(:

Να ζεις πάντα στο φως, εκεί που κάποιοι νομίζουν ότι οι σκιές μεγαλώνουν. Όμως δεν ξέρουν ότι όταν κοιτάς κατάματα τον ήλιο η σκιά είναι πάντα πίσω σου.

(:

Ποια είμαι τελικά;

Ξέρει κανείς να μου πει;
Νιώθω σαν την Αθηνά, από το "Η μάγισσα του Πορτομπέλο". Είχε γράψει την ιστορία της, όμως έψαχνε τα κενά ανάμεσα απ' τις λέξεις. Χωρίς αυτά μία φράση δεν βγάζει νόημα, ένα τραγούδι δεν έχει αρμονία, η φύση δεν μπορεί να ησυχάζει.
Έτσι κι εγώ... Μόνο γράμματα, παύση πουθενά και είμαι σε σύγχυση.
Τις τελευταίες μέρες τα έχω βάλει με τον εαυτό μου.
Η φασαρία μέσα στο κεφάλι μου δεν ησυχάζει. Όλο και μεγαλώνει... Ώρες ώρες με καταπίνει.

Ίσως πρέπει να συμβιβαστώ και να ζω έτσι από δω και πέρα.
Δεν ξέρω...

Γεια σας! :)

Πώς περνάτε το καλοκαίρι σας;
Εγώ ήσυχα! Αναμένοντας τα αποτελέσματα των πανελληνίων (τώρα θυμήθηκαν να κάνουν απεργία κι αυτοί -.- ) και κανονίζοντας τις διακοπές μας!

Αυτές τις μέρες θυμάμαι, προσπαθώ να τα βάλω όλα σε μια σειρά. Γράφω μία ιστορία που τοποθετώ τα γεγονότα στην σειρά και προσπαθώ να αντιμετωπίσω τα φαντάσματα του παρελθόντος (: Γεγονότα που με σημάδεψαν ανακατεμένα με την ιστορία ενός κοντινού μου ατόμου. Το περίεργο είναι ότι σε πολλά σημεία οι δύο ιστορίες ταυτίζονται.
-Κάποιες ίσως ξέρουν γι' αυτήν την ιστορία-

Αυτή η ιστορία, που στους περισσότερους φαίνεται πλασματική, είναι πραγματική και με βοηθάει πολύ. Βάζω ένα ένα τα κομμάτια του παζλ στην σειρά και τα ενώνω. Σαν παιχνίδι ακούγεται. Όμως πονάει πολύ.
Όταν τελειώσει η ιστορία θα ηρεμήσω Μόνο τότε. Μόλις δω όλο το μέγεθος την δυστυχίας που έχει αρχίσει ήδη να ξεθωριάζει. Και μετά θα μπορέσω να ξεκινήσω μια νέα ζωή.
Αυτό θέλω :)

"Ο χρόνος όμως...

"Ο χρόνος όμως, εκτός του ότι μου γιάτρεψε τις πληγές, μου έδειξε και κάτι παράξενο: μπορεί κανείς να αγαπήσει πάνω από ένα άτομο στην ζωή του. Ξαναπαντρεύτηκα, είμαι ευτυχισμένος μαζί με την καινούρια μου γυναίκα και δεν μπορώ να φανταστώ την ζωή μου χωρίς αυτή. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι πρέπει να απαρνηθώ τα όσα έζησα, εφόσον βέβαια φανώ προσεκτικός και δεν προσπαθήσω ποτέ να συγκρίνω τις δύο εμπειρίες. Η αγάπη δεν μετριέται όπως μετράμε ένα δρόμο ή το ύψος ενός κτηρίου."

Paulo Coelho
"Η μάγισσα του Πόρτομπέλο"

Πόσο δίκιο έχει; Απεριόριστο νομίζω... Έτσι είναι, ο χρόνος βοηθάει, αλλά ποτέ δεν σβήνει. Απλώς μετατρέπει σε όμορφες αναμνήσεις την κάθε στιγμή, το κάθε δάκρυ, το κάθε χτύπημα, το κάθε γέλιο, το κάθε βλέμμα, το κάθε χαμόγελο... (:

Να σε βλέπω να γελάς...

