεβάσω όλα τα CD που μου λείπουν! Η CDιέρα (χαχαχα :Ρ) θέλει ανανέωση!
  
• Να αγοράσω ψηφιακή φωτογραφική μηχανή, πολύ το καθυστέρησα :Ρ

• Να αναπληρώσω τον χαμένο χρόνο! Σόρι παιδιά, πέρασαν 3 δύσκολα χρόνια, αλλά θα επανέλθω και θα είμαι όπως παλιά :)

Όλα αυτά και πάρα πολλά με περιμένουν το καλοκαίρι :D
Καλή επιτυχία στις εξετάσεις σε όσες δίνουν πανελλήνιες ;)

(Θα ξαναμπώ μετά τις εξετάσεις, οπότε τα λέμε στις 28 Μάη!)

Ευχαριστώ...

Δείξε μου τον τρόπο
κι αν θέλει κι άλλο κόπο
εγώ θα προσπαθώ...

Αυτό μου είπες, αυτό. Αξίζεις τόσα πολλά, όμως σίγουρα δεν αξίζεις εμένα. Μου είπες ότι θα είσαι δίπλα μου, μόνο αυτό θέλεις. Δεν μπορώ να σου προσφέρω τίποτα παραπάνω από κάτι μέτριο και δεν θέλω να συμβιβαστείς, δεν θέλω! Το κατάλαβες, κατάλαβες πως νιώθω, κατάλαβες... Κι εγώ έμεινα τώρα πίσω να αναρωτιέμαι αν έχασα έναν μοναδικό άνθρωπο από δίπλα μου. Δεν σου αξίζω όμως, αλήθεια. Δεν θέλω να είμαι μαζί σου μόνο και μόνο επειδή θέλω να ξεφύγω απ' τις αναμνήσεις, δεν θέλω.
Δεν ξέρω αν θα υπάρξει συνέχεια μεταξύ μας, δεν ξέρω αν θέλω να υπάρξει, αυτό όμως που σου υποσχέθηκα θα το κάνω. Θα προσέχω. Το ίδιο θέλω κι από σένα. Να προσέχεις και ίσως να βρεις κάποια που να τα αξίζει όλα αυτά και να νιώθει τα ίδια. Είσαι φτιαγμένος για μεγάλα πράγματα και όχι για τα χλιαρά δικά μου αισθήματα. Όχι γι' αυτά.
"Μην κλάψεις για κανέναν. Ποτέ! Μ' ακούς; Ποτέ!" έτσι μου είπες.
Σε ευχαριστώ.

Το σταματημένο ρολόι

"Σε έναν από τους τοίχους του δωματίου μου κρέμεται ένα ωραίο παλιό ρολόι που δεν δουλεύει πια. Οι δείκτες του, σταματημένοι, δείχνουν πάντοτε την ίδια ώρα: εφτά ακριβώς.
Σχεδόν πάντα, το ρολόι είναι μόνο ένα άχρηστο διακοσμητικό πάνω σε έναν ασπριδερό και άδειο τοίχο. Ωστόσο, υπάρχουν δύο στιγμές στην διάρκεια της μέρας, δύο φευγαλέες στιγμές, που το παλιό ρολόι μοιάζει να ανασταίνεται από τις στάχτες του σαν τον φοίνικα.
Όταν όλα τα ρολόγια της πόλης μέσα στην τρελή τους πορεία δείχνουν εφτά. Δύο φορές την ημέρα, μία το πρωί και μία το βράδυ, το ρολόι μου νιώθει σε απόλυτη αρμονία με το υπόλοιπο σύμπαν.
Αν κάποιος κοίταζε το ρολόι εκείνες τις δύο στιγμές θα έλεγε ότι λειτουργεί στην εντέλεια... Μόλις, όμως, περάσει εκείνη η στιγμή, όταν οι δείκτες σε όλα τα ρολόγια συνεχίσουν τον μονότονο δρόμο τους, το παλιό μου ρολόι χάνει τον βηματισμό του και παραμένει πιστό σ' εκείνη την ώρα που κάποτε σταμάτησε.
Εγώ αγαπώ αυτό το ρολόι. Κι όσο περισσότερο μιλώ γι' αυτό, τόσο περισσότερο το αγαπώ. Γιατί νιώθω ότι ολοένα και περισσότερο του μοιάζω.
Είμαι κι εγώ σταματημένος σε μια στιγμή. Κι εγώ νιώθω καρφωμένος και ακίνητος. Κι εγώ είμαι, κατά κάποιον τρόπο, ένα άχρηστο διακοσμητικό σ' έναν τοίχο.
Όμως, επίσης, απολαμβάνω τις φευγαλέες στιγμές κατά τις οποίες, μυστηριωδώς, έρχεται η ώρα μου. Εκείνη την ώρα νιώθω ζωντανός. Μπορώ να δημιουργήσω, να ονειρευτώ, να πετάξω, να πω και να αισθανθώ...
Όταν περάσουν αυτές οι στιγμές, τα υπόλοιπα ρολόγια, που φωλιάζουν σε άλλους ανθρώπους, συνεχίζουν την πορεία τους, κι εγώ επιστρέφω στο στατικό μου θάνατο. "

