Βράδια από βρώμικο σανίδι και φωνές
με τύλιξε άρωμα από οινόπνευμα
Συνηθισμένοι και από άποψη εραστές
όλα τα αλλάζουμε απότομα
Κάνει μια ζέστη που μου καίει το μυαλό
βλέπω τα όνειρα ντυμένα από εφιάλτες
Παραδομένη φαίνεσαι όπως κι εγώ
Στο καλοκαίρι,στην αλήθεια λιποτάκτες...

Παρασκευή 3 Σεπτεμβρίου 2010

Βρέχει...




Είναι τόσο όμορφα όταν βρέχει... Ο ήχος της βροχής με ταξιδεύει πίσω στον χρόνο. Μέρες λιγότερο συννεφιασμένες, μέρες γεμάτες χαμόγελα και δυνατά γέλια.
Μου λείπουν πολύ αυτές οι μέρες. Η βροχή καθάριζε το μυαλό μας και τα γέλια καθάριζαν με την σειρά τους την ψυχή μας.
Πόσο μου λείπουν όλα αυτά.
Δεν ήξερα τότε ότι αυτά τα σύννεφα που κάποτε με διασκέδαζαν, τώρα θα βάραιναν τόσο πολύ τις σκέψεις μου.

Ίσως όμως αυτή η βροχή να είναι όπως εκείνη τότε, ίσως είναι ίδια με εκείνη, το ίδιο λυτρωτική. Ίσως όλα γίνουν μια μέρα όπως παλιά.

Όπως και να 'χει, οι βροχερές μέρες πάντα θα με κάνουν να γυρνάω πίσω, να θυμάμαι, να δακρύζω...

3 σχόλια:

  1. οι βροχερές μέρες είναι παίζουν πάντοτε καταλυτικό ρόλο για μία καρδιά που είναι επιρρεπής στη μελαγχολία... σε κάνουν πάντα να θυμάσαι, να θυμάσαι, να κλαις και να νοσταλγείς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ποσο συμφωνω.
    η βροχη καθαριζει
    ολο μας το ειναι.
    λατρευω την βροχη.
    ο ηχος που σε νανουριζει.
    να καθαριζει τον κοσμο,
    και το αλλο πρωι, να
    ευχεσαι οτι ολα θα ειναι αλλιως.
    <3

    ΑπάντησηΔιαγραφή