Χρυσόσκονη (:

Ήρθαν τα Χριστούγεννα (:
Περίεργο, αλλά φέτος δεν ανυπομονούσα. Το αντίθετο, δεν ήθελα να έρθουν αυτές οι διακοπές. Ε φυσικά, αφού στην Πάτρα ΖΩ. Είχα ξεχάσει πώς είναι xD
Αυτή τη χρονιά πέρασα πολλά! Γέλασα, έκλαψα, στεναχωρήθηκα, χάρηκα, πέτυχα μερικούς απ' τους στόχους μου, έγινα φοιτήτρια, ανεξαρτητοποιήθηκα, πολιτικοποιήθηκα... Ερωτεύτηκα (:
Ναι, έγινε κι αυτό :)
Η ιστορία με τον Χάρη έληξε με δική μου πρωτοβουλία. Πρέπει να πάμε και οι δύο παρακάτω. Μπορεί βραχυπρόθεσμα να πονάει, μακροπρόθεσμα όμως είναι η καλύτερη δυνατή λύση.
Στην πανελλαδική πορεία της 2.12 τον είδα. Τον είδα αγκαλιά με την κοπέλα του. Απ' ότι μου είπε λίγες μέρες αργότερα, με είδε κι αυτός. Δεν μιλήσαμε. Εγώ δεν του μίλησα γιατί δεν θα άντεχα να γυρίσει και να μας συστήσει με την κοπέλα του. Απ' ότι μου είπε κι αυτός για τον ίδιο λόγο δεν μου μίλησε.
Όμως αυτή η "συνάντηση" με έκανε να καταλάβω πολλά και να πάρω μια απόφαση. Μπορεί αυτές τις μέρες να με είχε πάρει από κάτω, μπορεί στις 13.12 να έκλεισε ένα μεγάλο κεφάλαιο, μπορεί να πονάει, αλλά όλα θα πάνε καλά. Το πιστεύω αυτό (:

Και όπως έλεγα, ναι, ερωτεύτηκα. Μου ήρθε πολύ ξαφνικό, όπως συμβαίνει πάντα. Όταν πονάς από έναν μεγάλο έρωτα νομίζεις ότι δεν θα ξαναερωτευτείς ποτέ. Μέγα λάθος.
Μπορεί να ξαναπονέσω μιας και απ' ότι δείχνουν όλα θα είναι μονόπλευρος, μπορεί να μην βγει άκρη, δεν με νοιάζει (:
Μπορώ και πάω παρακάτω πια.

Αυτή η χρονιά ήταν ένα μεγάλο μεταβατικό στάδιο. Τώρα πια όλα θα στρώσουν. Σίγουρα θα στρώσουν (:
Είναι τα πρώτα Χριστούγεννα που δεν έχω ευχές να κάνω. Απλώς να συνεχίσουν όλα να είναι έτσι. Και αυτό νομίζω είναι ένα πολύ μεγάλο βήμα. Τεράστιο θα έλεγα.
Έχω φίλους, άτομα που με αγαπάνε πραγματικά, μια σχολή που αποτελεί το όνειρό μου και ένα άτομο να διοχετεύω συναισθήματα. Κι ας υπάρχουν σοβαρές πιθανότητες να μην το μάθει. Δεν πειράζει [προς το παρόν τουλάχιστον :Ρ ].

Εύχομαι να περάσετε καλές γιορτές και να βρείτε αυτό που ψάχνετε (:

Νέα ζωή!

Γέλια, χαρές, συγκινήσεις, εξομολογήσεις. Ειδικά τα δύο τελευταία δεν περίμενα ποτέ ότι θα τα ζούσα με άτομα που ξέρω λιγότερο από έναν μήνα.
Κι όμως...
Και με έκαναν να αισθανθώ άνετα και με συγκίνησαν.
Θα κρατήσω μόνο μια φράση τους:
"Όποιος δεν σε ξέρει δεν ξέρει τι χάνει".
Ευχαριστώ πολύ ρε ρεμάλια (:
Τους ξέρω μόνο έναν μήνα και είναι σαν να τους ξέρω χρόνια.

Αυτή είναι μια μικρή ανάρτηση για την νέα μου ζωή που ήδη έχει ξεκινήσει με τις καλύτερες προοπτικές. Δεν θέλω να μακρηγορήσω.
Ευχαριστώ πολύ. Δεν έχω να πω κάτι παραπάνω (:

Καλή σας μέρα αναγνώστες (:

Για σένα.

Έβλεπα "Στο παρά πέντε" μια σκηνή με τον Αλέξη και την Ντάλια. Όταν μίλησε ο Αλέξης και είπε:

"Γιατί είμαι ερωτευμένος μαζί σου. Γιατί δεν υπάρχει στιγμή της ημέρας που να μην σε σκέφτομαι. Γιατί θα έκανα τα πάντα για σένα. Θα έχανα τα πάντα για σένα. Θα άφηνα τα πάντα για σένα. Γιατί δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα. Έγινα κατανοητός;"

Ανατρίχιασα. Με έπιασαν τα κλάματα. Χάθηκαν όλα από μπροστά μου και με τύλιξε μια περίεργη ομίχλη. Πήγα πίσω, έναν χρόνο και κάτι πίσω. Εμφανίστηκε ένα πρόσωπο μπροστά μου, ένα πρόσωπο που σημαίνει πολλά για μένα. Ένα πρόσωπο που μου είπε ακριβώς τα ίδια. Και τα εννοούσε.

Αυτές τις μέρες δεν είμαι καλά. Είναι ώρες ώρες που νιώθω ότι πέφτω. Θυμάμαι αυτά τα λόγια, θυμάμαι το βλέμμα του, θυμάμαι το χέρι του που με κρατούσε. Ξέρω ότι τα εννοούσε. Ξέρω ότι ακόμα τα νιώθει. Ξέρω ότι με ένα απλό τηλεφώνημα, με μια απλή κουβέντα μπορώ να τον κάνω να τα παρατήσει όλα και να έρθει σε μένα.
Όμως είμαι εδώ μόνη μου και θα παραμείνω. Γιατί δεν πρέπει. Γιατί ο καθένας πρέπει να πάρει τον δρόμο του.
Δεν ξέρω τελικά τι είναι αυτό που μας χωρίζει. Δεν ξέρω. Ίσως κακό timing, ίσως και όχι.
Όμως αν το timing ήταν καλό, αυτός ο άνθρωπος δεν θα ήταν σημαντικός για μένα. Δεν θα μου είχε μάθει όσα μου έμαθε. Δεν θα είχαμε τόσο βαθιά σχέση.

Στιγμές χάνομαι στις αναμνήσεις. Ανεβάζω το χέρι μου τον λαιμό μου και πιάνω το σημείο που κρέμεται μια ασημένια καρδιά με μια μικρή πετρούλα, ένα ασημένιο πραγματάκι που κρύβει μέσα του ένα μεγαλείο. Και θυμάμαι το χαμόγελό του. Θυμάμαι.
Θα έδινα τα πάντα για να ξέρω ότι είναι καλά. Ότι είναι χαρούμενος. Ότι χαμογελάει. Ότι με ξέχασε...


Δεν ξέρω τι με πιάνει στα ξαφνικά και downιάζω. Ποτέ δεν ήμουν κυκλοθυμική.
Απλώς μου λείπει.
Αυτό.
Και θέλω να είναι καλά.
Τίποτα άλλο. Μόνο αυτό.

Πρέπει να έρθεις.

Αυτοί που ξέρουν να πετάνε ψηλά
κάποιος μου είπε πως τρεκλίζουν στη γη
Αν η αγάπη δίνει φτερά
πες μου πώς βρέθηκα σ' αυτό το κλουβί

Έχω χιλιάδες κλειδιά που ανοίγουν καρδιές
μα δεν ταιριάζουν στην πόρτα της δικιάς μου φυλακής
Κάποιος πρέπει να με βγάλει πριν να 'ναι αργά
πρέπει να έρθεις , μόνο εσύ μπορείς ...

Αυτοί που φύγαν από καιρό στα βαθιά
απ' όσο ξέρω δε μιλούν πολύ
Έχουν κάτι παλιά, σκοτεινά φυλαχτά
που όλο τα στρέφουν στην ανατολή ...

Είδα χιλιάδες κεριά, αναμμένες καρδιές
στην καταιγίδα μιας φοβερής σιωπής
Όλες αυτές οι στιγμές , σταγόνες μικρές
σταγόνες μιας μεγάλης βροχής .

Αν έρθεις απόψε τη νύχτα, όλα τα αστέρια θα πέφτουν για μας ...

Είδα χιλιάδες κεριά, αναμμένες καρδιές
στην καταιγίδα μιας φοβερής σιωπής
Πρέπει να έρθεις πριν να 'ναι αργά
πρέπει να έρθεις . Μόνο εσύ μπορείς .

Παύλος Παυλίδης

Το αφιερώνω σε όσους το νιώθουν.
Καλή σας μέρα (:

Ανυπομονησία (:

Ανυπομονώ να περάσουν οι μέρες να φύγω, να πάω στο ΔΙΚΌ ΜΟΥ σπίτι (:
Όλοι οι φίλοι μου έφυγαν και το Σάββατο περάσαμε έντονες συγκινήσεις. Θα μου λείψουν όλοι πολύ <3 Έχω ανάμικτα συναισθήματα -καταλαβαίνετε τι εννοώ. Από την μία λυπάμαι που δεν θα έχω αυτά τα άτομα μαζί μου και από την άλλη χαίρομαι που ξεκινάω μια καινούρια ζωή όλη δικιά μου (:

Αυτή η μονοτονία του φετινού καλοκαιριού: "ύπνος - ίντερνετ - έξοδοι - ύπνος", αν και με ξεκούρασε πολύ, με κούρασε εξίσου :Ρ
Θέλω να μπω σε νέους έντονους ρυθμούς, να γνωρίσω από την αρχή την ζωή και τον παλμό μιας πόλης, να ακούσω διαφορετικές φωνές, να δω διαφορετικά χαμόγελα και βλέμματα, να ανακαλύψω μια διαφορετική οπτική γωνία (:

Εύχομαι σε όλους σας να βρείτε αυτό που ψάχνετε αυτόν τον χειμώνα. Το εύχομαι σε όλους! Ειδικά σε κάποια που το χρειάζεται. Που χρειάζεται να ανακαλύψει τον εαυτό της από την αρχή. Ξέρω ότι διαβάζει αυτό το blog και θέλω να της πω να προσέχει και ότι μας λείπει (: Το κινητό μου είναι πάντα ανοιχτό, να το ξέρεις.

Καλή σας μέρα και καλή εβδομάδα bloggers (:
Θα τα πούμε σύντομα!

Έμπνευση :|

Είναι βράδυ και δεν με παίρνει με τίποτα ο ύπνος... Κάθομαι και κατεβάζω τραγούδια που με ταξιδεύουν (:
Όπως το No smoke without a fire.
Αυτό που μου λείπει μέρες τώρα είναι έμπνευση.
Μου λείπει ο ήχος του μολυβιού στο χαρτί για ώρες. Να σχηματίζονται γράμματα που έχουν σάρκα και οστά.
Μέρες τώρα ό,τι γράφω είναι άχρωμο και άοσμο.
Και δεν μπορώ έτσι! Δεν μπορώ να μην έχω έμπνευση! Νιώθω μισή...
:/

Τελευταίες μέρες.

Αυτές είναι οι τελευταίες μέρες στην πόλη μου με όλα μου τα πράγματα εδώ. Σύντομα μετακομίζω και ανυπομονώ (:

Γενικά αυτές οι μέρες είναι οι καλύτερες που έχω περάσει τα τελευταία χρόνια, γενικά μπορώ να πω ότι είμαι καλά.
Όμως [παντού και πάντα υπάρχει ένα "όμως" :Ρ] είναι οι μέρες που συνειδητοποιώ ότι τα χρήματα, όσο κι αν τα σιχαίνομαι, κινούν τα νήματα.
Οι δικοί μου δεν θέλουν να "κάνω οικονομία" στις επιθυμίες μου αυτήν την περίοδο, αλλά δεν γίνεται.
Δίπλωμα οδήγησης, γυμναστήριο, καθημερινές εξόδους, καινούρια γυαλιά μυωπίας και ηλίου [χάλασαν τα παλιά], περιποίηση σε αισθητικό πριν την νέα ζωή, υπολογιστή, νεανικά έπιπλα. Αυτά είναι από τις λίγες "θυσίες" που έχω κάνει φέτος το καλοκαίρι. Δεν παραπονιέμαι, απλώς κάποιες φορές είναι άδικο xD
Σύντομα όμως θα πιάσω δουλειά και όλα θα γίνουν.

Καλό σας βράδυ παιδιά (:

Λευκή Ορχιδέα

"Γιατί δεν μ' άφησες; Δεν σε έδενε τίποτα πια μαζί μου"
"Δεν θα εγκατέλειπα ποτέ τη γυναίκα μου σε μια τόσο δύσκολη στιγμή, ενώ ήταν ήδη ράκος"
"Ακόμα και αν η γυναίκα σου είχε καταστρέψει την ζωή σου;"
"Έκανα τις επιλογές μου. Αποφάσισα να μείνω μαζί σου".

Η Χρύσα συνειδητοποίησε πως ήταν η πρώτη φορά που κουβέντιαζαν πραγματικά, για ζητήματα ουσιαστικά, για όλα αυτά που τους πονούσαν και τους μάτωναν. Μόνο που ήταν πια αργά...
"Γιατί;"
Ανασήκωσε τους ώμους του. "Γιατί, καλώς ή κακώς, είσαι γυναίκα μου. Γιατί θα ήμουν απάνθρωπος για να σε εγκαταλείψω".
"Και τώρα τι θα γίνει;"
"Τι θες να γίνει; Σου είπα, θα μείνω μαζί σου".
"Πώς μπορείς; Δεν με μισείς;"
"Το μίσος είναι δυνατή λέξη, Χρύσα. Εγώ προσωπικά μπορώ να μισήσω μόνο ό,τι αγάπησα πολύ"
"Την Έλλη;" ρώτησε βραχνά.
Δεν της απάντησε, αλλά εκείνη ήξερε πως δεν είχε μερτικό ούτε καν στο μίσος του. Αγάπη, μίσος, πίστη, θυμός, αφοσίωση- όλα για την Έλλη... "Μερικές φορές η αγάπη και το μίσος είναι συγγενικά συναισθήματα", ψιθύρισε.
"Πολύ συγγενικά", συμφώνησε μελαγχολικά ο Μάρκος.

Κι η Χρύσα κατάλαβε τι έπρεπε να κάνει, γιατί δεν ήξερε να αγαπά μόνο εκείνος. Παρά τα ασυγχώρητα λάθη της, ήξερε να αγαπά κι αυτή.
"Μάρκο, χωρίζουμε", του είπε.

"Λευκή Ορχιδέα", Καίτη Οικονόμου.