Το έχω παρατηρήσει! Όταν είσαι κάτω, όταν έχεις πέσει και δεν βρίσκεις δύναμη να σηκωθείς, όταν δεν μπορείς να πάρεις ανάσα, τότε κάτι γίνεται πάντα και ένα χέρι σου απλώνεται να σε τραβήξει. Απ' το πουθενά δίπλα μου βρέθηκαν κάποια άτομα που δεν το περίμενα, που δεν ήξερα ότι μπορούν να μου κάνουν τόσο καλό.

"Να σε βλέπουμε να γελάς θέλουμε!".

Αυτό, αυτό μόνο με έκανε καλύτερα, με έκανε να νιώσω καλά, να νιώσω ότι κάποιος εκεί νοιάζεται. Άρχισα να δένομαι με αυτά τα άτομα και είμαι αποφασισμένη να τα αφήσω όλα πίσω. ΌΛΑ!
Από ηρεμιστικά, ποτό, τσιγάρο μέχρι αμέτρητους καφέδες. Απ' τα πιο μικρά μέχρι όλα αυτά που με έριξαν τόσο πολύ! (:
Είμαι εδώ! Πάλι μαζί σας! Άρχισα να ξαναζώ! Άρχισα να ανασαίνω αχόρταγα καθαρό αέρα και δεν θα αφήσω κανέναν να μου τον πάρει πάλι πίσω. Είναι δικός μου τώρα πια! (:

Σας ευχαριστώ για όλα! Είχα καιρό να γελάσω με την καρδιά μου. Ευχαριστώ (:

Δάκρυα... :' )

Συμμαζεύοντας το δωμάτιό μου σήμερα βρήκα ένα κουτί, ένα κουτί που το είχα κρύψει για να μην το βλέπω συνέχεια μπροστά μου. Μέσα μία φωτογραφία, ένας στίχος: "Μονάχα εσύ να 'σαι καλά, μην δω στα μάτια σου ούτε δάκρυ" και ένα κουκλάκι. Αυτά μου έδωσε την τελευταία μέρα που τον είδα, την τελευταία μέρα που ήρθε να με δει, την μέρα που είπαμε αντίο. Μόλις το άγγιξα άρχισαν να τρέχουν δάκρυα, όχι λύπης. Δάκρυα συγκίνησης. Δάκρυα λύτρωσης ίσως... Μέρες που πέρασαν και τις κρατάω πολύ σφιχτά να μην μου φύγουν. Λίγες φορές έχω κλάψει τόσο. Δάκρυα, δάκρυα, δάκρυα... Όταν ηρέμησα, χαμογέλασα, τα κοίταξα και χαμογέλασα.

Δεν υπάρχει τίποτα αρνητικό μέσα μου γι' αυτό το άτομο. Τίποτα! Και εκείνη την στιγμή, που είδα την φωτογραφία μας κατάλαβα. Κατάλαβα ότι μου έμαθε πολλά, πάρα πολλά και μπορώ από δω και πέρα να συνεχίσω μόνη μου. Τα τοποθέτησα όλα πάλι προσεκτικά στο κουτί, εκείνη την ώρα ένιωθα σαν να τον σκέπαζα μια κρύα νύχτα... Χαμογέλασα. Έκρυψα πάλι το κουτί. Τόσες αναμνήσεις μαζεμένες. Αγκαλιές, φιλιά, έρωτας, χαμόγελα, δάκρυα, η φωνή του... Όλα έγιναν ένα και αυτό το ένα το έχω μέσα μου. Δεν θα φύγει ποτέ. Το ξέρω. Έτσι κι αλλιώς δεν θα του επιτρέψω ποτέ να φύγει. Θα μείνει εκεί, αυτό το κουβάρι θα με προσέχει.