Χόρχε Μπουκάι,
"Να σου πω μια ιστορία"

Αυτό το απόσπασμα αντιπροσωπεύει την ζωή μου. Είναι σαν να μιλάει για μένα, σαν να σκεφτόταν εμένα όταν το έγραφε.

Συναισθηματικό Μπλέξιμο...

Τα έχω μπερδέψει λίγο; Ή μου φαίνεται; Όλο το βράδυ αναρωτιόμουν πώς τα 'χω κάνει έτσι. Τρεις άντρες μέσα στο κεφάλι μου. Πρώτος και μοναδικός ο Χάρης. Τον έχω τυλίξει προσεκτικά με όμορφες αναμνήσεις και τον έχω τοποθετήσει με σεβασμό στο πίσω μέρος του κεφαλιού και της καρδιάς μου. Έχω αναφερθεί και σε προηγούμενες αναρτήσεις σ' αυτόν και σίγουρα θα έχετε καταλάβει πως δεν ήταν απλά μια σχέση, ήταν πολλά παραπάνω. Είναι πολλά παραπάνω. Του χρωστάω πολλά. Απίστευτα πολλά.
Τις τελευταίες μέρες όμως αποφάσισα να κάνω αυτό που υποσχεθήκαμε ο ένας στον άλλο, να πάω παρακάτω. Και βρέθηκε δίπλα μου κάποιος με καθαρό βλέμμα και αληθινό χαμόγελο. Μου στάθηκε πολύ, ήταν αποφασισμένος να με κάνει να χαμογελάω όταν βούλιαζα. Μου στάθηκε πολύ, φιλικά πάντα και ξέρω ότι με στηρίζει. Κάπου εκεί άρχισα να κολλάω, άρχισε να μου λείπει το άρωμά του. Άρχισα να νιώθω ένα τσίμπημα όταν ήμουν μπροστά στο βλέμμα του. Όμως έχει σχέση και είναι ερωτευμένος... Η δική μας σχέση δεν μπορεί παρά να μείνει φιλική.
Ως εδώ καλά. Δεν έχει μπλεχτεί και πολύ το πράγμα αφού μόνο μέσα μου υπάρχει αναταραχή, δεν την έχει κάποιος άλλος. Έλα όμως που δεν τελείωσα. Μια τρίτη φάτσα υπάρχει στο παιχνίδι.
Πριν μήνες κάτι είχε παιχτεί μεταξύ μας. Αυτός ένιωθε και νιώθει πολλά, εγώ απλώς ήθελα να ξεφύγω. Ήθελε σοβαρή σχέση, εγώ δεν άντεχα. Όταν άρχισε να σοβαρεύει το πράγμα το φρέναρα, του είπα ότι κάπου εκεί πρέπει να σταματήσουμε. Η στάση του απέναντί μου ήταν άψογη. Το σεβάστηκε. Έκανε κάποια σχέση και μου είπε ότι όταν έχω ανάγκη να μιλήσω με κάποιον να τον πάρω αμέσως τηλέφωνο. Φυσικά και δεν το έκανα ποτέ. Ήταν ερωτευμένος μαζί μου και δεν μπορούσα να του το κάνω αυτό. Αν του το ζητούσα, θα τα παρατούσε όλα. Δυστυχώς. Η σχέση που είχε τελείωσε, αυτός έβαλε τέρμα, έτσι μου είπε. Ακόμα μου είπε "Μαζί σου θέλω να είμαι. Όπως και να μπορείς". Νιώθει πολλά και δεν μπορώ να παίξω μαζί του. Έχω νιώσει πολλά, έχω ζήσει μέσα στα συναισθήματα και τον έρωτα τον αντιμετωπίζω με δέος. Δεν θέλω να με μισήσει μετά. Μπορεί να μην μου είναι τελείως αδιάφορος, όμως δεν είμαι ερωτευμένη και δεν του αξίζει τίποτα λιγότερο. ΔΕΝ ΠΡΈΠΕΙ να συμβιβαστεί με τίποτα λιγότερο.
Δεν ξέρω τι να κάνω. Νιώθω τύψεις. Για τον Χάρη και γι' αυτά που νιώθω. Γι' αυτά που νιώθω για τον 2ο και αυτά που δεν νιώθω για τον 3ο.
Συναισθηματικό μπλέξιμο...