Αυτό το βιβλίο το αντιλείφθηκα ως ύμνο του λάθος timing. Αγάπη που δεν γίνεται να δέσει δύο ανθρώπους που ξέρουν καλά ότι ο ένας αποτελεί συνέχεια του άλλου.
Στο βιβλίο υπάρχει happy end.
Δυστυχώς αυτό το happy end βρίσκεται μόνο στο βιβλίο, όχι στην ζωή μου.

Υπέροχο βιβλίο, όποιος δεν το έχει διαβάσει, ας το κάνει. Να ψάξει πίσω από τις λέξεις το βαθύ, μεγάλο νόημα.

Βρέχει...

Είναι τόσο όμορφα όταν βρέχει... Ο ήχος της βροχής με ταξιδεύει πίσω στον χρόνο. Μέρες λιγότερο συννεφιασμένες, μέρες γεμάτες χαμόγελα και δυνατά γέλια.
Μου λείπουν πολύ αυτές οι μέρες. Η βροχή καθάριζε το μυαλό μας και τα γέλια καθάριζαν με την σειρά τους την ψυχή μας.
Πόσο μου λείπουν όλα αυτά.
Δεν ήξερα τότε ότι αυτά τα σύννεφα που κάποτε με διασκέδαζαν, τώρα θα βάραιναν τόσο πολύ τις σκέψεις μου.

Ίσως όμως αυτή η βροχή να είναι όπως εκείνη τότε, ίσως είναι ίδια με εκείνη, το ίδιο λυτρωτική. Ίσως όλα γίνουν μια μέρα όπως παλιά.

Όπως και να 'χει, οι βροχερές μέρες πάντα θα με κάνουν να γυρνάω πίσω, να θυμάμαι, να δακρύζω...

Φθινόπωρο (:

Έφυγε το καλοκαίρι.
Τώρα το μόνο που μπορώ να περιμένω είναι η νέα ζωή μακριά απ' όλα όσα με στοιχειώνουν. (:
Αποφάσισα να βάλω τον εαυτό μου πάνω απ' όλους, να λειτουργώ μόνο για το δικό του το καλό και όχι για την ευχαρίστηση των υπολοίπων. Γιατί με κούρασε αυτό. Με κούρασε και με άλλαξε πολύ.
Πήρα πολλές αποφάσεις, έφτιαξα λίστα και θα την τηρήσω λέξη προς λέξη.

Καλό χειμώνα λοιπόν, έτσι δεν λένε αυτές τις μέρες;
Να προσέχετε και να χαμογελάτε. (:
Θα τα ξαναπούμε σύντομα! (:

Όταν χτύπησε το τηλέφωνο...

Όταν χτύπησε το τηλέφωνο κατάλαβα ποιος ήταν. Το ένιωσα. Ήξερα ότι θα πάρεις τηλέφωνο. Ακόμα τρέμω ολόκληρη. Πόσο μου λείπεις ρε γαμώτο :/
"Συγχαρητήρια φάτσα! Πάντα επιτυχίες στην ζωή σου από δω και πέρα! Το αξίζεις", αυτό μου είπες μόλις σήκωσα το τηλέφωνο. Είχες μάθει τα νέα από τον ξάδερφό μου. Δεν μπορώ να εξηγήσω πώς η φωνή σου, τα λόγια σου με επηρεάζουν τόσο.
Και μετά... μετά πάλι όλα γύρισαν.
Αναμνήσεις.
Σαν να γυρνάω στο μηδέν κάθε φορά που μιλάμε.
Μια μικρή φωνούλα λογικής μου ψιθυρίζει επιτακτικά να αλλάξω αριθμό. Δεν μπορώ. Δεν θέλω.
Δεν θέλω να περνάνε οι μέρες και να ξέρω ότι δεν θα ακούσω ξανά την φωνή σου.

Πολύ μελό ακούγονται όλα αυτά, κάτι που σιχαίνομαι, γι' αυτό ας σταματήσω εδώ.
Να προσέχεις. Τίποτα άλλο. Να προσέχεις. Εγώ κρατάω κι αυτές τις κουβέντες σου, όπως όλες:
"Να προσέχεις και μην δίνεις λιγότερα στον εαυτό σου από αυτά που του αξίζουν. Μην συμβιβάζεσαι".
Προσπαθώ. Δεν ξέρω για πόσο ακόμα, αλλά προσπαθώ.

Τελείωσε το ταξίδι...

Πλέον είμαι φοιτήτρια του τμήματος Φυσικής του πανεπιστημίου Πατρών. Ένα όνειρο μου ξέφυγε χωρίς να μπορέσω να το πιάσω. Δεν πειράζει... Ίσως να μην ήταν "γραφτό" να μπω στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Δεν πειράζει. Αυτό που ήθελα, το πέτυχα. Η φυσική είναι εκεί έτοιμη να την εξερευνήσω.
Μια μέρα θα αποδείξω ότι δεν χρειάζεται να είσαι άντρας για να διαπρέψεις στις θετικές επιστήμες. Θα αποδείξω ότι αν έχεις κότσια, τσαμπουκά και θέληση μπορείς να καταφέρεις τα πάντα. Να θυμάστε τα λόγια μου.

Καλή επιτυχία σε ό,τι κάνετε στην ζωή σας σάς εύχομαι. Να στέκεστε πάντα όρθιοι και να σφίγγετε τα δόντια σε κάθε δυσκολία. Να μην το βάζετε ποτέ κάτω.

Θα τα ξαναπούμε σύντομα. Μέχρι τότε... να προσέχετε τους εαυτούς σας (:

Σε μια ώρα θα 'χουν όλα τελειώσει...

Πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός...

Σε λίγες ώρες θα βγουν οι βάσεις των σχολών. Έχω απίστευτο άγχος, δεν μπορώ να κοιμηθώ, να φάω, να γελάσω, να κλάψω... Θέλω τόσο πολύ να περάσω στην Θεσσαλονίκη. Ποτέ μου δεν ήθελα κάτι τόσο πολύ.
Ας πάνε όλα καλά... Ας μου πάει μια φορά κάτι καλά :/

Καλή μας επιτυχία γενιά του '92 (:

Δεν μπορώ να καταλάβω...

Γιατί κάποιοι άνθρωποι δεν με δέχονται όπως είμαι; Γιατί προσπαθούν να με αλλάξουν; Τόσο αφόρητη τους είναι η παρουσία μου;
Πάντα δεχόμουν τους ανθρώπους όπως είναι, ποτέ δεν προσπάθησα να αλλάξω κανέναν. Γιατί δεν με αφήνουν στην ησυχία μου; Ποιο χρέος περιμένουν να ξεπληρώσω;

Αυτές τις μέρες δεν είμαι καλά. Με έχει πιάσει το παράπονο. Γιατί θέλουν όλοι να με αλλάξουν; :/
Γιατί πρέπει να βγάζουν συμπεράσματα για μένα; Να νομίζουν ότι με ξέρουν τόσο καλά ώστε να μπορούν να με κρίνουν;
Κουράστηκα...

:|

Όταν κάποιος δεν μπορεί να καταλάβει την σιωπή σου, δεν μπορεί να καταλάβει ούτε τα λόγια σου.

I just wanna leave...

Παραφράζοντας τον στίχο του γνωστού τραγουδιού, βρίσκεις ακριβώς την διάθεσή μου.
Όλοι γύρω μου φωνάζουν, χαμογελάνε, χαίρονται, μου δίνουν συγχαρητήρια... Και εγώ θέλω να φωνάξω, να ουρλιάξω με όλη την δύναμη της φωνής μου και να τους πω να με αφήσουν ήσυχη. Μέσα μου καταρρέω και όσο περνάει ο καιρός αντί να καλυτερεύω, γίνομαι χειρότερα.
Θέλω να φύγω. Να φύγω τόσο μακριά που να μην με φτάνει τίποτα και κανείς. Τίποτα άλλο δεν θέλω.
Δεν ξέρω για πόσο θα αντέχω να χαμογελάω και να δείχνω καλά. Ήδη τα νεύρα μου έχουν αρχίσει να εξασθενούν, περνούν μεγάλη κρίση. Νευριάζω με το παραμικρό και "πέφτω" ακόμη πιο γρήγορα.
Δεν γίνεται και τίποτα καλό... Όλοι όσοι χρειάζομαι φεύγουν και εγώ έχω μείνει εδώ πίσω να αναρωτιέμαι αν τελικά εγώ τους διώχνω με την συμπεριφορά και τον χαρακτήρα μου.
Δεν ξέρω.
Έχω κουραστεί να ψάχνω λόγους και αιτίες.
Θέλω να φύγω... Να κοιτάξω την ζωή μου, να παλέψω γι' αυτήν και όχι για την ζωή των υπόλοιπων.
Κουράστηκα.

:/

Νιώθω τόσο κουρασμένη... Μέρα με τη μέρα όλο και κάτι συμβαίνει και με κάνει να απογοητεύομαι . Όλο και κάτι με γυρνάει πίσω. Έχω χάσει τον εαυτό μου, έχω χάσει την δροσιά μου, έχω χάσει την ζωντάνια μου, έχω χάσει την τρέλα μου. Το νιώθω. Δεν είμαι εγώ. Δεν είμαι εγώ αυτή που με κοιτάζει στον καθρέφτη.
Νιώθω κουρασμένη, έχω ανάγκη μόνο ηρεμία. Τίποτα άλλο. Όλα να μείνουν στάσιμα, να έρθουν σε μία ισορροπία. Να σταματήσει το βουητό μέσα στο κεφάλι μου, να σταματήσω να πονάω. Τίποτα άλλο δεν θέλω.

Πρέπει να βρω τον εαυτό μου... :|

Αναμνήσεις

Ξαφνικά ήρθαν αναμνήσεις από τα παιδικά μου χρόνια. Δυνατές, σαν να ζω πάλι τις στιγμές εκείνες , σαν να ζω και νιώθω τα ίδια συναισθήματα.

Μια θεία μου μένει σε διπλανή πόλη σε μια πολυκατοικία. Όταν ήμουν 5 χρονών πήγα να μείνω μαζί της το καλοκαίρι. Εκεί γνώρισα μια παρέα 5 παιδιών από 5 μέχρι 7 ετών, ήμουν το μόνο κορίτσι και απ' την πρώτη στιγμή με πρόσεχαν όλοι λίγο παραπάνω :Ρ
Συναντιόμασταν κάθε πρωί μόλις ξημέρωνε και δεν σταματούσαμε το παιχνίδι παρά μόνο όταν νύχτωνε. Τότε, εξουθενωμένοι, ξαπλώναμε στην πυλωτή της πολυκατοικίας και μιλούσαμε για ώρες -μοιραζόμασταν παιδικά μυστικά και όνειρα. Από τότε, κάθε καλοκαίρι, Πάσχα και Χριστούγεννα, ακόμα και τα Σαββατοκύριακα, πήγαινα να μείνω με την θεία μου. Είχα δεθεί πολύ με αυτήν την παρέα, ήμασταν μία ομάδα, μία αλυσίδα. Ο Νίκος, ο Σήφης, ο Αντώνης, ο Διονύσης, ο Φάνης κι εγώ.

Αυτό συνεχιζόταν μέχρι να φτάσω 11 χρονών. Ήταν αδέρφια μου. Περάσαμε πολλές δυσκολίες, αλλά ήμασταν ΜΑΖΊ.
Μια μέρα που έτρεξα να τους βρω τους είδα κατσουφιασμένους, έτοιμους να κλάψουν. Όταν μου είπαν το λόγο, κατσούφιασα κι εγώ με τη σειρά μου. Οι γονείς του Φάνη αποφάσισαν να μετακομίσουν κάποια τετράγωνα πιο κάτω και ο Φάνης δεν θα πήγαινε στο ίδιο γυμνάσιο με τα παιδιά. Τότε, εκείνη την στιγμή δώσαμε υπόσχεση ότι δεν θα χαθούμε, μέναμε πάλι πολύ κοντά και δεν έπρεπε να αφήσουμε 5 δρόμους να μας χωρίσουν. Ήταν αρχή καλοκαιριού και ο Φάνης μας διαβεβαίωσε ότι θα ερχόταν κάθε μέρα και τίποτα δεν θα άλλαζε. Αγκαλιαστήκαμε και τον αφήσαμε να φύγει.

Την άλλη μέρα, όπως κάθε πρωί, κατέβηκα στην πυλωτή να συναντήσω τα παιδιά . Ήταν ήδη εκεί οι τέσσερις, ο Νίκος καθισμένος στο κάγκελο να κοιτάει το κενό και οι άλλοι τρεις να πειράζονται μεταξύ τους για να περάσει η ώρα μέχρι να έρθει ο Φάνης και να αρχίσει το παιχνίδι. Πέρασαν ώρες έτσι, τα αγόρια κουράστηκαν να πειράζονται και έκατσαν αμίλητοι στα σκαλιά, κανείς δεν μιλούσε. Πλησίασα τον Νίκο. "Το νιώθεις, έτσι;", ψιθύρισε, "Δεν θα έρθει...".
"ΌΧΙ!" του είπα, "Είπε ότι θα έρθει και θα έρθει!".
Όμως ο Φάνης δεν ήρθε εκείνη την μέρα. Ούτε την επόμενη. Εμείς κάθε πρωί κατεβαίναμε στην πυλωτή, ο Νίκος έφερνε κάθε φορά την μπάλα μαζί του, και απλά περιμέναμε. Περνούσαν οι ώρες κι εμείς στο τέλος φεύγαμε αμίλητοι για τα διαμερίσματά μας.
Για το υπόλοιπο καλοκαίρι, κατεβαίναμε κάθε πρωί την ίδια ώρα και περιμέναμε, κάπου μέσα μας πιστεύαμε ότι θα έρθει.
Δεν ήρθε. Μέχρι που πέρασε το καλοκαίρι και εμείς κουραστήκαμε να περιμένουμε. Αγκαλιαστήκαμε αποφασισμένοι εμείς οι πέντε να μην χωρίσουμε ποτέ.

Μέχρι σήμερα δεν έχουμε χωριστεί παρ όλες τις δυσκολίες που έχουμε περάσει.
Ακόμα συναντιόμαστε στην πυλωτή και συζητάμε. Εκείνα τα αγοράκια έχουν μεγαλώσει, με έχουν κάνει περήφανη. Ο Νίκος είναι στην Νομική, ο Σήφης στην Ιατρική, ο Αντώνης στην γυμναστική ακαδημία και ο Διονύσης που έδινε φέτος πανελλήνιες όπως κι εγώ μπαίνει στο Μαθηματικό. Είναι σωστοί άνθρωποι πάνω απ' όλα. Μου έχουν σταθεί περισσότερο από τον καθένα και ξέρω ότι θα είναι για πάντα δίπλα μου.
Μεγαλώσαμε.
Έχουμε πετύχει τους στόχους. Τους στόχους εκείνους που βάζαμε όταν ξαπλώναμε στην πυλωτή και ονειρευόμασταν
Όμως μια ευχή και των πέντε δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ.
Ο Φάνης δεν γύρισε. Είχε αποφασίσει να συνεχίσει την ζωή του μακριά μας παρ όλες τις υποσχέσεις που είχε δώσει.

Από κείνο το καλοκαίρι μέχρι σήμερα ποτέ δεν έχει αναφέρει κανείς μας τον Φάνη. Ξέρω ότι αυτό το θέμα ακόμα και τώρα, μετά από 7 χρόνια, πονάει.

Ελπίζω μέσα απ' την καρδιά μου να είναι καλά ακόμη κι αν είναι μακριά από τα αδέρφια του.
:)

(:

Όταν λες «σε αγαπώ» να το λες με σοβαρότητα. Όταν λες «συγνώμη» κοίτα το άλλο άτομο στα μάτια. Μην περιγελάς τους άλλους για τα όνειρά τους. Μπορεί να βγεις πληγωμένος, αλλά είναι ο μόνος τρόπος για να ζήσεις την ΖΩΉ. Μην κρίνεις τους άλλους από αυτούς που τους περιτριγυρίζουν Μίλα αργά, αλλά σκέψου γρήγορα. Αν κάποιος σου κάνει μια ερώτηση στην οποία δεν θέλεις να απαντήσεις, χαμογέλα και ρώτα τον : «Γιατί θέλεις να μάθεις;».

Να θυμάσαι ότι η πιο μεγάλη αγάπη και οι πιο μεγάλες επιτυχίες απαιτούν μεγάλα ρίσκα. Όταν χάνεις να μαθαίνεις το μάθημά σου.

Είναι από κάποιο φόρουμ και το θεώρησα αρκετά σημαντικό και υπερβολικά αληθινό ώστε να το "διαδώσω" :Ρ
(:

Και τώρα;

Έχετε μπει ποτέ σε μια σχέση που όλα φωνάζουν ότι δεν βγάζει πουθενά; Εγώ ναι, το έκανα. Φέρθηκα τελείως παρορμητικά... Και τώρα που τα σκέφτομαι όλα πιο ήρεμα βλέπω ότι έχει αδιέξοδο. Όχι, δεν είμαι τρελά ερωτευμένη. Θα έλεγα ότι μόνο έλξη υπάρχει, έλξη που υπήρχε πάντα από την πρώτη φορά, την μέρα που γνωριστήκαμε πριν χρόνια.
Δεν ξέρω πραγματικά τι μου γίνεται, ναι εγώ το λέω αυτό. Τι περιμένω από αυτόν; Να με βοηθήσει να ξεχάσω; Να με κάνει να νιώσω καλύτερα; Δεν ξέρω, ειλικρινά.
Θα μείνει εδώ για 5 μέρες ακόμα, μετά θα φύγει και αν όλα πάνε καλά, θα τον δω τον Οκτώβρη :/ Και μετά τι; Θα είμαι πάλι πάνω από ένα τηλέφωνο; Δεν μπορώ να το περάσω αυτό. Ορκίστηκα στον εαυτό μου, του το υποσχέθηκα, ότι ήταν η τελευταία φορά. Δεν είμαι ακόμη έτοιμη να μιλάω έτσι με κάποιον άλλον στο τηλέφωνο όπως μιλούσα με τον Χάρη. Δεν μπορώ να το περάσω πάλι αυτό :/
Και τι ζητάω κι εγώ τώρα; Δεν μπορώ να ζητάω να είναι όλα κομμένα και ραμμένα στα μέτρα μου, ούτε μπορώ να του απαιτήσω να κάνει περισσότερα από αυτά που μπορεί.
Σκέφτομαι να την σταματήσω αυτή τη σχέση τώρα που είναι νωρίς, τώρα που κανείς μας δεν έχει δεθεί τόσο πολύ. Γιατί αν δεθεί μαζί μου και μετά ζητήσω να μείνω μόνη, δεν θα το συγχωρήσω στον εαυτό μου.
Θα το συζητήσω μαζί του, θα του πω όσα σκέφτομαι. Θέλω να δω πώς το βλέπει, τι σκέφτεται, τι νιώθει...
Κι ελπίζω να μην πονέσει κανείς πάλι από την ίδια ιστορία. Μια ιστορία με διαφορετικούς πρωταγωνιστές και ίδια πάντα πλοκή. Ελπίζω το τέλος να μην είναι ίδιο και αυτήν τη φορά.

Επέστρεψα!

Επέστρεψα και σύντομα θα έχετε και αναρτήσεις :Ρ
Έχω πολλά να σας πω... :/

Sorry

Ζητώ συγνώμη απ' τους αναγνώστες και από τους bloggers που έχω χαθεί! Δεν έχω internet και μπαίνω από δανεικούς υπολογιστές. Θα επιστρέψω όσο το δυνατόν γρηγορότερα (:

Επίσης να πω και σε όσους με έχουν χάσει από το msn, ειδικά στην Ρούλη, ότι θα αργήσω να μπω εκεί μιας και δεν μπορώ να το κατεβάσω σε ξένο υπολογιστή.

Να προσέχετε και καλά να περνάτε (:

:/

Κάποιοι είναι πολύ άδικοι. Δίνω μάχη αυτές τις μέρες με τον εαυτό μου. Κι όμως, κάποιοι απαιτούν πράγματα. Απαιτούν να μενω ίδια, απαιτούν να αντέχω, απαιτούν να μιλάω, απαιτούν και απαιτούν. Οκ, άνθρωπος είμαι γαμώτο! Δεν είμαι πηγή θετικής ενέργειας.
Ήμουν κάποτε και προσπαθώ να ξαναγίνω, αλλά αφήστε με να προσπαθήσω! Αφήστε με να βρω τον ρυθμό μου. Δεν μπορώ να χορεύω σε μουσική που δεν αντέχω. Δεν μπορώ να ακολουθήσω βήματα που με κάνουν να παραπατάω. Δεν μπορώ να αναπνεύσω αν δεν υπάρχει οξυγόνο.
Ίσως κάποιοι μπορούν, εγώ δεν μπορώ.
Λυπάμαι :|

Ααααααα :|

Άγχος άγχος άγχος άγχος :|
Τίποτα άλλο!
Αύριο αποτελέσματα από τις πανελλήνιες και έχω περισσότερο άγχος από τότε που έδινα :|
Ας έχουν πάει όλα καλά γαμώτο :|
Θα σας ενημερώσω αύριο...
[όχι ότι είχατε καμιά σκασίλα :Ρ]

Νεύρα...

Περίεργα πράγματα συμβαίνουν.
Εγώ έχω το άγχος μου για τα αποτελέσματα των πανελληνίων. Φέτος αποφάσισαν να μας κάνουν πόλεμο νεύρων, αλλά ας μην το θίξω αυτό!
Αλλά δεν είμαι μόνο εγώ στην τσίτα.
Γενικά δεν ξέρω τι τρέχει με τους γύρω μου!
Οι γονείς μου τσακώνονται συνέχεια μεταξύ τους. Κάνουν επίθεση και σε μένα πολλές φορές. Και δεν ξέρω τι έχουν πάθει. Σαν να έχουν σπάσει τα νεύρα τους. Δεν τσακωνόμασταν μέσα στην χρονιά, τσακωνόμαστε τώρα :|
Περίεργο δεν είναι; Προσπαθώ να απέχω, αλλά όταν μου κάνουν κήρυγμα ακόμα και για το πώς κάθομαι, ε δεν αντέχω και πολύ. Δεν ξέρω τι συμβαίνει.

Αυτή η κατάσταση μου θυμίζει μέρες που πέρασαν και ήλπιζα να μην έρθουν ποτέ ξανά. Έχω ένα χάρισμα, μεταδίδω ότι νιώθω. Και αυτό προσπαθώ να επιστρατεύσω ώστε να τους ηρεμίσω. Προσπαθώ να μένω ήρεμη και χαλαρή ώστε να ηρεμίσουν τα πνεύματα.
Ασχολούμαι με την διακόσμηση του δωματίου μου. Σκέφτομαι πώς θα είναι το σπίτι μου (αν περάσω... Κάνε να χω περάσει και ό,τι θες μετά από μένα >.< ), έχω φτιάξει κολλάζ για να τα κορνιζάρω, έχω ανανεώσει την θήκη των CD, έχω ξεκαθαρίσει πολλά πράγματα που μαζευα καιρό. Γενικά βρίσκομαι συνέχεια σε κίνηση για να διώχνω το άγχος. Όμως οι γύρω μου είναι μονίμως στην τσίτα. Και δεν τις αντέχω τις φωνές :| Ελπίζω να ηρεμίσουν σύντομα τα πνεύματα... Ελπίζω ένα καλό αποτέλεσμα την Τρίτη να τους φέρει κοντά όλους :/ >.<

(:

Να ζεις πάντα στο φως, εκεί που κάποιοι νομίζουν ότι οι σκιές μεγαλώνουν. Όμως δεν ξέρουν ότι όταν κοιτάς κατάματα τον ήλιο η σκιά είναι πάντα πίσω σου.

(:

Ποια είμαι τελικά;

Ξέρει κανείς να μου πει;
Νιώθω σαν την Αθηνά, από το "Η μάγισσα του Πορτομπέλο". Είχε γράψει την ιστορία της, όμως έψαχνε τα κενά ανάμεσα απ' τις λέξεις. Χωρίς αυτά μία φράση δεν βγάζει νόημα, ένα τραγούδι δεν έχει αρμονία, η φύση δεν μπορεί να ησυχάζει.
Έτσι κι εγώ... Μόνο γράμματα, παύση πουθενά και είμαι σε σύγχυση.
Τις τελευταίες μέρες τα έχω βάλει με τον εαυτό μου.
Η φασαρία μέσα στο κεφάλι μου δεν ησυχάζει. Όλο και μεγαλώνει... Ώρες ώρες με καταπίνει.

Ίσως πρέπει να συμβιβαστώ και να ζω έτσι από δω και πέρα.
Δεν ξέρω...

Γεια σας! :)

Πώς περνάτε το καλοκαίρι σας;
Εγώ ήσυχα! Αναμένοντας τα αποτελέσματα των πανελληνίων (τώρα θυμήθηκαν να κάνουν απεργία κι αυτοί -.- ) και κανονίζοντας τις διακοπές μας!

Αυτές τις μέρες θυμάμαι, προσπαθώ να τα βάλω όλα σε μια σειρά. Γράφω μία ιστορία που τοποθετώ τα γεγονότα στην σειρά και προσπαθώ να αντιμετωπίσω τα φαντάσματα του παρελθόντος (: Γεγονότα που με σημάδεψαν ανακατεμένα με την ιστορία ενός κοντινού μου ατόμου. Το περίεργο είναι ότι σε πολλά σημεία οι δύο ιστορίες ταυτίζονται.
-Κάποιες ίσως ξέρουν γι' αυτήν την ιστορία-

Αυτή η ιστορία, που στους περισσότερους φαίνεται πλασματική, είναι πραγματική και με βοηθάει πολύ. Βάζω ένα ένα τα κομμάτια του παζλ στην σειρά και τα ενώνω. Σαν παιχνίδι ακούγεται. Όμως πονάει πολύ.
Όταν τελειώσει η ιστορία θα ηρεμήσω Μόνο τότε. Μόλις δω όλο το μέγεθος την δυστυχίας που έχει αρχίσει ήδη να ξεθωριάζει. Και μετά θα μπορέσω να ξεκινήσω μια νέα ζωή.
Αυτό θέλω :)

"Ο χρόνος όμως...

"Ο χρόνος όμως, εκτός του ότι μου γιάτρεψε τις πληγές, μου έδειξε και κάτι παράξενο: μπορεί κανείς να αγαπήσει πάνω από ένα άτομο στην ζωή του. Ξαναπαντρεύτηκα, είμαι ευτυχισμένος μαζί με την καινούρια μου γυναίκα και δεν μπορώ να φανταστώ την ζωή μου χωρίς αυτή. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι πρέπει να απαρνηθώ τα όσα έζησα, εφόσον βέβαια φανώ προσεκτικός και δεν προσπαθήσω ποτέ να συγκρίνω τις δύο εμπειρίες. Η αγάπη δεν μετριέται όπως μετράμε ένα δρόμο ή το ύψος ενός κτηρίου."

Paulo Coelho
"Η μάγισσα του Πόρτομπέλο"

Πόσο δίκιο έχει; Απεριόριστο νομίζω... Έτσι είναι, ο χρόνος βοηθάει, αλλά ποτέ δεν σβήνει. Απλώς μετατρέπει σε όμορφες αναμνήσεις την κάθε στιγμή, το κάθε δάκρυ, το κάθε χτύπημα, το κάθε γέλιο, το κάθε βλέμμα, το κάθε χαμόγελο... (:

Να σε βλέπω να γελάς...

Το έχω παρατηρήσει! Όταν είσαι κάτω, όταν έχεις πέσει και δεν βρίσκεις δύναμη να σηκωθείς, όταν δεν μπορείς να πάρεις ανάσα, τότε κάτι γίνεται πάντα και ένα χέρι σου απλώνεται να σε τραβήξει. Απ' το πουθενά δίπλα μου βρέθηκαν κάποια άτομα που δεν το περίμενα, που δεν ήξερα ότι μπορούν να μου κάνουν τόσο καλό.

"Να σε βλέπουμε να γελάς θέλουμε!".

Αυτό, αυτό μόνο με έκανε καλύτερα, με έκανε να νιώσω καλά, να νιώσω ότι κάποιος εκεί νοιάζεται. Άρχισα να δένομαι με αυτά τα άτομα και είμαι αποφασισμένη να τα αφήσω όλα πίσω. ΌΛΑ!
Από ηρεμιστικά, ποτό, τσιγάρο μέχρι αμέτρητους καφέδες. Απ' τα πιο μικρά μέχρι όλα αυτά που με έριξαν τόσο πολύ! (:
Είμαι εδώ! Πάλι μαζί σας! Άρχισα να ξαναζώ! Άρχισα να ανασαίνω αχόρταγα καθαρό αέρα και δεν θα αφήσω κανέναν να μου τον πάρει πάλι πίσω. Είναι δικός μου τώρα πια! (:

Σας ευχαριστώ για όλα! Είχα καιρό να γελάσω με την καρδιά μου. Ευχαριστώ (:

Δάκρυα... :' )

Συμμαζεύοντας το δωμάτιό μου σήμερα βρήκα ένα κουτί, ένα κουτί που το είχα κρύψει για να μην το βλέπω συνέχεια μπροστά μου. Μέσα μία φωτογραφία, ένας στίχος: "Μονάχα εσύ να 'σαι καλά, μην δω στα μάτια σου ούτε δάκρυ" και ένα κουκλάκι. Αυτά μου έδωσε την τελευταία μέρα που τον είδα, την τελευταία μέρα που ήρθε να με δει, την μέρα που είπαμε αντίο. Μόλις το άγγιξα άρχισαν να τρέχουν δάκρυα, όχι λύπης. Δάκρυα συγκίνησης. Δάκρυα λύτρωσης ίσως... Μέρες που πέρασαν και τις κρατάω πολύ σφιχτά να μην μου φύγουν. Λίγες φορές έχω κλάψει τόσο. Δάκρυα, δάκρυα, δάκρυα... Όταν ηρέμησα, χαμογέλασα, τα κοίταξα και χαμογέλασα.

