Για σένα.

Έβλεπα "Στο παρά πέντε" μια σκηνή με τον Αλέξη και την Ντάλια. Όταν μίλησε ο Αλέξης και είπε:

"Γιατί είμαι ερωτευμένος μαζί σου. Γιατί δεν υπάρχει στιγμή της ημέρας που να μην σε σκέφτομαι. Γιατί θα έκανα τα πάντα για σένα. Θα έχανα τα πάντα για σένα. Θα άφηνα τα πάντα για σένα. Γιατί δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα. Έγινα κατανοητός;"

Ανατρίχιασα. Με έπιασαν τα κλάματα. Χάθηκαν όλα από μπροστά μου και με τύλιξε μια περίεργη ομίχλη. Πήγα πίσω, έναν χρόνο και κάτι πίσω. Εμφανίστηκε ένα πρόσωπο μπροστά μου, ένα πρόσωπο που σημαίνει πολλά για μένα. Ένα πρόσωπο που μου είπε ακριβώς τα ίδια. Και τα εννοούσε.

Αυτές τις μέρες δεν είμαι καλά. Είναι ώρες ώρες που νιώθω ότι πέφτω. Θυμάμαι αυτά τα λόγια, θυμάμαι το βλέμμα του, θυμάμαι το χέρι του που με κρατούσε. Ξέρω ότι τα εννοούσε. Ξέρω ότι ακόμα τα νιώθει. Ξέρω ότι με ένα απλό τηλεφώνημα, με μια απλή κουβέντα μπορώ να τον κάνω να τα παρατήσει όλα και να έρθει σε μένα.
Όμως είμαι εδώ μόνη μου και θα παραμείνω. Γιατί δεν πρέπει. Γιατί ο καθένας πρέπει να πάρει τον δρόμο του.
Δεν ξέρω τελικά τι είναι αυτό που μας χωρίζει. Δεν ξέρω. Ίσως κακό timing, ίσως και όχι.
Όμως αν το timing ήταν καλό, αυτός ο άνθρωπος δεν θα ήταν σημαντικός για μένα. Δεν θα μου είχε μάθει όσα μου έμαθε. Δεν θα είχαμε τόσο βαθιά σχέση.

Στιγμές χάνομαι στις αναμνήσεις. Ανεβάζω το χέρι μου τον λαιμό μου και πιάνω το σημείο που κρέμεται μια ασημένια καρδιά με μια μικρή πετρούλα, ένα ασημένιο πραγματάκι που κρύβει μέσα του ένα μεγαλείο. Και θυμάμαι το χαμόγελό του. Θυμάμαι.
Θα έδινα τα πάντα για να ξέρω ότι είναι καλά. Ότι είναι χαρούμενος. Ότι χαμογελάει. Ότι με ξέχασε...


Δεν ξέρω τι με πιάνει στα ξαφνικά και downιάζω. Ποτέ δεν ήμουν κυκλοθυμική.
Απλώς μου λείπει.
Αυτό.
Και θέλω να είναι καλά.
Τίποτα άλλο. Μόνο αυτό.

Πρέπει να έρθεις.

Αυτοί που ξέρουν να πετάνε ψηλά
κάποιος μου είπε πως τρεκλίζουν στη γη
Αν η αγάπη δίνει φτερά
πες μου πώς βρέθηκα σ' αυτό το κλουβί

Έχω χιλιάδες κλειδιά που ανοίγουν καρδιές
μα δεν ταιριάζουν στην πόρτα της δικιάς μου φυλακής
Κάποιος πρέπει να με βγάλει πριν να 'ναι αργά
πρέπει να έρθεις , μόνο εσύ μπορείς ...

Αυτοί που φύγαν από καιρό στα βαθιά
απ' όσο ξέρω δε μιλούν πολύ
Έχουν κάτι παλιά, σκοτεινά φυλαχτά
που όλο τα στρέφουν στην ανατολή ...

Είδα χιλιάδες κεριά, αναμμένες καρδιές
στην καταιγίδα μιας φοβερής σιωπής
Όλες αυτές οι στιγμές , σταγόνες μικρές
σταγόνες μιας μεγάλης βροχής .

Αν έρθεις απόψε τη νύχτα, όλα τα αστέρια θα πέφτουν για μας ...

Είδα χιλιάδες κεριά, αναμμένες καρδιές
στην καταιγίδα μιας φοβερής σιωπής
Πρέπει να έρθεις πριν να 'ναι αργά
πρέπει να έρθεις . Μόνο εσύ μπορείς .