Όλα θα πάνε καλά. Ελπίζω...
Εύχομαι καλό καλοκαίρι σε όσες ψυχές με συντροφεύουν μέσω αυτού του blog.
:)

How I wish you were here

Πόσα μεγάλα τραγούδια δεν θα είχαν τραγουδηθεί αν δεν υπήρχε ο πόνος; Πόσα κείμενα -ποιήματα ή πεζά- δεν θα είχαν γραφτεί αν δεν υπήρχε η απώλεια; Η ανάγκη κάποιων να βγάλουν όσα νιώθουν στο χαρτί, στους στίχους, οπουδήποτε. Πόνος. Ένα μεγαλειώδες συναίσθημα. Μέσα από το πρίσμα του όλα τα βλέπεις λίγα, μηδαμινά, δεν νιώθεις ενδιαφέρον για τίποτα. Θες μόνο να φύγει. Δύσκολα το καταφέρνεις και ακόμα πιο δύσκολα μαζεύεις τα κομμάτια σου.
Όταν τα μαζέψεις τα βλέπεις όλα εκεί μπροστά σου. Τότε καταλαβαίνεις τι έχασες, καταλαβαίνεις τι είχες μέσα σου, καταλαβαίνεις τι δεν θα ξαναζήσεις ποτέ. Με τα κομμάτια στα χέρια σου, με ένα δάκρυ να κυλά στο μάγουλό σου, με απόγνωση στο βλέμμα, θες να φωνάξεις. Να φωνάξεις. Δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψουν τον πόνο. Μόνο κραυγές. Κραυγές και άδεια βλέμματα.

Δεν ξέρω πόσες φορές έχω ακούσει το τραγούδι του τίτλου. Το τραγούδι των pink floyd. Περνάνε στιγμές που απαγορευμένες σκέψεις μπαίνουν στο μυαλό μου. Μια φωνούλα λέει:
"Μακάρι να ήσουν εδώ. Δεν θα φοβόμουν".
Αλήθεια σου λέω, προσπαθώ να την διώξω. Προσπαθώ να φανώ δυνατή. Προσπαθώ.

Πονάω γαμώτο! Πονάω. Με πονάει όλο αυτό.
Μου θύμησες πως να ζω. Αλλά τι να το κάνω μακριά σου; Δεν πρόκειται για εγωισμό. Δεν θέλω να είμαστε μαζί, δεν σε θέλω "δικό" μου. Να σε βλέπω θέλω. Να ξέρω πότε γελάς, να ξέρω πότε σκοτεινιάζεις, να ξέρω πότε θέλεις κάποιον δίπλα σου. Αυτό μόνο. Να ακούω την ανάσα σου, την φωνή σου. Αυτά μου λείπουν. Αυτά.

Ξέρω ότι μαζί μου δεν θα έχεις ότι σου αξίζει, δεν θα είσαι καλά, δεν θα μπορώ να σε κάνω χαρούμενο. Δεν πρέπει να είμαστε μαζί. Μόνο να είσαι καλά θέλω.
Μου λείπεις, μου λείπεις πολύ. Ακόμα και οι φωνές σου όταν δεν μπορούσες να με κάνεις να συνέλθω. Όταν πέφτω πάλι παρακαλάω μέσα μου να χτυπήσει το τηλέφωνο, να σε ακούσω, τίποτα άλλο. Κι αμέσως μετά σιχαίνομαι τον εαυτό μου.
Σου έχω ήδη προκαλέσει μεγάλο κακό.
Αλήθεια λυπάμαι που μπήκα έτσι στην ζωή σου.
Πέρασαν μήνες, έχω χάσει το μέτρημα, και δεν μπορώ να το κάνω να με πονάει λιγότερο. Δεν μπορώ. Μόνο εσύ ξέρεις. Μόνο εσύ.

Συγνώμη που δεν άντεξα να γράψω κάποια πράγματα στο mail μου. Συγνώμη. Καλύτερα να μην ξέρεις. Δεν μπορώ να σου πω ψέματα, με ξέρεις καλύτερα απ' τον καθένα. Έτσι κατέληξα να γράφω μόνο τα τυπικά, ένα σωρό αηδίες που ξέρω ότι θα σε πονέσουν. Λυπάμαι.
Λυπάμαι αλήθεια. Καλύτερα να μείνεις μακριά μου. Πρέπει να είσαι καλά, ΠΡΈΠΕΙ τουλάχιστον ο ένας να είναι καλά μετά απ' αυτήν την ιστορία.