Δεν υπάρχει τίποτα αρνητικό μέσα μου γι' αυτό το άτομο. Τίποτα! Και εκείνη την στιγμή, που είδα την φωτογραφία μας κατάλαβα. Κατάλαβα ότι μου έμαθε πολλά, πάρα πολλά και μπορώ από δω και πέρα να συνεχίσω μόνη μου. Τα τοποθέτησα όλα πάλι προσεκτικά στο κουτί, εκείνη την ώρα ένιωθα σαν να τον σκέπαζα μια κρύα νύχτα... Χαμογέλασα. Έκρυψα πάλι το κουτί. Τόσες αναμνήσεις μαζεμένες. Αγκαλιές, φιλιά, έρωτας, χαμόγελα, δάκρυα, η φωνή του... Όλα έγιναν ένα και αυτό το ένα το έχω μέσα μου. Δεν θα φύγει ποτέ. Το ξέρω. Έτσι κι αλλιώς δεν θα του επιτρέψω ποτέ να φύγει. Θα μείνει εκεί, αυτό το κουβάρι θα με προσέχει.

Όλα θα πάνε καλά. Ελπίζω...
Εύχομαι καλό καλοκαίρι σε όσες ψυχές με συντροφεύουν μέσω αυτού του blog.
:)

How I wish you were here

Πόσα μεγάλα τραγούδια δεν θα είχαν τραγουδηθεί αν δεν υπήρχε ο πόνος; Πόσα κείμενα -ποιήματα ή πεζά- δεν θα είχαν γραφτεί αν δεν υπήρχε η απώλεια; Η ανάγκη κάποιων να βγάλουν όσα νιώθουν στο χαρτί, στους στίχους, οπουδήποτε. Πόνος. Ένα μεγαλειώδες συναίσθημα. Μέσα από το πρίσμα του όλα τα βλέπεις λίγα, μηδαμινά, δεν νιώθεις ενδιαφέρον για τίποτα. Θες μόνο να φύγει. Δύσκολα το καταφέρνεις και ακόμα πιο δύσκολα μαζεύεις τα κομμάτια σου.
Όταν τα μαζέψεις τα βλέπεις όλα εκεί μπροστά σου. Τότε καταλαβαίνεις τι έχασες, καταλαβαίνεις τι είχες μέσα σου, καταλαβαίνεις τι δεν θα ξαναζήσεις ποτέ. Με τα κομμάτια στα χέρια σου, με ένα δάκρυ να κυλά στο μάγουλό σου, με απόγνωση στο βλέμμα, θες να φωνάξεις. Να φωνάξεις. Δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψουν τον πόνο. Μόνο κραυγές. Κραυγές και άδεια βλέμματα.

Δεν ξέρω πόσες φορές έχω ακούσει το τραγούδι του τίτλου. Το τραγούδι των pink floyd. Περνάνε στιγμές που απαγορευμένες σκέψεις μπαίνουν στο μυαλό μου. Μια φωνούλα λέει:
"Μακάρι να ήσουν εδώ. Δεν θα φοβόμουν".
Αλήθεια σου λέω, προσπαθώ να την διώξω. Προσπαθώ να φανώ δυνατή. Προσπαθώ.

Πονάω γαμώτο! Πονάω. Με πονάει όλο αυτό.
Μου θύμησες πως να ζω. Αλλά τι να το κάνω μακριά σου; Δεν πρόκειται για εγωισμό. Δεν θέλω να είμαστε μαζί, δεν σε θέλω "δικό" μου. Να σε βλέπω θέλω. Να ξέρω πότε γελάς, να ξέρω πότε σκοτεινιάζεις, να ξέρω πότε θέλεις κάποιον δίπλα σου. Αυτό μόνο. Να ακούω την ανάσα σου, την φωνή σου. Αυτά μου λείπουν. Αυτά.

Ξέρω ότι μαζί μου δεν θα έχεις ότι σου αξίζει, δεν θα είσαι καλά, δεν θα μπορώ να σε κάνω χαρούμενο. Δεν πρέπει να είμαστε μαζί. Μόνο να είσαι καλά θέλω.
Μου λείπεις, μου λείπεις πολύ. Ακόμα και οι φωνές σου όταν δεν μπορούσες να με κάνεις να συνέλθω. Όταν πέφτω πάλι παρακαλάω μέσα μου να χτυπήσει το τηλέφωνο, να σε ακούσω, τίποτα άλλο. Κι αμέσως μετά σιχαίνομαι τον εαυτό μου.
Σου έχω ήδη προκαλέσει μεγάλο κακό.
Αλήθεια λυπάμαι που μπήκα έτσι στην ζωή σου.
Πέρασαν μήνες, έχω χάσει το μέτρημα, και δεν μπορώ να το κάνω να με πονάει λιγότερο. Δεν μπορώ. Μόνο εσύ ξέρεις. Μόνο εσύ.

Συγνώμη που δεν άντεξα να γράψω κάποια πράγματα στο mail μου. Συγνώμη. Καλύτερα να μην ξέρεις. Δεν μπορώ να σου πω ψέματα, με ξέρεις καλύτερα απ' τον καθένα. Έτσι κατέληξα να γράφω μόνο τα τυπικά, ένα σωρό αηδίες που ξέρω ότι θα σε πονέσουν. Λυπάμαι.
Λυπάμαι αλήθεια. Καλύτερα να μείνεις μακριά μου. Πρέπει να είσαι καλά, ΠΡΈΠΕΙ τουλάχιστον ο ένας να είναι καλά μετά απ' αυτήν την ιστορία.

Γινόμαστε δυνατοί από αυτά που ξεπερνάμε

Οι εξετάσεις πέρασαν και με άφησαν πίσω ικανοποιημένη, να νιώθω ότι τελικά μπορούσα περισσότερα απ' όσα νόμιζα. Όλα δείχνουν ότι το φυσικό δεν το χάνω, ότι έβγαλα πάνω από 15.000 μόρια. Αναμένουμε τα αποτελέσματα! :/

Ποτέ μην φοβάσαι τις σκιές.
Σημαίνουν απλώς ότι κάποιο φως
λάμπει εκεί κοντά.

Έτσι δεν είναι; Σίγουρα!
Κάθε χτύπημα, κάθε δάκρυ, κάθε πόνος -και ο πιο μικρός ακόμα- σε κάνει σοφότερο. Προσθέτει μια σταγόνα κάθε φορά στον ωκεανό των εμπειριών. Αυτή τη στιγμή που γράφω νιώθω πιο κουρασμένη από ποτέ, πιο διαλυμένη από κάθε άλλη φορά. Όμως η επόμενη μέρα κανείς δεν ξέρει πως θα είναι. Ίσως όλα φύγουν. Ίσως σταθώ ξανά όρθια! :)

Πόσοι άραγε να διαβάζουν αυτό το blog? Πόσοι άραγε με καταλαβαίνουν έστω και λίγο; Πόσοι άραγε με περνάνε για τρελή; Υπάρχει κανείς εκεί έξω που να με νιώθει;
Τέλος πάντων.

Αύριο ξεκινάω απ' την αρχή. Ξεκινάω πάλι περπάτημα πρωί πρωί, όπως τότε, έτσι μπορώ να τα βάζω όλα σε μια σειρά. Αύριο το βράδυ θα βγω έξω με παρέα μετά από ένα χρόνο. Το έχω αποφασίσει, η ζωή μου θα μπει πάλι σε μια σειρά.

Πράξεις και δύναμη

Δεν έχω εμπιστοσύνη στις λέξεις. Οι λέξεις είναι ψευδαισθήσεις. Ξεγελάνε τον κόσμο, ιδιαίτερα τους νέους, και θολώνουν το μυαλό. Κατά την άποψή μου, οι άνθρωποι θα πρέπει να κρίνονται μόνο απ τις πράξεις τους.

Μορίς Φαρχί, "Όποιος γυρίζει δεν έφυγε ποτέ".

Ίσως απ' τα πιο σωστά κείμενα που έχω διαβάσει. Οι λέξεις ανέκαθεν δεν σήμαιναν πολλά για μένα. Μέσα από τις πράξεις, μια αγκαλιά, ένα βλέμμα, ένα άτομο μπορεί αν ξεχωρίσει ανάμεσα στους άλλους.

Για τις πράξεις μου ίσως κάποιοι να με έκριναν σκληρά, ίσως να έχασα πολλά -τα περισσότερα , ίσως ακόμα κι εγώ να μην μπορέσω να με συγχωρήσω. Όμως οι πράξεις μας σίγουρα μας κάνουν πιο δυνατούς. Κερδισμένος δεν είναι αυτός που δεν κάνει τίποτα, κερδισμένος είναι αυτός που κάθε φορά που πέφτει μπορεί να συνεχίσει να σηκώνεται.

Δεν ξέρω αν έχω καταφέρει να σηκωθώ, ξέρω όμως ότι άντεξα! Ακόμα αναπνέω. Μπορεί να έπεσα αμέτρητες φορές, μπορεί σε κάθε πτώση να έχανα μεγάλα κομμάτια από τον εαυτό μου, μπορεί να μην καταφέρω ποτέ να τα ξαναβρώ, μπορεί τα σπασμένα να μην ξανά κολλήσουν ποτέ, όμως είμαι εδώ! Ανάμεσά σας :Ρ Μπορώ ακόμα να αναπνέω, να αισθάνομαι, να γελάω, να φοβάμαι, να κλαίω.

Είναι δύσκολο όλο αυτό, όμως ή θα αντέξω μέχρι το τέλος ή όχι. Ή θα το κάνω το μεγάλο βήμα για να βγω στον ήλιο, ή θα παραμείνω σε αυτήν την ζωή που έχει μόνο σήμερα, το αύριο είναι θολό, ανύπαρκτο. Είναι τόσο δελεαστικό το σκοτάδι! Τόσο βολικό! Μπορείς να κρύβεσαι μέσα στις σκιές από τα πάντα, ακόμα και από τον εαυτό σου. Όμως φτάνει πια! Θέλω να ξανακοιτάξω τον ήλιο κατάματα και μόνο αυτός να μπορεί πλέον να με κρίνει.

"Ίσως να μην αντέχω πιά στο τίποτα κρυμμένος"

Οι εξετάσεις φτάνουν στο τέλος τους και έρχεται ένα ακόμη καλοκαίρι. Τίποτα όμως δεν είναι ίδιο! Το σχολείο τελειώνει, ένας νέος δρόμος ανοίγεται μπροστά... Η περίοδος άγχους φτάνει στο τέλος της, το διάβασμα σταματάει και τα βιβλία φορτωμένα με τύπους και θεωρίες μπαίνουν σε κούτες για να ξανά απλωθούν σε άλλη βιβλιοθήκη, καινούρια...
Όλα όμορφα!

Τώρα εγώ όμως γιατί νιώθω τόσο άδεια; Γιατί φοβάμαι; Φοβάμαι τις μέρες που έρχονται. Έφτασε η ώρα που θα πρέπει να αντιμετωπίσω τον εαυτό μου, να βρεθώ μπροστά σε όλα αυτά που σιγά σιγά, μέρα με τη μέρα, τοποθετούσα τόσο πίσω μέχρι να ξεθωριάσουν. Όμως δεν μπορώ να κρύβομαι πια, δεν πάει άλλο! Ήρθε η ώρα για την μεγάλη αναμέτρηση :Ρ
Και φοβάμαι γαμώτο... Φοβάμαι...

Και να φανταστείς νόμιζα ότι μπορώ να αντιμετωπίσω κάθε δυσκολία. Και τώρα φοβάμαι να βρεθώ μόνη μου με τις αναμνήσεις μου, μόνη με τις σκέψεις μου. Αυτές που τόσο κακό μου έχουν κάνει. Αυτές που με δείχνουν με το δάχτυλο. Αυτές που έχουν πλέον τον έλεγχο.
Έφτασε η ώρα, το ρολόι έχει από καιρό σταματήσει και για να ξανά ξεκινήσει πάλι την πορεία του, για να αρχίσω πάλι να ζω, πρέπει να τα αντιμετωπίσω όλα. Όλα...



-Μόνο κάποιος που το περνάει αυτό μπορεί να με καταλάβει. Για τους άλλους μοιάζει με ένα ακόμα παραλήρημα. Στους τελευταίους ένα πράγμα εύχομαι, να μην με καταλάβετε ποτέ. Γιατί πονάει... Πονάει πολύ-

Μαύρα σύννεφα...

Ο ουρανός είναι βαρύς και ανυπομονεί να ρίξει το φορτίο του. Έρχεται μια νύχτα γεμάτη βροχές. Πόσο μου αρέσουν αυτές οι νύχτες! Ανοιχτό παράθυρο, βροχή, κρύο, απαλή μουσική στο στέρεο γεμάτη αναμνήσεις. Τέτοιες νύχτες κλείνω τα μάτια και αφήνω τις σκέψεις μου να κάνουν πανηγύρι, να κάνουν όση φασαρία θέλουν. Στο τέλος εξουθενωμένες κάθονται ήσυχες και μπορώ να τις βάλω σε μια σειρά, να τις τοποθετήσω με τάξη μέσα στο κεφάλι μου. Φωνές μέσα στο κεφάλι μου, φωνές γνωστές και όχι, φωνές που μου κρατάνε συντροφιά. Όλα ήσυχα και μόνο κάποιοι στίχοι με συντροφεύουν...

Every breath you take, And every move you make, Every bond you break, every step you take, I'll be watching you... Every single day, And every word you say Every game you play, every night you stay, I'll be watching you...

Επέστρεψα!

Πώς σας βρίσκω; Οι εξετάσεις πάνε καλά ;)
Έχω συγκινηθεί πολύ, πριν κάποιες ώρες μου ήρθε αυτό...

Φάτσα καλή επιτυχία και καλά αποτελέσματα, αν και είναι σίγουρα (: Όλα σου τα όνειρα να τα κάνεις πραγματικότητα και να φτάσεις όσο ψηλά σου αξίζει! Με όποια επιστήμη και να καταπιαστείς, θα την βγάλεις ασπροπρόσωπη, αυτό είναι το μόνο βέβαιο (;
Λυπάμαι που έγιναν έτσι τα πράγματα. Προσπαθώ μήνες να βρω το θάρρος να σου ζητήσω ένα συγνώμη. Συγνώμη που σε πόνεσα, συγνώμη που έφυγα από δίπλα σου, συγνώμη που δεν κράτησα την υπόσχεσή μου. Σου είχα πει ότι θα είμαι εκεί και και δεν το έκανα. Δεν άντεξα Ηρώ, δεν άντεξα. Συγνώμη.
Ξέρεις τι ένιωθα, ξέρεις τι ήσουν για μένα και τίποτα δεν έσβησε. Τίποτα απολύτως. Είσαι ένα κεφάλαιο στη ζωή μου! Σε σκέφτομαι πάντα, θέλω να είσαι καλά. Μαθαίνω νέα σου, μαθαίνω ότι τα πας καλά στις εξετάσεις. Ξέρω ότι είσαι δυνατή, πιο δυνατή από όλους. Πέρασες τόσα και άντεξες, άντεξες κάτω από συνθήκες που αμφιβάλω αν υπάρχουν πολλοί που θα μπορούσαν. Στα περισσότερα ήσουν μόνη σου, σε άφησαν μόνη σου, μαζί τους κι εγώ. Λυπάμαι και ντρέπομαι τόσο πολύ γι’ αυτό Ηρώ…
Δεν προσπαθώ να πετύχω κάτι με αυτό το mail. Δεν ξέρω καν αν θα βρω τη δύναμη να το στείλω τελικά. Μόνο να ξέρω ότι ακόμα προσπαθείς, αυτό θέλω. Ξέρω ότι δεν είσαι καλά, δεν έχεις επανέλθει και λογικό είναι, όμως θέλω να ξέρω ότι δεν σταμάτησες να προσπαθείς, δεν σταμάτησες να παλεύεις. Θυμάσαι τι λέγαμε; Μην το βάλεις κάτω ποτέ. Εσύ απλά ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ να το βάλεις κάτω.
Δεν ήθελα να σε πάρω τηλέφωνο, δεν άντεξα, για να είμαι ειλικρινής. Πάλι θα προσπαθούσα να καλύψω την ένταση που νιώθω με νεύρα και φωνές, θα σε στεναχωρούσα πάλι όπως τις προηγούμενες φορές και αυτό δεν το θέλω με τίποτα. Αυτά τα μάτια δεν αντέχουν άλλο πόνο.
Να ξέρεις μόνο φάτσα, σε σκέφτομαι και θέλω να είσαι καλά. Μια νέα ζωή ξεκινάει το Σεπτέμβρη, να βάλεις μέσα της ΜΟΝΟ όσους το αξίζουν. Μόνο αυτούς.
Είσαι φτιαγμένη για μεγάλα πράγματα, για πολύ μεγάλα πράγματα, χαίρομαι τόσο πολύ που σε γνώρισα και λυπάμαι, ντρέπομαι, που δεν άντεξα.
Δεν περιμένω απάντηση, αλήθεια, δεν περιμένω. Θα συνεχίσω να μαθαίνω νέα σου και θα συνεχίσω να αισθάνομαι περήφανος για κάθε σου επιτυχία. Είμαι περήφανος για σένα, πολύ περήφανος!
Συγνώμη που σε άφησα μόνη σου, λυπάμαι. Ήμουν πολύ λίγος, απ’ ότι φάνηκε, για να αντέξω τόσο δυνατά συναισθήματα. Πόνο, λύπη, αγάπη, χαρά. Ξέρεις όλα να τα ζεις δυνατά, όπως τους αξίζει. Σέβεσαι τα συναισθήματα. Δεν έχω ξαναγνωρίσει τέτοιον άνθρωπο. Με τρόμαξαν όλα αυτά και ντρέπομαι γι’ αυτό. Συνεχίζω την χλιαρή ζωή μου. Εσύ μην αλλάξεις ποτέ φάτσα μου, ποτέ. Ποτέ μην σταματήσεις να ζεις τόσο έντονα, ποτέ μην σταματήσεις να κάνεις το μαύρο άσπρο, ποτέ μη σταματήσεις να ζεις.
Σε σκέφτομαι, σε θυμάμαι. Έχω ακόμα τη φωτογραφία μας.
Να προσέχεις φάτσα μου, να προσέχεις.
Χάρης

Συγκινήθηκα πολύ, πάρα πολύ. Κι εγώ σε σκέφτομαι, κι εγώ θυμάμαι...

Το κεφάλι μου πάει να σπάσει...

Που να χωρέσει κι αυτό όλα αυτά που γίνονται; :Ρ

Πραγματικά, μήπως με έχει μουτζώσει κανένας; Δεν εξηγείται όλο αυτό. Δεν εξηγείται... Και μέσα σε όλα ξεκινάνε και οι πανελλήνιες την Παρασκευή. Όλως παραδόξως, με έχει πιάσει μια αναισθησία... Έχω μπουχτίσει στο διάβασμα, δεν πάει άλλο, δεν αντέχω άλλες πληροφορίες! Πω ρε...

Λοιπόν, πρέπει να βάλω ένα πρόγραμμα γιατί σε 16 μέρες θα τελειώσουν οι πανελλήνιες και θα αντιμετωπίσω ένα χάος.
Λοιπόν, μόλις μπει ο Ιούνης (Καλοκαίρι <3 )

• Θα πάω να βγάλω δίπλωμα για αμάξι. Ποιος με πιάνει! Σιγά μην το ξαναδεί η mother το αμάξι της :Ρ
• Ξεκινάω πάλι περπάτημα στις 7 το πρωί στον ποδηλατοδρόμο <3
• Ξεκινάω γυμναστήριο! Κύριε Άκη έρχομαι :Ρ Κι ελπίζω να είναι ακόμα αυτά τα κουκλιά στα βάρη 8)
• Βόλτες βόλτες βόλτες! Το 'χω υποσχεθεί, θα πάθουν τα νεύρα μας απ' τους πολλούς καφέδες στο Dali <3
• Θα φτιάξω επιτέλους εκείνα τα κολάζ με φωτογραφίες, με αφιερώσεις, με αναμνήσεις, με αποκόμματα από περιοδικά, με κόμικ άγνωστων δημιουργών, με έρευνες, με τραγούδια με όλα αυτά που με εκφράζουν :) Και μετά θα τα κορνιζάρω :)
• Θα ψάχνω για σπίτι, αν όλα πάνε καλά! :) Ας ελπίσουμε να βγάλω 15000 μόρια...
• Θα βγάλω το κινητό απ' το αθόρυβο 8)! Σόρι ρε παιδιά που ποτέ δεν απαντάω! Τέρμα! Τώρα θα ξαναβγώ στον κόσμο :Ρ
• Θα αγοράσω καινούρια γυαλιά και ηλίου και μυωπίας 8)
• Θα διαβάσω ΌΛΑ τα βιβλία που με περιμένουν τόσο καιρό! Πρέπει να είναι πάνω από 30... Θα χωθώ μέσα στις σελίδες τους! Κάτι που έχω εγκαταλείψει κάτι χρόνια :(
• Θα ψάξω ΌΛΕΣ τις πληροφορίες που σημειώνω σε ένα τετράδιο για "Να τις ψάξω αργότερα στο νετ" και τελικά δεν έχω αξιωθεί να το κάνω!
• Να κατεβάσω όλα τα CD που μου λείπουν! Η CDιέρα (χαχαχα :Ρ) θέλει ανανέωση!
  
• Να αγοράσω ψηφιακή φωτογραφική μηχανή, πολύ το καθυστέρησα :Ρ

• Να αναπληρώσω τον χαμένο χρόνο! Σόρι παιδιά, πέρασαν 3 δύσκολα χρόνια, αλλά θα επανέλθω και θα είμαι όπως παλιά :)

Όλα αυτά και πάρα πολλά με περιμένουν το καλοκαίρι :D
Καλή επιτυχία στις εξετάσεις σε όσες δίνουν πανελλήνιες ;)

(Θα ξαναμπώ μετά τις εξετάσεις, οπότε τα λέμε στις 28 Μάη!)

Ευχαριστώ...

Δείξε μου τον τρόπο
κι αν θέλει κι άλλο κόπο
εγώ θα προσπαθώ...

Αυτό μου είπες, αυτό. Αξίζεις τόσα πολλά, όμως σίγουρα δεν αξίζεις εμένα. Μου είπες ότι θα είσαι δίπλα μου, μόνο αυτό θέλεις. Δεν μπορώ να σου προσφέρω τίποτα παραπάνω από κάτι μέτριο και δεν θέλω να συμβιβαστείς, δεν θέλω! Το κατάλαβες, κατάλαβες πως νιώθω, κατάλαβες... Κι εγώ έμεινα τώρα πίσω να αναρωτιέμαι αν έχασα έναν μοναδικό άνθρωπο από δίπλα μου. Δεν σου αξίζω όμως, αλήθεια. Δεν θέλω να είμαι μαζί σου μόνο και μόνο επειδή θέλω να ξεφύγω απ' τις αναμνήσεις, δεν θέλω.
Δεν ξέρω αν θα υπάρξει συνέχεια μεταξύ μας, δεν ξέρω αν θέλω να υπάρξει, αυτό όμως που σου υποσχέθηκα θα το κάνω. Θα προσέχω. Το ίδιο θέλω κι από σένα. Να προσέχεις και ίσως να βρεις κάποια που να τα αξίζει όλα αυτά και να νιώθει τα ίδια. Είσαι φτιαγμένος για μεγάλα πράγματα και όχι για τα χλιαρά δικά μου αισθήματα. Όχι γι' αυτά.
"Μην κλάψεις για κανέναν. Ποτέ! Μ' ακούς; Ποτέ!" έτσι μου είπες.
Σε ευχαριστώ.

Το σταματημένο ρολόι

"Σε έναν από τους τοίχους του δωματίου μου κρέμεται ένα ωραίο παλιό ρολόι που δεν δουλεύει πια. Οι δείκτες του, σταματημένοι, δείχνουν πάντοτε την ίδια ώρα: εφτά ακριβώς.
Σχεδόν πάντα, το ρολόι είναι μόνο ένα άχρηστο διακοσμητικό πάνω σε έναν ασπριδερό και άδειο τοίχο. Ωστόσο, υπάρχουν δύο στιγμές στην διάρκεια της μέρας, δύο φευγαλέες στιγμές, που το παλιό ρολόι μοιάζει να ανασταίνεται από τις στάχτες του σαν τον φοίνικα.
Όταν όλα τα ρολόγια της πόλης μέσα στην τρελή τους πορεία δείχνουν εφτά. Δύο φορές την ημέρα, μία το πρωί και μία το βράδυ, το ρολόι μου νιώθει σε απόλυτη αρμονία με το υπόλοιπο σύμπαν.
Αν κάποιος κοίταζε το ρολόι εκείνες τις δύο στιγμές θα έλεγε ότι λειτουργεί στην εντέλεια... Μόλις, όμως, περάσει εκείνη η στιγμή, όταν οι δείκτες σε όλα τα ρολόγια συνεχίσουν τον μονότονο δρόμο τους, το παλιό μου ρολόι χάνει τον βηματισμό του και παραμένει πιστό σ' εκείνη την ώρα που κάποτε σταμάτησε.
Εγώ αγαπώ αυτό το ρολόι. Κι όσο περισσότερο μιλώ γι' αυτό, τόσο περισσότερο το αγαπώ. Γιατί νιώθω ότι ολοένα και περισσότερο του μοιάζω.
Είμαι κι εγώ σταματημένος σε μια στιγμή. Κι εγώ νιώθω καρφωμένος και ακίνητος. Κι εγώ είμαι, κατά κάποιον τρόπο, ένα άχρηστο διακοσμητικό σ' έναν τοίχο.
Όμως, επίσης, απολαμβάνω τις φευγαλέες στιγμές κατά τις οποίες, μυστηριωδώς, έρχεται η ώρα μου. Εκείνη την ώρα νιώθω ζωντανός. Μπορώ να δημιουργήσω, να ονειρευτώ, να πετάξω, να πω και να αισθανθώ...
Όταν περάσουν αυτές οι στιγμές, τα υπόλοιπα ρολόγια, που φωλιάζουν σε άλλους ανθρώπους, συνεχίζουν την πορεία τους, κι εγώ επιστρέφω στο στατικό μου θάνατο. "

Χόρχε Μπουκάι,
"Να σου πω μια ιστορία"

Αυτό το απόσπασμα αντιπροσωπεύει την ζωή μου. Είναι σαν να μιλάει για μένα, σαν να σκεφτόταν εμένα όταν το έγραφε.

Συναισθηματικό Μπλέξιμο...

Τα έχω μπερδέψει λίγο; Ή μου φαίνεται; Όλο το βράδυ αναρωτιόμουν πώς τα 'χω κάνει έτσι. Τρεις άντρες μέσα στο κεφάλι μου. Πρώτος και μοναδικός ο Χάρης. Τον έχω τυλίξει προσεκτικά με όμορφες αναμνήσεις και τον έχω τοποθετήσει με σεβασμό στο πίσω μέρος του κεφαλιού και της καρδιάς μου. Έχω αναφερθεί και σε προηγούμενες αναρτήσεις σ' αυτόν και σίγουρα θα έχετε καταλάβει πως δεν ήταν απλά μια σχέση, ήταν πολλά παραπάνω. Είναι πολλά παραπάνω. Του χρωστάω πολλά. Απίστευτα πολλά.
Τις τελευταίες μέρες όμως αποφάσισα να κάνω αυτό που υποσχεθήκαμε ο ένας στον άλλο, να πάω παρακάτω. Και βρέθηκε δίπλα μου κάποιος με καθαρό βλέμμα και αληθινό χαμόγελο. Μου στάθηκε πολύ, ήταν αποφασισμένος να με κάνει να χαμογελάω όταν βούλιαζα. Μου στάθηκε πολύ, φιλικά πάντα και ξέρω ότι με στηρίζει. Κάπου εκεί άρχισα να κολλάω, άρχισε να μου λείπει το άρωμά του. Άρχισα να νιώθω ένα τσίμπημα όταν ήμουν μπροστά στο βλέμμα του. Όμως έχει σχέση και είναι ερωτευμένος... Η δική μας σχέση δεν μπορεί παρά να μείνει φιλική.
Ως εδώ καλά. Δεν έχει μπλεχτεί και πολύ το πράγμα αφού μόνο μέσα μου υπάρχει αναταραχή, δεν την έχει κάποιος άλλος. Έλα όμως που δεν τελείωσα. Μια τρίτη φάτσα υπάρχει στο παιχνίδι.
Πριν μήνες κάτι είχε παιχτεί μεταξύ μας. Αυτός ένιωθε και νιώθει πολλά, εγώ απλώς ήθελα να ξεφύγω. Ήθελε σοβαρή σχέση, εγώ δεν άντεχα. Όταν άρχισε να σοβαρεύει το πράγμα το φρέναρα, του είπα ότι κάπου εκεί πρέπει να σταματήσουμε. Η στάση του απέναντί μου ήταν άψογη. Το σεβάστηκε. Έκανε κάποια σχέση και μου είπε ότι όταν έχω ανάγκη να μιλήσω με κάποιον να τον πάρω αμέσως τηλέφωνο. Φυσικά και δεν το έκανα ποτέ. Ήταν ερωτευμένος μαζί μου και δεν μπορούσα να του το κάνω αυτό. Αν του το ζητούσα, θα τα παρατούσε όλα. Δυστυχώς. Η σχέση που είχε τελείωσε, αυτός έβαλε τέρμα, έτσι μου είπε. Ακόμα μου είπε "Μαζί σου θέλω να είμαι. Όπως και να μπορείς". Νιώθει πολλά και δεν μπορώ να παίξω μαζί του. Έχω νιώσει πολλά, έχω ζήσει μέσα στα συναισθήματα και τον έρωτα τον αντιμετωπίζω με δέος. Δεν θέλω να με μισήσει μετά. Μπορεί να μην μου είναι τελείως αδιάφορος, όμως δεν είμαι ερωτευμένη και δεν του αξίζει τίποτα λιγότερο. ΔΕΝ ΠΡΈΠΕΙ να συμβιβαστεί με τίποτα λιγότερο.
Δεν ξέρω τι να κάνω. Νιώθω τύψεις. Για τον Χάρη και γι' αυτά που νιώθω. Γι' αυτά που νιώθω για τον 2ο και αυτά που δεν νιώθω για τον 3ο.
Συναισθηματικό μπλέξιμο...