Παύλος Παυλίδης

Το αφιερώνω σε όσους το νιώθουν.
Καλή σας μέρα (:

Ανυπομονησία (:

Ανυπομονώ να περάσουν οι μέρες να φύγω, να πάω στο ΔΙΚΌ ΜΟΥ σπίτι (:
Όλοι οι φίλοι μου έφυγαν και το Σάββατο περάσαμε έντονες συγκινήσεις. Θα μου λείψουν όλοι πολύ <3 Έχω ανάμικτα συναισθήματα -καταλαβαίνετε τι εννοώ. Από την μία λυπάμαι που δεν θα έχω αυτά τα άτομα μαζί μου και από την άλλη χαίρομαι που ξεκινάω μια καινούρια ζωή όλη δικιά μου (:

Αυτή η μονοτονία του φετινού καλοκαιριού: "ύπνος - ίντερνετ - έξοδοι - ύπνος", αν και με ξεκούρασε πολύ, με κούρασε εξίσου :Ρ
Θέλω να μπω σε νέους έντονους ρυθμούς, να γνωρίσω από την αρχή την ζωή και τον παλμό μιας πόλης, να ακούσω διαφορετικές φωνές, να δω διαφορετικά χαμόγελα και βλέμματα, να ανακαλύψω μια διαφορετική οπτική γωνία (:

Εύχομαι σε όλους σας να βρείτε αυτό που ψάχνετε αυτόν τον χειμώνα. Το εύχομαι σε όλους! Ειδικά σε κάποια που το χρειάζεται. Που χρειάζεται να ανακαλύψει τον εαυτό της από την αρχή. Ξέρω ότι διαβάζει αυτό το blog και θέλω να της πω να προσέχει και ότι μας λείπει (: Το κινητό μου είναι πάντα ανοιχτό, να το ξέρεις.

Καλή σας μέρα και καλή εβδομάδα bloggers (:
Θα τα πούμε σύντομα!

Έμπνευση :|

Είναι βράδυ και δεν με παίρνει με τίποτα ο ύπνος... Κάθομαι και κατεβάζω τραγούδια που με ταξιδεύουν (:
Όπως το No smoke without a fire.
Αυτό που μου λείπει μέρες τώρα είναι έμπνευση.
Μου λείπει ο ήχος του μολυβιού στο χαρτί για ώρες. Να σχηματίζονται γράμματα που έχουν σάρκα και οστά.
Μέρες τώρα ό,τι γράφω είναι άχρωμο και άοσμο.
Και δεν μπορώ έτσι! Δεν μπορώ να μην έχω έμπνευση! Νιώθω μισή...
:/

Τελευταίες μέρες.

Αυτές είναι οι τελευταίες μέρες στην πόλη μου με όλα μου τα πράγματα εδώ. Σύντομα μετακομίζω και ανυπομονώ (:

Γενικά αυτές οι μέρες είναι οι καλύτερες που έχω περάσει τα τελευταία χρόνια, γενικά μπορώ να πω ότι είμαι καλά.
Όμως [παντού και πάντα υπάρχει ένα "όμως" :Ρ] είναι οι μέρες που συνειδητοποιώ ότι τα χρήματα, όσο κι αν τα σιχαίνομαι, κινούν τα νήματα.
Οι δικοί μου δεν θέλουν να "κάνω οικονομία" στις επιθυμίες μου αυτήν την περίοδο, αλλά δεν γίνεται.
Δίπλωμα οδήγησης, γυμναστήριο, καθημερινές εξόδους, καινούρια γυαλιά μυωπίας και ηλίου [χάλασαν τα παλιά], περιποίηση σε αισθητικό πριν την νέα ζωή, υπολογιστή, νεανικά έπιπλα. Αυτά είναι από τις λίγες "θυσίες" που έχω κάνει φέτος το καλοκαίρι. Δεν παραπονιέμαι, απλώς κάποιες φορές είναι άδικο xD
Σύντομα όμως θα πιάσω δουλειά και όλα θα γίνουν.

Καλό σας βράδυ παιδιά (:

Λευκή Ορχιδέα

"Γιατί δεν μ' άφησες; Δεν σε έδενε τίποτα πια μαζί μου"
"Δεν θα εγκατέλειπα ποτέ τη γυναίκα μου σε μια τόσο δύσκολη στιγμή, ενώ ήταν ήδη ράκος"
"Ακόμα και αν η γυναίκα σου είχε καταστρέψει την ζωή σου;"
"Έκανα τις επιλογές μου. Αποφάσισα να μείνω μαζί σου".