Πόσο σ' αγαπάω τελικά,πόσο σου μοιάζω...

"Έζησα όλα τα όχι και τα μη
σε μια τρελή διαδρομή.
Διαδρομή που τελικά
με φέρνει εδώ μπροστά σου.
Άσε με στο παραμύθι σου να ζω
συγνώμη μήπως και σου πω.
Να σταματήσω να γυρνώ στο πουθενά
μακριά σου....

Πόσο σ' αγαπάω τελικά..."

Τι με έχει πιάσει αυτές τις μέρες και δεν μπορώ να σταματήσω να κλαίω; Είχα μήνες να το ζήσω αυτό. Δεν μπορώ να κρατήσω τα δάκρυά μου, χάνω την αυτοκυριαρχία μου. Δάκρυα, δάκρυα, δάκρυα... Λες και όλα αυτά μέσα μου θα υγροποιηθούν και θα φύγουν μακριά. Λες και θα φύγει όλο αυτό το βάρος. Λείπουν και όλοι από το σπίτι, δεν έχω να ξεχαστώ με τίποτα. Μόνο με το διάβασμα ξεχνιέμαι, αλλά για πόσο ακόμα θα το έχω κι αυτό; Πφφ... Ανώμαλος άνθρωπος.

Τώρα τελευταία με επισκέπτονται φαντάσματα του παρελθόντος, άτομα που αγάπησα πιο πολύ από μένα, άτομα που πια δεν έχω δίπλα μου. Δεν είναι πολλά, τρία όλα κι όλα. Που να βρίσκονται άραγε; Να χαμογελάνε; Να είναι καλά; Να είναι ήρεμοι; Να με θυμούνται; Με ξέχασαν άραγε; Βλέπω φωτογραφίες που πονάνε, που σαν πυρωμένο σίδερο μου τρυπάνε την καρδιά... Είχα καταφέρει να το μετατρέψω όλο αυτό σε όμορφες αναμνήσεις,όμως τώρα ο πόνος είναι μεγαλύτερος από ποτέ...

Ο τροχός γυρίζει...

Χτες το βράδυ σκεφτόμουν πώς άλλαξαν όλα. Η ζωή μου πέρασε μπροστά απ' τα μάτια μου σαν φιλμ, εικόνες που ζούσα. Πριν από λίγα χρόνια άρχισαν όλα να αλλάζουν με αργό, αλλά σταθερό ρυθμό. Η ζωή μου άλλαζε αργά χωρίς καν να το καταλάβω, χωρίς να το νιώσω. Μια μέρα όμως κοιτάχτηκα στον καθρέφτη και ήμουν μία άλλη. Παντού κομμάτια γύρω μου, καταστάσεις που τα διέλυσαν όλα. Μικρές ή μεγάλες δυσκολίες, δάκρυα, πόνος, μοναξιά, θάνατος, κενό... Όλα τα έζησα πολύ έντονα. Παράξενο, όμως έμαθα να τα δέχομαι όλα με έναν περίεργο τρόπο, έμαθα να τους δίνω άλλο χρώμα, να τα κάνω άσπρα. Όσοι με ξέρουν με λένε "Θετικό και αισιόδοξο άτομο". Και δίκιο έχουν. Έτσι έμαθα. Έλεγα "Αντέχω". Όμως δεν ξέρω αν είναι αλήθεια αυτό. Δεν ξέρω αν είναι αδυναμία ή δύναμη αυτό που με κάνει να τα απλοποιώ όλα. Ίσως και δειλία.
Ο τροχός γυρίζει, γυρίζει γρήγορα. Αλλά φοβάμαι γαμώτο. Ζαλίζομαι. Θέλω να κατέβω. Πνίγομαι.
Συνέχεια λέω ότι θέλω να φύγω. Μα που να πάω; Όσα και όσοι αγαπάω φεύγουν. Εγώ φταίω γι' αυτό; Δεν ξέρω, αλήθεια. Νιώθω σαν να φέρνω την καταστροφή, σαν να προκαλώ κακό σε όσους έχω δίπλα μου. Φοβάμαι να δεθώ. Όλοι πρέπει να μείνουν μακριά, θέλω να τους προστατεύσω και αυτή η ανάγκη είναι πιο επιτακτική απ' την ανάγκη να βγάλω από μέσα μου τα κομμάτια και με τη βοήθειά τους να τα ενώσω πάλι.
Θα με περνάτε για μια έφηβη που τα βλέπει όλα μαύρα. Και θα σας απαντήσω δύο πράγματα. Το πρώτο είναι ότι μακάρι να ήμουν. Και δεύτερον εύχομαι μέσα απ' την καρδιά μου να μην περάσετε ποτέ ούτε το ένα τέταρτο από αυτά που πέρασα εγώ. Μακάρι να μην με καταλάβετε ποτέ. Γιατί πονάει.
Θα μου πείτε "Πάνε αυτά, πέρασαν". Ναι, ξέρω. Όμως το παρελθόν συνδέεται άμεσα με το παρόν μου. Μετράω απώλειες μέσα μου.
Είναι ώρες που με πιάνει το παράπονο. Ας ήμουν κι εγώ σαν όλα τα υπόλοιπα κορίτσια που το μόνο πρόβλημά τους είναι να χάσουν κιλά και τι ρούχα να αγοράσουν. Που σκέφτονται μόνο αυτόν που είναι ερωτευμένες και αυτό αποτελεί το κύριο μέρος στις σκέψεις τους.
Τα δικά μου προβλήματα είναι λίγο πιο σύνθετα, αν σκεφτείς ότι ίσως μέχρι αύριο δεν αντέξω να ζω. Ίσως ξανά μπω στο νοσοκομείο πολύ σύντομα. Ίσως αυτές οι φωνές στο κεφάλι και τα αυτιά μου με οδηγήσουν στην τρέλα. Ίσως μέχρι αύριο να μην αντέξω τον πόνο.
Φοβάμαι γαμώτο, φοβάμαι.

-Μην με κρίνετε αυστηρά, το κάνω ήδη εγώ αυτό. -

Πάει ένας χρόνος και 3 μήνες...

Σήμαινες πολλά για μένα.
Ποτέ δεν σου είπα ότι έκανα σχέδια!Για διακοπές, για τις εξόδους... Για όλα.
Τώρα χαθήκαμε, δεν ξέρω γιατί, δεν σε ρώτησα.
Πέρασες πολλά και δεν ήθελες να είμαι μέσα σ αυτά. Εγώ ήθελα,όμως με έδιωξες...
Δεν σου είπα τότε ότι θα είμαι πάντα εδώ όποτε και αν με θυμηθείς,δεν στο είπα. Ίσως και να το ήξερες. ΕΠΡΕΠΕ να το ξέρεις.
Δεν σου είπα τίποτα,σε άφησα να φύγεις και τώρα δεν ξέρω αν είσαι καλά, αν έχεις κάποιον δίπλα σου.
Ελπίζω μια μέρα να ξανά δω το χαμόγελό σου, να ξανά ακούσω την φωνή σου, να σε ξανά ακούσω να γελάς. Πόσο μου λείπεις, δεν ξέρω γιατί σε άφησα να φύγεις. Ίσως σε αγαπούσα περισσότερο απ' όσο μπορεί κανείς να φανταστεί και ήξερα ότι αν έμενες δεν θα άντεχες. Σε ήθελα ζωντανό ακόμα και μακριά μου. Κάθε βράδυ σε σκέφτομαι. Κάθε βράδυ θυμάμαι που το ξενυχτούσαμε στο τηλέφωνο και οργανώναμε την ζωή μας που ήταν κοινή κατά έναν όμορφο, "καθαρό" και "γνήσιο" τρόπο. Ότι θα περάσουμε στην ίδια πόλη, ότι θα ήμασταν μαζί σε όλα. Ήμασταν αδέρφια, έτσι έλεγες. Ήμουν η μικρή σου αδερφή που προστάτευες,όμως εγώ δεν μπόρεσα να σε προστατεύσω. Αν μπορούσα θα έπαιρνα εγώ την θέση του πατέρα σου σε εκείνο το ατύχημα που σου άλλαξε την ζωή, που έσβησε το χαμόγελό σου... Μου είπες ένα βράδυ "Να προσέχεις και μην πεις ποτέ σε κανέναν για μένα. Θα φύγω".
Δεν μίλησα, είχα καταλάβει τι σκόπευες να κάνεις και δεν μίλησα. Θα με μισούσες περισσότερο απ' ότι μίσησες τον εαυτό σου και αυτό δεν το ήθελα. Δεν το ήθελα. Από εκείνο το βράδυ δεν σε ξαναείδα. Ένας χρόνος και 3 μήνες πέρασαν και δεν σε ξαναείδα. Δεν ξέρω αν θα σε ξαναδώ. Το εύχομαι. Που να είσαι άραγε; Που να είσαι; Κρυώνεις τα βράδια; Σε αγκαλιάζει κανείς; Σε νοιάζεται κανείς;

Μου λείπεις. Μου λείπεις γαμώτο. Τελευταία εικόνα από σένα το χλωμό σου πρόσωπο και δύο κόκκινα άδεια μάτια. Τρόμαξα. Σε ήθελα δίπλα μου, μόνο εσένα ήθελα... Όμως έτσι ήρθαν όλα. Ελπίζω οι φλέβες σου να μην ξανά τρυπήθηκαν, αλλά αυτό είναι σίγουρα αδύνατο. Ελπίζω να είσαι ζωντανός. Τίποτα άλλο δεν θέλω. Είμαι εδώ ρε βλάκα,για σένα και μόνο. Τα παρατάω όλα για να ξανά δω το χαμόγελό σου, το ξέρεις;
Μου λείπεις. Τήρησα τον λόγο μου, δεν είπα σε κανέναν τίποτα, είπα απλώς ότι τσακωθήκαμε και ότι πήγες σε συγγενείς σου χωρίς να μου πεις που.
Να το ξέρεις,μπορεί να μην πιστεύω στους αγγέλους αλλά να το ξέρεις, θα είμαι δίπλα σου ο φύλακας ο άγγελός σου. Πάντα.

(Σε έναν φίλο μου που είχε μπλέξει και έφυγε απ το σπίτι του με μια παρέα)

Μέσα μου ένα άλογο τυφλό,αγριεμένο...

Νύχτα. Δεν νυστάζω,δεν θέλω να κοιμηθώ,δεν θέλω να μείνω ξύπνια. Ούτε να κλάψω θέλω. Να κλάψω γι' αυτά που είμαι,γι' αυτά που δεν θέλω να είμαι,γι' αυτά που δεν αντέχω να είμαι...
Ησυχία. Κανένας ήχος. Μόνο εγώ,ένα τσιγάρο,το χαρτί,το μολύβι και ένα φεγγάρι. Ένα φεγγάρι που στέκει αγέρωχο εκεί ψηλά και είναι σαν να με κοροϊδεύει για την μιζέρια μου.
Μου αρέσει αυτή η ησυχία του δωματίου μου,το αεράκι απ το παράθυρο μου κάνει παρέα. Η μάσκα,αυτή η χαμογελαστή μάσκα που φοράω την μέρα,πέφτει.Λυτρώνομαι.Δεν προσποιούμαι άλλο. Είμαι μόνη. Εγώ και ο εαυτός μου. Μετράω τους χτύπους της καρδιάς μου που για κάποιες στιγμές είναι ακανόνιστοι,σαν να μου λένε:"Εμείς έχουμε τον έλεγχο. Εσύ τον είχες και τον έχασες". Τον έχασα. Το ξέρω. Δεν θέλω να το παραδεχτώ,αλλά το ξέρω.
Γύρω μου πράγματα που αγαπώ,πράγματα που μου θυμίζουν καταστάσεις,χαμόγελα,δάκρυα...Στιγμές που ζούσα. Τώρα δεν νιώθω τίποτα.Τίποτα.Τα κοιτώ και η σκέψη μου φεύγει. Κλείνεται σε ένα κελί με μαύρους τοίχους ποτισμένους με υγρασία.
Δεν πρέπει κανείς δικός μου -φίλος,γνωστός ή συγγενής...κανείς- να καταλάβει τίποτα απ' όλα αυτά. Πρέπει να μείνουν απ' έξω.ΠΡΕΠΕΙ.Είμαι μόνη μου σ' αυτό το παραλήρημα Μόνη μου και δεν δέχομαι να μπλέξω κανέναν άλλον. Άλλωστε το πρωί θα ξαναφορέσω την μάσκα...
Καληνύχτα.

-Κυριακή 2/05/2010,ώρα 3.45πμ-

Φοβάμαι :|

"Όταν ήμουνα μικρός
Στα όνειρά μου πάντα ερχότανε
Ένας άσπρος αετός
Με κοιτούσε και θυμότανε"


Από μικρή,ένα όνειρο είχα.
Να πετάξω.
Όμως όλα γύρω μου ήταν απογορευτικά.
Κι έτσι εγώ απλώς περίμενα να μεγαλώσω.
Και μεγάλωσα...
Όμως τώρα φοβάμαι να πετάξω,φοβάμαι ότι αν ξεφύγω απ' όλα αυτά που με δένουν με το τώρα δεν θα καταφέρω να επιβιώσω.Διαλέγω συνειδητά να μείνω κάπου που πονάω αλλά έχω μάθει να αντέχω τον πόνο.
Τώρα τελευταία σκέφτομαι με τρόμο τις μέρες που έρχονται.Θυμάμαι με ακόμα περισσότερο τρόμο τις μέρες που πέρασαν.Θέλω να φύγω απ' ολο αυτό αλλά φοβάμαι.Φοβάμαι το μετά.Δεν θα είμαι η ίδια και τις αλλαγές,που άλλοτε τις λάτρευα,πλέον τις φοβάμαι.Κάθε μέρα κάνω επιλογές για την ζωή μου που με οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην καταστροφή και δεν μπορώ να κάνω τίποτα για να με σταματήσω.
Κανείς δεν έχει καταλάβει τίποτα από αυτό που συμβαίνει μέσα στο κεφάλι μου.Έχω φτάσει σε σημείο να ακούω φωνές.Δεν είμαι καλά και δεν μπορώ να προσποιούμαι ότι όλα φτιάχνουν.Δεν μπορώ να το κάνω πια αυτό,με νικάει :|

Και φοβάμαι να πάω σε κάποιον ψυχολόγο ή ότι άλλο...Φοβάμαι.
Τότε θα παραδεχτώ πραγματικά ότι δεν είμαι καλά.Τώρα έχω την ψευδαίσθηση ότι μπορώ να τα καταφέρω και μόνη μου.
Όμως,ρε γαμώτο,οι κρίσεις πανικού γίνονται όλο και πιο συχνές,νιώθω μονίμως ένα σφίξιμο στην καρδιά,έχω ταχυπαλμίες...Καταφέρνω να το καλύπτω και να μην το δείχνω στους άλλους,με το χιούμορ,αλλά μέχρι πότε;
:|
-Δεν περιμένω να καταλάβει κανείς-