Πόσο σ' αγαπάω τελικά,πόσο σου μοιάζω...

"Έζησα όλα τα όχι και τα μη
σε μια τρελή διαδρομή.
Διαδρομή που τελικά
με φέρνει εδώ μπροστά σου.
Άσε με στο παραμύθι σου να ζω
συγνώμη μήπως και σου πω.
Να σταματήσω να γυρνώ στο πουθενά
μακριά σου....

Πόσο σ' αγαπάω τελικά..."

Τι με έχει πιάσει αυτές τις μέρες και δεν μπορώ να σταματήσω να κλαίω; Είχα μήνες να το ζήσω αυτό. Δεν μπορώ να κρατήσω τα δάκρυά μου, χάνω την αυτοκυριαρχία μου. Δάκρυα, δάκρυα, δάκρυα... Λες και όλα αυτά μέσα μου θα υγροποιηθούν και θα φύγουν μακριά. Λες και θα φύγει όλο αυτό το βάρος. Λείπουν και όλοι από το σπίτι, δεν έχω να ξεχαστώ με τίποτα. Μόνο με το διάβασμα ξεχνιέμαι, αλλά για πόσο ακόμα θα το έχω κι αυτό; Πφφ... Ανώμαλος άνθρωπος.

Τώρα τελευταία με επισκέπτονται φαντάσματα του παρελθόντος, άτομα που αγάπησα πιο πολύ από μένα, άτομα που πια δεν έχω δίπλα μου. Δεν είναι πολλά, τρία όλα κι όλα. Που να βρίσκονται άραγε; Να χαμογελάνε; Να είναι καλά; Να είναι ήρεμοι; Να με θυμούνται; Με ξέχασαν άραγε; Βλέπω φωτογραφίες που πονάνε, που σαν πυρωμένο σίδερο μου τρυπάνε την καρδιά... Είχα καταφέρει να το μετατρέψω όλο αυτό σε όμορφες αναμνήσεις,όμως τώρα ο πόνος είναι μεγαλύτερος από ποτέ...

Ο τροχός γυρίζει...

Χτες το βράδυ σκεφτόμουν πώς άλλαξαν όλα. Η ζωή μου πέρασε μπροστά απ' τα μάτια μου σαν φιλμ, εικόνες που ζούσα. Πριν από λίγα χρόνια άρχισαν όλα να αλλάζουν με αργό, αλλά σταθερό ρυθμό. Η ζωή μου άλλαζε αργά χωρίς καν να το καταλάβω, χωρίς να το νιώσω. Μια μέρα όμως κοιτάχτηκα στον καθρέφτη και ήμουν μία άλλη. Παντού κομμάτια γύρω μου, καταστάσεις που τα διέλυσαν όλα. Μικρές ή μεγάλες δυσκολίες, δάκρυα, πόνος, μοναξιά, θάνατος, κενό... Όλα τα έζησα πολύ έντονα. Παράξενο, όμως έμαθα να τα δέχομαι όλα με έναν περίεργο τρόπο, έμαθα να τους δίνω άλλο χρώμα, να τα κάνω άσπρα. Όσοι με ξέρουν με λένε "Θετικό και αισιόδοξο άτομο". Και δίκιο έχουν. Έτσι έμαθα. Έλεγα "Αντέχω". Όμως δεν ξέρω αν είναι αλήθεια αυτό. Δεν ξέρω αν είναι αδυναμία ή δύναμη αυτό που με κάνει να τα απλοποιώ όλα. Ίσως και δειλία.
Ο τροχός γυρίζει, γυρίζει γρήγορα. Αλλά φοβάμαι γαμώτο. Ζαλίζομαι. Θέλω να κατέβω. Πνίγομαι.
Συνέχεια λέω ότι θέλω να φύγω. Μα που να πάω; Όσα και όσοι αγαπάω φεύγουν. Εγώ φταίω γι' αυτό; Δεν ξέρω, αλήθεια. Νιώθω σαν να φέρνω την καταστροφή, σαν να προκαλώ κακό σε όσους έχω δίπλα μου. Φοβάμαι να δεθώ. Όλοι πρέπει να μείνουν μακριά, θέλω να τους προστατεύσω και αυτή η ανάγκη είναι πιο επιτακτική απ' την ανάγκη να βγάλω από μέσα μου τα κομμάτια και με τη βοήθειά τους να τα ενώσω πάλι.
Θα με περνάτε για μια έφηβη που τα βλέπει όλα μαύρα. Και θα σας απαντήσω δύο πράγματα. Το πρώτο είναι ότι μακάρι να ήμουν. Και δεύτερον εύχομαι μέσα απ' την καρδιά μου να μην περάσετε ποτέ ούτε το ένα τέταρτο από αυτά που πέρασα εγώ. Μακάρι να μην με καταλάβετε ποτέ. Γιατί πονάει.
Θα μου πείτε "Πάνε αυτά, πέρασαν". Ναι, ξέρω. Όμως το παρελθόν συνδέεται άμεσα με το παρόν μου. Μετράω απώλειες μέσα μου.
Είναι ώρες που με πιάνει το παράπονο. Ας ήμουν κι εγώ σαν όλα τα υπόλοιπα κορίτσια που το μόνο πρόβλημά τους είναι να χάσουν κιλά και τι ρούχα να αγοράσουν. Που σκέφτονται μόνο αυτόν που είναι ερωτευμένες και αυτό αποτελεί το κύριο μέρος στις σκέψεις τους.
Τα δικά μου προβλήματα είναι λίγο πιο σύνθετα, αν σκεφτείς ότι ίσως μέχρι αύριο δεν αντέξω να ζω. Ίσως ξανά μπω στο νοσοκομείο πολύ σύντομα. Ίσως αυτές οι φωνές στο κεφάλι και τα αυτιά μου με οδηγήσουν στην τρέλα. Ίσως μέχρι αύριο να μην αντέξω τον πόνο.
Φοβάμαι γαμώτο, φοβάμαι.

-Μην με κρίνετε αυστηρά, το κάνω ήδη εγώ αυτό. -

Πάει ένας χρόνος και 3 μήνες...

Σήμαινες πολλά για μένα.
Ποτέ δεν σου είπα ότι έκανα σχέδια!Για διακοπές, για τις εξόδους... Για όλα.
Τώρα χαθήκαμε, δεν ξέρω γιατί, δεν σε ρώτησα.
Πέρασες πολλά και δεν ήθελες να είμαι μέσα σ αυτά. Εγώ ήθελα,όμως με έδιωξες...
Δεν σου είπα τότε ότι θα είμαι πάντα εδώ όποτε και αν με θυμηθείς,δεν στο είπα. Ίσως και να το ήξερες. ΕΠΡΕΠΕ να το ξέρεις.
Δεν σου είπα τίποτα,σε άφησα να φύγεις και τώρα δεν ξέρω αν είσαι καλά, αν έχεις κάποιον δίπλα σου.
Ελπίζω μια μέρα να ξανά δω το χαμόγελό σου, να ξανά ακούσω την φωνή σου, να σε ξανά ακούσω να γελάς. Πόσο μου λείπεις, δεν ξέρω γιατί σε άφησα να φύγεις. Ίσως σε αγαπούσα περισσότερο απ' όσο μπορεί κανείς να φανταστεί και ήξερα ότι αν έμενες δεν θα άντεχες. Σε ήθελα ζωντανό ακόμα και μακριά μου. Κάθε βράδυ σε σκέφτομαι. Κάθε βράδυ θυμάμαι που το ξενυχτούσαμε στο τηλέφωνο και οργανώναμε την ζωή μας που ήταν κοινή κατά έναν όμορφο, "καθαρό" και "γνήσιο" τρόπο. Ότι θα περάσουμε στην ίδια πόλη, ότι θα ήμασταν μαζί σε όλα. Ήμασταν αδέρφια, έτσι έλεγες. Ήμουν η μικρή σου αδερφή που προστάτευες,όμως εγώ δεν μπόρεσα να σε προστατεύσω. Αν μπορούσα θα έπαιρνα εγώ την θέση του πατέρα σου σε εκείνο το ατύχημα που σου άλλαξε την ζωή, που έσβησε το χαμόγελό σου... Μου είπες ένα βράδυ "Να προσέχεις και μην πεις ποτέ σε κανέναν για μένα. Θα φύγω".
Δεν μίλησα, είχα καταλάβει τι σκόπευες να κάνεις και δεν μίλησα. Θα με μισούσες περισσότερο απ' ότι μίσησες τον εαυτό σου και αυτό δεν το ήθελα. Δεν το ήθελα. Από εκείνο το βράδυ δεν σε ξαναείδα. Ένας χρόνος και 3 μήνες πέρασαν και δεν σε ξαναείδα. Δεν ξέρω αν θα σε ξαναδώ. Το εύχομαι. Που να είσαι άραγε; Που να είσαι; Κρυώνεις τα βράδια; Σε αγκαλιάζει κανείς; Σε νοιάζεται κανείς;

Μου λείπεις. Μου λείπεις γαμώτο. Τελευταία εικόνα από σένα το χλωμό σου πρόσωπο και δύο κόκκινα άδεια μάτια. Τρόμαξα. Σε ήθελα δίπλα μου, μόνο εσένα ήθελα... Όμως έτσι ήρθαν όλα. Ελπίζω οι φλέβες σου να μην ξανά τρυπήθηκαν, αλλά αυτό είναι σίγουρα αδύνατο. Ελπίζω να είσαι ζωντανός. Τίποτα άλλο δεν θέλω. Είμαι εδώ ρε βλάκα,για σένα και μόνο. Τα παρατάω όλα για να ξανά δω το χαμόγελό σου, το ξέρεις;
Μου λείπεις. Τήρησα τον λόγο μου, δεν είπα σε κανέναν τίποτα, είπα απλώς ότι τσακωθήκαμε και ότι πήγες σε συγγενείς σου χωρίς να μου πεις που.
Να το ξέρεις,μπορεί να μην πιστεύω στους αγγέλους αλλά να το ξέρεις, θα είμαι δίπλα σου ο φύλακας ο άγγελός σου. Πάντα.

(Σε έναν φίλο μου που είχε μπλέξει και έφυγε απ το σπίτι του με μια παρέα)

Μέσα μου ένα άλογο τυφλό,αγριεμένο...

Νύχτα. Δεν νυστάζω,δεν θέλω να κοιμηθώ,δεν θέλω να μείνω ξύπνια. Ούτε να κλάψω θέλω. Να κλάψω γι' αυτά που είμαι,γι' αυτά που δεν θέλω να είμαι,γι' αυτά που δεν αντέχω να είμαι...
Ησυχία. Κανένας ήχος. Μόνο εγώ,ένα τσιγάρο,το χαρτί,το μολύβι και ένα φεγγάρι. Ένα φεγγάρι που στέκει αγέρωχο εκεί ψηλά και είναι σαν να με κοροϊδεύει για την μιζέρια μου.
Μου αρέσει αυτή η ησυχία του δωματίου μου,το αεράκι απ το παράθυρο μου κάνει παρέα. Η μάσκα,αυτή η χαμογελαστή μάσκα που φοράω την μέρα,πέφτει.Λυτρώνομαι.Δεν προσποιούμαι άλλο. Είμαι μόνη. Εγώ και ο εαυτός μου. Μετράω τους χτύπους της καρδιάς μου που για κάποιες στιγμές είναι ακανόνιστοι,σαν να μου λένε:"Εμείς έχουμε τον έλεγχο. Εσύ τον είχες και τον έχασες". Τον έχασα. Το ξέρω. Δεν θέλω να το παραδεχτώ,αλλά το ξέρω.
Γύρω μου πράγματα που αγαπώ,πράγματα που μου θυμίζουν καταστάσεις,χαμόγελα,δάκρυα...Στιγμές που ζούσα. Τώρα δεν νιώθω τίποτα.Τίποτα.Τα κοιτώ και η σκέψη μου φεύγει. Κλείνεται σε ένα κελί με μαύρους τοίχους ποτισμένους με υγρασία.
Δεν πρέπει κανείς δικός μου -φίλος,γνωστός ή συγγενής...κανείς- να καταλάβει τίποτα απ' όλα αυτά. Πρέπει να μείνουν απ' έξω.ΠΡΕΠΕΙ.Είμαι μόνη μου σ' αυτό το παραλήρημα Μόνη μου και δεν δέχομαι να μπλέξω κανέναν άλλον. Άλλωστε το πρωί θα ξαναφορέσω την μάσκα...
Καληνύχτα.

-Κυριακή 2/05/2010,ώρα 3.45πμ-

Φοβάμαι :|

"Όταν ήμουνα μικρός
Στα όνειρά μου πάντα ερχότανε
Ένας άσπρος αετός
Με κοιτούσε και θυμότανε"


Από μικρή,ένα όνειρο είχα.
Να πετάξω.
Όμως όλα γύρω μου ήταν απογορευτικά.
Κι έτσι εγώ απλώς περίμενα να μεγαλώσω.
Και μεγάλωσα...
Όμως τώρα φοβάμαι να πετάξω,φοβάμαι ότι αν ξεφύγω απ' όλα αυτά που με δένουν με το τώρα δεν θα καταφέρω να επιβιώσω.Διαλέγω συνειδητά να μείνω κάπου που πονάω αλλά έχω μάθει να αντέχω τον πόνο.
Τώρα τελευταία σκέφτομαι με τρόμο τις μέρες που έρχονται.Θυμάμαι με ακόμα περισσότερο τρόμο τις μέρες που πέρασαν.Θέλω να φύγω απ' ολο αυτό αλλά φοβάμαι.Φοβάμαι το μετά.Δεν θα είμαι η ίδια και τις αλλαγές,που άλλοτε τις λάτρευα,πλέον τις φοβάμαι.Κάθε μέρα κάνω επιλογές για την ζωή μου που με οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην καταστροφή και δεν μπορώ να κάνω τίποτα για να με σταματήσω.
Κανείς δεν έχει καταλάβει τίποτα από αυτό που συμβαίνει μέσα στο κεφάλι μου.Έχω φτάσει σε σημείο να ακούω φωνές.Δεν είμαι καλά και δεν μπορώ να προσποιούμαι ότι όλα φτιάχνουν.Δεν μπορώ να το κάνω πια αυτό,με νικάει :|

Και φοβάμαι να πάω σε κάποιον ψυχολόγο ή ότι άλλο...Φοβάμαι.
Τότε θα παραδεχτώ πραγματικά ότι δεν είμαι καλά.Τώρα έχω την ψευδαίσθηση ότι μπορώ να τα καταφέρω και μόνη μου.
Όμως,ρε γαμώτο,οι κρίσεις πανικού γίνονται όλο και πιο συχνές,νιώθω μονίμως ένα σφίξιμο στην καρδιά,έχω ταχυπαλμίες...Καταφέρνω να το καλύπτω και να μην το δείχνω στους άλλους,με το χιούμορ,αλλά μέχρι πότε;
:|
-Δεν περιμένω να καταλάβει κανείς-

Ένας μήνας μόνο :)

"Σε μια ώρα θα 'χουν όλα τελειώσει
Πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός..."

Μπορεί να περιμένω πως και πως τις 28 Μάη που θα φύγουν οι πανελλήνιες,αλλά θα μου λείψουν πολλά απ το σχολείο μου.Θα μου λείψουν άτομα και καταστάσεις που δεν θα ξαναζήσω.Θα μου λείψουν τα φροντιστήρια,τα γέλια,τα πειράγματα...Ολα...

Το πρωί η προσευχή που δεν βάζω γλώσσα μέσα,ο "θρησκευτικός" με κοιτάζει δολοφονικά, εγώ του σκάω ένα χαμόγελο και του λέω "Καλημέρα κύριε!:D".Και γελάει...
Η πρώτη ώρα.Όλοι κοιμούνται και προσπαθώ να τους ξυπνήσω.θα μου λείψει όσο τίποτα αυτό το αγανακτισμένο "Ηρώ!" από όλους όσους πρήζω xD.
Θα μου λείψει η κατεύθυνση.Ο βιολόγος,ο πιο ήρεμος καθηγητής,που καταφέραμε να τον αγριέψουμε.Ο μαθηματικός,ο ιδιόρυθμος αριστερός που πιστεύει ακράδαντα στον κομμουνισμό κι ας γίνεται γραφικός κάποιες φορες.Αυτός ο άνθρωπος μας αγαπάει!Θα χαρεί περισσότερο από μας αν πάμε καλά στις εξετάσεις!Ο φυσικός,το χιούμορ του,πιστεύει σε μένα,με υπολογίζει μέσα στην τάξη.Η χημικός,αν και δεν την χονεύω(xD) θα μου λείψει...

Θα μου λείψει η ώρα των θρησκευτικών που όσο παραδίδει η καθηγήτρια την κοιτάω με αγγελικό χαμόγελο και όταν το προσέχει μου λέει:"Εντάξει ρε Ηρώ,άσε με να παραδόσω και με ακυρώνεις αργότερα".Μας αγαπάει όλους,περισσότερη αδυναμία έχει σε μένα που της κάνω την ζωή δύσκολη(με την καλή την έννοια) και της πετάω ατάκες:"Ο Θεός καπνίζει χόρτο,γι' αυτό είμαστε έτσι 8)"

Θα μου λείψουν τα διαλέιμματα,από παρέα σε παρέα μέχρι να φτάσω στην δική μου,αυτές τις χαμογελαστές φάτσες που λατρεύω :)
Θα μου λείψει ο χαβαλές στην ώρα του μαθήματος,το μπάσιμο που κάνω στις φιλολόγους,η ώρα της πληροφορικής και ο 28χρονος καθηγητής που είναι πιο τρελός από μας...

Θα μου λείψουν τα φροντιστήρια και τα άτομα που γνώρισα εκεί.
Ο φυσικός που είναι και σόι μου,τα πρόστυχα που του πετάω,που με βρίζει κανονικά και μου λέει "Πρώτη φορά μου έτυχε τέτοιο πραγμα σαν εσένα!Δεν έχω ξαναβρίσει κορίτσι".Είμαι η μασκότ του :) Ζητάει την γνώμη μου για καινούρια βοηθήματα,με εμπιστεύεται,ξέρει την τρέλα μου με την φυσική...
Ο μαθηματικός,πάντα με το χαμόγελο και πάντα με χιούμορ αντιμετωπίζει κάθε κατάσταση :) Με βρίζει που φοβάμαι τα μαθηματικά και μου λέει ότι θα μου πάρει δώρο πάνες για την ακράτεια(εξυπνάδες :Ρ)
Η βιολόγος,ήρεμη,λατρεύω το γέλιο της.Κρίμα που μισώ την βιολογία.Αν έκανε άλλο μάθημα δεν θα πήγαινα με βαριά καρδιά όποτε είχαμε βιολογία...
Η φιλόλογος,απλά ΟΛΑ ΤΑ ΛΕΦΤΑ...Και τι δεν συζητάμε εκεί μέσα.

Θα μου λείψουν ΟΛΑ γαμώτο,ΟΛΑ :(

Λοιπόν...

" Ένα γέλιο δως μου όπως χθες
είμαι δίπλα σου, θα 'μαι πάντοτε
Διώξε του μυαλού μου τις σκιές
Έλα μίλα μου, όπως άλλοτε..."


Ναι οκ,ΧΑΟΣ!Και μπορεί στην φυσική να είναι όρος και να προσπαθούν να του δώσουν έννοια,εμένα με ενοχλεί :Ρ
Όχι όχι όχι!Δεν απαρνιέμαι την φυσική, shame on me αν το κάνω :Ρ
Αυτό που θέλω να πω είναι ότι αν υπάρχει κάποιος να μου εξηγήσει το δικό μου χάος στην ζωή μου,στο μυαλό μου και στο περιβάλλον μου γενικότερα τότε θα του δώσω αυτόματα Νόμπελ :Ρ

Που είσαι κύριε Χόκινγκ τώρα που σε χρειάζομαι; ε;Δεν ακούς ε; Καλάαα :Ρ

Πρέπει όλα να μπουν σε μια σειρά γιατί αρκετό πανηγύρι γίνεται μέσα στο μυαλό μου μέρες,μήνες,χρόνια τώρα...Ήρθε η ώρα να βάλω και τον ντετερμινισμό στο παιχνίδι γιατί με το χάος δεν βγάζω άκρη!Λοιπόν,πλέον πρέπει να τα φέρω όλα σε συνθήκη ισορροπίας,αρκετά έκαναν ανώμαλη σύνθετη κίνηση,σε κεκλιμένο επίπεδο μάλιστα...
Όχι,καλά είμαι,μην ανησυχείτε με αυτά που γράφω,απλά βγαίνει το μέλλον από μέσα μου :Ρ
Τι σκατά φυσικός θα γίνω;Κάνω πρόβα 8)

Λοιπόν λοιπόν!
Το πρώτο που πρέπει να φύγει απ την μέση είναι οι πανελλήνιες!Καλές,χρυσές αλλά την πίστη μου έχουν βγάλει!Εδώ που τα λέμε για να μου βγει αυτή η τελευταία δεν περίμενε τις πανελλήνιες,αλλά κουβέντα να γίνεται...
Λοιπόν,έρχονται πανελλήνιες,στις οποίες ΘΑ ΠΙΑΣΩ 15300 μόρια,γιατί αν δεν τα πιάσω θα λυσάξω με τόσο διάβασμα που έχω ρίξει 8)
Και όχι τίποτα άλλο,σε σας θα γκρινιάζω μετα...
Απειλώ τώρα :)

Εμμ μετά...
Αποφάσισα να επαναφέρω στην ζωή την υγεία μου.Την κατέστρεψα την έρμη...Τι μου φταίει κι αυτή;Τέρμα!Θα ξαναγίνω καλά από θέμα υγείας γιατί εδώ που τα λέμε μόνο προστάτη δεν έχω πάθει ακόμα! :Ρ
Αν και αυτό είναι κάπως δύσκολο λόγω ανεπαρκών ανατομικών στοιχείων,αλλά ποτέ μην λες ποτέ... 8)

Ε μετά δεν ξέρω...
Όταν αποφασίσω κι άλλα,εδώ θα είμαστε και θα τα λέμε :Ρ

Τσάγιαααα!
:*

25 Απρίλη...

Ωπ!Για δες τι μέρα είναι αύριο...
Κάτι τέτοιες ώρες μου λείπεις αφόρητα.Μου λείπει η ανάσα σου,το γέλιο σου,η μελωδική φωνή σου...Σαν χτες την θυμάμαι την μέρα που γνωριστήκαμε!19 Απρίλη...
"Γεια!Είμαι ο Χάρης!",άπλωσες το χέρι για να σφίξεις το δικό μου και άστραψες ένα χαμόγελο...Αυτό ήταν,η ζημιά έγινε,ήξερα αυτόματα ότι από δω και πέρα η ζωή μου θα είχε το σημάδι σου!Και δεν έχω άδικο,σωστά;

Και μετά από κάποιες μέρες,25 Απρίλη,μου είπες ότι θες να είσαι δίπλα μου και σε άφησα.Ποτέ δεν σου έκρυψα ποιά είμαι στα αλήθεια,με κοιτούσες στα μάτια και τα έβλεπες όλα.ΟΛΑ...
Δέθηκα μαζί σου όπως δεν έχω δεθεί ποτέ με κάνεναν,πιάστηκα από πάνω σου για να ξεφύγω,σ' αγάπησα...Δεν ξέρω αν ήμουν ερωτευμένη μαζί σου,αυτό που ξέρω είναι ότι για σένα νιώθω κάτι πιο δυνατό.Ο έρωτας αργά ή γρήγορα ξεφουσκώνει.Όμως για σένα κρύβω μέσα μου κάτι πολύ δυνατό.
Μου λείπεις...

Είδα την φωτογραφία που είσαι αγκαλιά με την κοπέλα σου,είδα το χαμόγελό σου,είδα το καθαρό βλέμμα σου και πως αυτό ακουμπούσε πάνω της.Ελπίζω μέσα απ την καρδιά μου να το αξίζει.Να σε κάνει χαρούμενο.Να χαμογελάς.
Ίσως ξαναβρεθούμε μια μέρα...
Όμως ως τότε τέτοιες μέρες σαν την αυριανή θα στοιχειώνουν τα όνειρά μου.
Να προσέχεις τον εαυτό σου και μην τον αφήσεις να πονέσει ποτέ,αλλιώς θα έχεις να κάνεις μαζί μου...

Μου λέιπεις...
Καληνύχτα.

Φεύγω...

"Κάποτε κοίταζα τον ήλιο μες στα μάτια
κι αυτόν τον ήλιο μου τον κάνανε κομμάτια...
Φεύγω...
Τώρα φεύγω..."


Πόσες φορές,αλήθεια,να έχω ψιθυρίσει αυτόν τον στίχο τα τελευταία 3 χρόνια;Σίγουρα αυτές οι φορές τείνουν στο συν άπειρο που λέμε κι εμείς οι θετικοί :Ρ
Πάλι το κάνω αυτό,πάλι πιάνομαι από στίχους για να καταφέρω να εκφράσω αυτό που νιώθω!

Θα σκέφτεστε τώρα:"Τι ζόρι τραβάει πάλι αυτή;"
και αμέσως θα έρθει η απάντηση...ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΑ.Έχω κουραστεί να χάνω ό,τι αγαπάω...
"Ό,τι αγαπάω εγώ πεθαίνει" που λέει και ο στίχος...
ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΤΕ ΑΥΤΟ?
ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΑ!
Θέλω να φύγω από όλο αυτό,θέλω να ξυπνήσω ένα πρωί και να χαμογελάσω χωρίς να το παλέψω τόσο πολύ...Γίνεται;
Θέλω να ξεφύγω από αυτό το μαύρο σύννεφο που είναι λες και κάποιος το έχει δέσει με αόρατες αλυσίδες γύρω μου και ότι και να κάνω δεν φεύγει με τίποτα...

Ρε γαμώτο θέλω να ΗΡΕΜΙΣΩ!
Αμάν δηλαδή!Τι ζητάω;
Και για να σας προλάβω γιατί ξέρω τι θα μου πείτε,οι πανελλήνιες έχουν καταλήξει να είναι κάτι ευχάριστο για μένα,μιας και ξεχνιέμαι λύνοντας ασκήσεις και δεν με χαλάνε τόσο όσο όλα τα υπόλοιπα που συμβαίνουν...

"Έλα ρε Ηρώ,όλα θα φτιάξουν"...Το λέω συνέχεια στον εαυτό μου,αλλά δεν φτιάχνει και τίποτα!
Και,αλήθεια,δεν είναι ιδέα μου...
Δεν τα βλέπω εγώ μαύρα!
ΕΙΝΑΙ ΜΑΥΡΑ.

Καλό ταξίδι θείε...

Θα σε θυμόμαστε πάντα...
Τα γέλια που κάναμε στο χωριό όταν μαζευόμασταν,τα πειράγματα,όλα...
Όλα αυτά θα μου λείψουν.
Δεν ξέρω γιατί η οικογένειά μας τώρα τελευταία μετράει τόσες απώλειες,όμως εσύ θα τους ξαναβρείς όλους,θα τους ξαναγκαλιάσεις...
Μόνο που θέλω να σου ζητήσω μια χάρη...Όταν βρεις τον παππού μου να του πεις ότι μου λείπει,να του πεις να με θυμάται που και που και ότι ελπίζω να είναι έστω και λίγο περήφανος...
Μην φοβάσαι θείε μου,θα σε προσέχει αυτός εκεί,είμαι σίγουρη :)

Μια μέρα θα ξαναβρεθούμε και θα ξαναγελάσουμε όλοι μαζί!

Να προσέχεις...
Καλό ταξίδι.

"Γιατί θ' αντέξω,γιατί θ' αντέξω
δεν θα λυγίσω ποτέ
σου λέω θα το παλεψω..."

Αυτοί οι στίχοι τώρα τελευταία μου δίνουν δύναμη.Ένα άτομο απ τα πιο αγαπημένα μου περνάει δύσκολες ώρες,έχει σοβαρό πρόβλημα υγείας,πολύ σοβαρό,λίγος καιρός ζωής.Και σε τέτοιες περιπτώσεις νιώθω τόσο άχρηστη όσο δεν παίρνει.Δεν μπορώ να κάνω τίποτα για να βοηθήσω.ΤΙΠΟΤΑ...
Και φοβάμαι,δεν αντέχονται τόσες απώλειες :(

Και μετά μου λέτε ότι υπάρχουν άγγελοι,ότι υπάρχει Θεός,ότι κάποιος μας προσέχει!
Κανείς!
Κανείς γαμώτο μου...
Μόνοι ερχόμαστε και μόνοι μας φεύγουμε...

New life!

Oh yeah!
Το χω αποφασίσει(για 357829 φορά,αλλά μην κολλάτε σε λεπτομέριες :Ρ)!
Δεν μπορεί ρε πούστη μου -πιπέρι στο στόμα 8)- υπάρχει και για μένα
ένα κομμάτι γαλάζιου ουρανού :)
Θα έρθει το καλοκαίρι και,δεν ξέρω γιατί,νιώθω ότι θα είναι τελείως διαφορετικό από τα υπόλοιπα...
Θα ξαναγίνω άνθρωπος.Με τόσα που έχουν συμβεί,όσα βρίσκονται σε εξέλιξη και όσα είναι στην αναμονή για να γίνουν,ξέχασα να ζω.