Η Χρύσα συνειδητοποίησε πως ήταν η πρώτη φορά που κουβέντιαζαν πραγματικά, για ζητήματα ουσιαστικά, για όλα αυτά που τους πονούσαν και τους μάτωναν. Μόνο που ήταν πια αργά...
"Γιατί;"
Ανασήκωσε τους ώμους του. "Γιατί, καλώς ή κακώς, είσαι γυναίκα μου. Γιατί θα ήμουν απάνθρωπος για να σε εγκαταλείψω".
"Και τώρα τι θα γίνει;"
"Τι θες να γίνει; Σου είπα, θα μείνω μαζί σου".
"Πώς μπορείς; Δεν με μισείς;"
"Το μίσος είναι δυνατή λέξη, Χρύσα. Εγώ προσωπικά μπορώ να μισήσω μόνο ό,τι αγάπησα πολύ"
"Την Έλλη;" ρώτησε βραχνά.
Δεν της απάντησε, αλλά εκείνη ήξερε πως δεν είχε μερτικό ούτε καν στο μίσος του. Αγάπη, μίσος, πίστη, θυμός, αφοσίωση- όλα για την Έλλη... "Μερικές φορές η αγάπη και το μίσος είναι συγγενικά συναισθήματα", ψιθύρισε.
"Πολύ συγγενικά", συμφώνησε μελαγχολικά ο Μάρκος.

Κι η Χρύσα κατάλαβε τι έπρεπε να κάνει, γιατί δεν ήξερε να αγαπά μόνο εκείνος. Παρά τα ασυγχώρητα λάθη της, ήξερε να αγαπά κι αυτή.
"Μάρκο, χωρίζουμε", του είπε.

"Λευκή Ορχιδέα", Καίτη Οικονόμου.



Αυτό το βιβλίο το αντιλείφθηκα ως ύμνο του λάθος timing. Αγάπη που δεν γίνεται να δέσει δύο ανθρώπους που ξέρουν καλά ότι ο ένας αποτελεί συνέχεια του άλλου.
Στο βιβλίο υπάρχει happy end.
Δυστυχώς αυτό το happy end βρίσκεται μόνο στο βιβλίο, όχι στην ζωή μου.

Υπέροχο βιβλίο, όποιος δεν το έχει διαβάσει, ας το κάνει. Να ψάξει πίσω από τις λέξεις το βαθύ, μεγάλο νόημα.

Βρέχει...

Είναι τόσο όμορφα όταν βρέχει... Ο ήχος της βροχής με ταξιδεύει πίσω στον χρόνο. Μέρες λιγότερο συννεφιασμένες, μέρες γεμάτες χαμόγελα και δυνατά γέλια.
Μου λείπουν πολύ αυτές οι μέρες. Η βροχή καθάριζε το μυαλό μας και τα γέλια καθάριζαν με την σειρά τους την ψυχή μας.
Πόσο μου λείπουν όλα αυτά.
Δεν ήξερα τότε ότι αυτά τα σύννεφα που κάποτε με διασκέδαζαν, τώρα θα βάραιναν τόσο πολύ τις σκέψεις μου.

Ίσως όμως αυτή η βροχή να είναι όπως εκείνη τότε, ίσως είναι ίδια με εκείνη, το ίδιο λυτρωτική. Ίσως όλα γίνουν μια μέρα όπως παλιά.

Όπως και να 'χει, οι βροχερές μέρες πάντα θα με κάνουν να γυρνάω πίσω, να θυμάμαι, να δακρύζω...

Φθινόπωρο (:

Έφυγε το καλοκαίρι.
Τώρα το μόνο που μπορώ να περιμένω είναι η νέα ζωή μακριά απ' όλα όσα με στοιχειώνουν. (:
Αποφάσισα να βάλω τον εαυτό μου πάνω απ' όλους, να λειτουργώ μόνο για το δικό του το καλό και όχι για την ευχαρίστηση των υπολοίπων. Γιατί με κούρασε αυτό. Με κούρασε και με άλλαξε πολύ.
Πήρα πολλές αποφάσεις, έφτιαξα λίστα και θα την τηρήσω λέξη προς λέξη.

Καλό χειμώνα λοιπόν, έτσι δεν λένε αυτές τις μέρες;
Να προσέχετε και να χαμογελάτε. (:
Θα τα ξαναπούμε σύντομα! (: