Λευκή Ορχιδέα

"Γιατί δεν μ' άφησες; Δεν σε έδενε τίποτα πια μαζί μου"
"Δεν θα εγκατέλειπα ποτέ τη γυναίκα μου σε μια τόσο δύσκολη στιγμή, ενώ ήταν ήδη ράκος"
"Ακόμα και αν η γυναίκα σου είχε καταστρέψει την ζωή σου;"
"Έκανα τις επιλογές μου. Αποφάσισα να μείνω μαζί σου".

Η Χρύσα συνειδητοποίησε πως ήταν η πρώτη φορά που κουβέντιαζαν πραγματικά, για ζητήματα ουσιαστικά, για όλα αυτά που τους πονούσαν και τους μάτωναν. Μόνο που ήταν πια αργά...
"Γιατί;"
Ανασήκωσε τους ώμους του. "Γιατί, καλώς ή κακώς, είσαι γυναίκα μου. Γιατί θα ήμουν απάνθρωπος για να σε εγκαταλείψω".
"Και τώρα τι θα γίνει;"
"Τι θες να γίνει; Σου είπα, θα μείνω μαζί σου".
"Πώς μπορείς; Δεν με μισείς;"
"Το μίσος είναι δυνατή λέξη, Χρύσα. Εγώ προσωπικά μπορώ να μισήσω μόνο ό,τι αγάπησα πολύ"
"Την Έλλη;" ρώτησε βραχνά.
Δεν της απάντησε, αλλά εκείνη ήξερε πως δεν είχε μερτικό ούτε καν στο μίσος του. Αγάπη, μίσος, πίστη, θυμός, αφοσίωση- όλα για την Έλλη... "Μερικές φορές η αγάπη και το μίσος είναι συγγενικά συναισθήματα", ψιθύρισε.
"Πολύ συγγενικά", συμφώνησε μελαγχολικά ο Μάρκος.

Κι η Χρύσα κατάλαβε τι έπρεπε να κάνει, γιατί δεν ήξερε να αγαπά μόνο εκείνος. Παρά τα ασυγχώρητα λάθη της, ήξερε να αγαπά κι αυτή.
"Μάρκο, χωρίζουμε", του είπε.

"Λευκή Ορχιδέα", Καίτη Οικονόμου.



Αυτό το βιβλίο το αντιλείφθηκα ως ύμνο του λάθος timing. Αγάπη που δεν γίνεται να δέσει δύο ανθρώπους που ξέρουν καλά ότι ο ένας αποτελεί συνέχεια του άλλου.
Στο βιβλίο υπάρχει happy end.
Δυστυχώς αυτό το happy end βρίσκεται μόνο στο βιβλίο, όχι στην ζωή μου.

Υπέροχο βιβλίο, όποιος δεν το έχει διαβάσει, ας το κάνει. Να ψάξει πίσω από τις λέξεις το βαθύ, μεγάλο νόημα.