Λοιπόν,τόσα χρόνια ακούω:"Είσαι δυνατή εσύ!Όλα θα τα καταφέρεις!"
ε καιρός είναι να τα ξεπεράσω.Ή έστω να ξαναμπώ στην προσπάθεια...
Κάτι που το παράτησα τελείως :|

ΌΣΟ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΚΟΙΤΑΣ ΠΙΣΩ
ΤΟΣΟ ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΠΡΟΧΩΡΑΣ ΜΠΡΟΣΤΑ! :)

Τα μαθήματα πάνε καλά,διάβασμα όσο δεν παίρνει
αλλά μου αρέσει γιατί δεν με αφήνει να σκεφτώ ΤΙΠΟΤΑ άλλο
από αυτά που γίνονται γύρω μου...Γιατί αυτά που γίνονται πονάνε.
Όλα μια μέρα θα περάσουν και όταν θα περάσουν μία ακόμα τρύπα θα
κοσμήσει(;) το αυτί μου :)
Έτσι γίνεται χρόνια τώρα...Μετά από δύσκολες καταστάσεις πηγαίνω
σε ένα συγκεκριμένο χρυσοχο'ί'ο και τρυπάω το αυτί μου :Ρ
Κάθε τρύπα και μια ξεχωριστή ιστορία...
Αριθμήστε τες από κάτω προς τα πάνω για να μπορέσουμε να συνενοηθούμε :Ρ
Η 1 είναι η πρώτη μου :)
Η 2 έγινε όταν είχα την πρώτη μου ερωτική απογοήτευση...
Η 4 έγινε όταν ερωτεύτηκα πρώτη φορά
Η 3 έγινε όταν πήρα κάποιες αποφάσεις για τις παρέες μου...Η 6 έγινε όταν ένα άτομο που αγαπούσα και αγαπώ με διέγραψε έτσι εύκολα,πόνεσα πολύ τότε...Οι 5 και 7 είναι οι πιό πρόσφατες.Καλοκαίρι 2009,μετά από ένα λούκι που πέρασα με χάπια,τσιγάρο και άλλα καλά.Όταν βγήκα από αυτό,τις έκανα...

Μπορεί να φαίνεται χαζό,αλλά είμαι συναισθηματικά δεμένη με τις τρύπες μου :)
Χαζό,αλλά...

Φόρος τιμής σε 12 χρόνια φιλίας :)

Είναι όμορφο να έχεις έναν άνθρωπο
να σε ακούει για ώρες να μιλάς να μιλάς να μιλάς
και ας μην βγάζουν νόημα αυτά που λες
και στο τέλος να σε παίρνει αγκαλιά και να σου λέει
"Άντε πάμε να τα πιούμε τώρα 8) "

Αυτά θα μου λείψουν.Αυτή η παρέα...
Πόσα χρόνια μαζί και χώρια;
Πόσα χρόνια,αλήθεια;
12 περίπου...Και αρχίζουμε να χανόμαστε.
Οι περισσότεροι έφυγαν για σπουδες εντός και εκτός Ελλάδας
και εμείς οι 4 που απομείναμε θα πάρουμε διαφορετικούς δρόμους...

Όμως ρεμάλια κανονίστε!
Κάθε 28 Δεκέμβρη όπου και να είμαστε θα ξαναμαζευόμαστε
και θα ζούμε τα παλιά...
Μου λείπετε ήδη,αλλά δεν στεναχωριέμαι
Ξέρω ότι είστε εκεί.
Απλά το ξέρω...

Έχουμε περάσει ΠΟΛΛΑ μαζί
Με δέχεστε έτσι όπως είμαι
αν και χάθηκα τώρα τελευταία,συγνώμη :(
Ξηγηθήκαμε όμως :)

Είστε αδέρφια μου και το ξέρετε :)

Νύχτες αϋπνίας που δεν περνάνε με τίποτα.
Ώρες προσπαθώ να βάλω το μυαλό μου σε μια τάξη,
αλλά πότε υπάκουσε για να το κάνει τώρα;

Με έχει κουράσει όλο αυτό,ειλικρινά...
Χαίρομαι που δίνω πανελλήνιες για να έχω μια
δικαιολογία που σέρνομαι.
Η ψυχολογία μου έχει πέσει,τίποτα δεν με ευχαριστεί.
Και όλα πάνε απ το κακό στο χειρότερο.
"Ό,τι αγαπάω εγώ,πεθαίνει".Αυτός ο στίχος με εκφράζει.
Παντού γύρω μου αρρώστιες,ποτό,τσιγάρο,χάπια.
Αγαπημένα μου πρόσωπα πονάνε και δεν μπορώ να βοηθήσω...
ΘΑΝΑΤΟΣ.
Από μικρή τον ζω έντονα.Ό,τι αγάπησα απλά έπαψε να υπάρχει.
Όμως μια απώλεια με πονάει ακόμα,μετά από 13 χρόνια.
Ο πιο σημαντικός άνθρωπος για μένα έπαψε να αναπνέει
αλλά ξέρω ότι με προσέχει και πρέπει να συνέλθω για να
τον κάνω υπερήφανο...

Οκ,πάλι γίνομαι κουραστική
πάλι όσα λέω είναι μαύρα
αλλά ειλικρινά σας το λέω,δεν ξέρω πως να τα φωτίσω...
:(

<<Ο Οδυσσέας 20 χρόνια μόνο την επιστροφή του σκεφτόταν.
Αλλά μόλις γύρισε,κατάλαβε κατάπληκτος πως η ζωή του,
όλη η ουσία της ζωής του,
το κέντρο της,ο θυσαυρός της,βρισκόταν εκτός Ιθάκης
στα 20 χρόνια της περιπλάνησής του.
Και τον θυσαυρό αυτόν τον είχε χάσει
και μόνο ιστορώντας θα μπορούσε να τον ξαναβρεί.
Κανείς όμως δεν ενδιαφέρεται να ακούσει...

Ο εκπατρισμένος που επιστρέφει και περιμένει να τον ρωτήσουν
να του πουν "λέγε",
για να ιστορίσει τη ζωή του στα χρόνια τηςαπουσίας του
και να ξανασυνδέσει έτσι το κομμένο νήμα με το παρελθόν.
Αλλά αυτό το "λέγε" δεν το ακούει από κανέναν.

Το νήμα θα μείνει κομμένο>>


Το απόσπασμα αυτό από την "Άγνοια",ένα συγκινητικό μυθιστόρημα
του Μιλάν Κούντερα με άγγιξε πάρα πολύ.
Όχι τόσο κυριολεκτικά
όσο μεταφορικά...

Έχει κολλήσει το μυαλό μου :|
Γυρνάω πάλι στο 0,το νιώθω.Όλα τα συναισθήματα πάλι ίδια,γνώριμα.
37 και σήμερα για τις πανελλήνιες και έχω φτάσει να μετράω και τα δευτερόλεπτα.
Διαβάζω μέρα νύχτα,ξεχνιέμαι με το διάβασμα.Ξεχνιέμαι με τις ασκήσεις.Ξεχνιέμαι...

Απασχολώ το μυαλό μου γιατί τόση φασαρία δεν την αντέχω,δεν την αντέχω.
Φλερτάρω μέρες τώρα με zanaax που βρίσκονται στο ντουλάπι στην αποθήκη.Φλερτάρω πάλι με έναν ύπνο βαθύ,χωρίς όνειρα...Δεν το θέλω αυτό πάλι.
Νόμιζα ότι την έχω περάσει αυτήν την φάση όμως να 'μαι πάλι εδώ,στο ίδιο σημείο.

Πως και πως περιμένω το καλοκαίρι.
Έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου νέα αρχή :|
Αλλά πως ρε πούστη μου;Ό,τι και να γίνει το παρελθόν με κηνυγάει.
Όμως τώρα υπάρχει μια διαφορά με πριν.Τώρα είμαι μόνη μου,το χέρι που απλώνω δεν το πιάνει κανείς.Μόνη μου.Ή θα τα καταφέρω ή όχι.Ή θα βγω απ' όλο αυτό ή θα με καταπιεί.

Νόμιζα ότι έχω την δύναμη...
ΤΙΠΟΤΑ δεν έχω!
Και φοβάμαι τόσο πολύ...
Φοβάμαι.

Παγιδευτήκαμε σ αυτή την ερημία
σε ωραίες λέξεις με ακραίες
σκέψεις
Πέρασε πάνω μας σαν ίσκιος η φθορά
και τώρα θέλεις πια
γι αλλου να ταξιδέψεις.
Παγιδευτήκαμε στα δίκτυα της ζωής
μήνες
και χρόνια κλεφτά περνούσαν.
Μέσα σε τόση ησυχία τι να πεις;
Πνιγμένα λόγια
Σάδειους δρόμους τριγυρνούσα
Δεν ξέρω τι να
είναι αυτό που πιο πολύ φοβάμαι
να φύγεις ή να είσαι εδώ για πιο από
τα δυο λυπάμαι
ίσως να μην αντέχω πια στο τίποτα κρυμμένος
ίσως
και όλα κάποτε να έχουν ένα τέλος.

Παγιδευτήκαμε σατέλειωτο κενό
σ ανατροπές και υποσχέσεις
σε καθετί που μοιάζει τόσο απλό
και
όμως ζηταεί πολλά για τα αντέξεις
Τόσα φθινόπωρα και ακόμα δεν σε
ξέρω
Τώρα το βλέμμα μου δε σ αναζητάει
θέλω να πω τόσα πολλά
όμως σωπαίνω
μισώ την σκέψη μου που πια δεν σε χωραει
Δεν
ξέρω τι να είναι αυτό που πιο πολύ φοβάμαι
να φύγεις ή να είσαι εδώ
για πιο από τα δυο λυπάμαι
ίσως να μην αντέχω πια στο τίποτα
κρυμμένος
ίσως και όλα κάποτε να έχουν ένα τέλος.


Τραγούδι απ τα λίγα...
Και το αφιερώνω :)

...Όταν ξυπνήσαμε την άλλη μέρα το πρωί,είδαμε ένα μεγάλο σύννεφο να σεριανάει στον καταγάλανο ουρανό μας.Το μεσημέρι ήρθε και στάθηκε πάνω μας κι έριξε την βροχή του.Ύστερα,έφυγε ξαλαφρωμένο αφήνοντας πίσω του ξεφτίδια τις μπαμπακιένιες τούφες του,που ένας απαλός αγέρας σκόρπισε...

Αυτό το κομμάτι από ένα βιβλίο που διάβασα πρόσφατα
δεν ξέρω γιατί
αλλά με έκανε να ανατριχιάσω...

Τελικά,κάποια στιγμή τα γκρίζα φεύγουν
και αφήνουν πίσω τους καθαρό γαλάζιο;

(Ζητώ συγνώμη απ τους αναγνώστες για το καταθλιπτικό τοπίο,αλλά υπόσχομαι σύντομα να αλλάξει διάθεση.Που θα πάει,θα συνέλθω!)


Πνίγομαι.Μια θηλιά περασμένη στον λαιμό μου και όλο και περισσότερο με σφίγγει.Όλο και πιο πολύ...Μόνη μου μέσα σε έναν κύκλο,γύρω όλοι ζουν κι εγώ εκέι,να πνίγομαι και να μην μπορώ να φωνάξω.ΠΝΙΓΟΜΑΙ.
Όλα μπερδεμένα στο κεφάλι μου,δεν μπορώ να τα βγάλω πέρα με τόση φασαρία...
Νιώθω σαν να βρίσκομαι σε ένα παράλληλο σύμπαν.Εγώ απ την μία και οι υπόλοιποι απ την άλλη.Δεν μπορώ να επικοινωνήσω,δεν μιλάω την γλώσσα τους,έχω χάσει τον εαυτό μου.Θέλω να φύγω μακριά απ όλους και απ όλα όσα με έχουν κάνει έτσι,όλα όσα ΑΦΗΣΑ να με κάνουν έτσι,έτσι που ούτε εγώ δεν με αναγνωρίζω.
Δεν είμαι καλά,καταστρέφω τον εαυτό μου μέρα με τη μέρα,έχω χαθεί μέσα στο χάος που επικρατεί μέσα στο κεφάλι μου.
Αλήθεια,όταν όλα περάσουν,πως θα είμαι μετά απ αυτό;Το καλοκαίρι τελικά θα καταφέρω να κάνω νέα αρχή;Θα καταφέρω να σκοτώσω όσα με σκοτώνουν σιγά σιγά;Θα καταφέρω να φάρω πίσω τον εαυτό μου;Πονάω ρε γαμώτο,πονάω...
Δεν είμαι εγωίστρια,ή ίσως και να είμαι,απλά δεν ξέρω κατά πόσο μπορώ να παρηγορηθώ με το ότι οι άλλοι περνάνε περισσότερα.

Ένα μούδιασμα και ένας δυνατός πόνος στην καρδιά με ταρακούνησε σήμερα.Τώρα φοβάμαι περισσότερο.Φοβάμαι τις στιγμές που πραγματικά δεν μπορώ να αναπνεύσω,που ο αέρας γύρω μου λιγοστεύει...
Θέλω να βγω απ αυτό το παραλήρημα...
Φοβάμαι.

"Φταίμε κι οι δυό που ζούμε χώρια".Εσύ που δεν άντεξες αυτό που ήμουν κι εγώ που δεν μπόρεσα να σου πω ό,τι ένιωθα.Δεν ήσουν μόνο ένας γκόμενος,δεν ήσουν μόνο μια σχέση,δεν ήμουν μόνο ερωτευμένη μαζί σου.Αυτά είναι πολύ λίγα μπροστά σε αυτό που μας έδενε.
Μόνο εσύ με γνώρισες τόσο χάλια,τόσο κάτω και μόνο εσύ έμεινες δίπλα μου.Μου είπες "είμαι εγώ εδώ τώρα,μην φοβάσαι" και όλα έφυγαν...Αγωνία,φόβος,όλα...Με κράτησες στην επιφάνεια την ώρα που βούλιαζα.Δεν ξέρω που θα ήμουν τώρα χωρίς εσένα.Έκανες πολλά,πολλά που τα ξέρουμε μόνο εμείς οι δύο.Όμως δεν πρόλαβα να σου πω όσα ήθελα και θα στα πω εδώ,αν με πάρεις ποτέ ξανά τηλέφωνο θα σου το πω.

Ευχαριστώ.Για όλα,πραγματικά ΓΙΑ ΟΛΑ.Που με κοίταζες στα μάτια,που δεν φοβήθηκες,που μου κράταγες το χέρι και δεν με άφησες να πέσω,που υπήρχες πάντα δίπλα μου ακόμα και όταν δεν το ζητούσα-κυρίως τότε.Δεν ξέρω πως,αλλά το ένιωθες,ένιωθες πότε ξανακυλούσα και χτυπούσε σχεδόν ταυτόχρονα το τηλέφωνο.Σε ευχαριστώ.
Ειλικρινά δεν με πειράζει που δεν είμαστε μαζί πια.Ευχαριστώ για όσα με έκανες να νιώσω,όσα με έκανες να ζήσω,που μου θύμιζες ότι πρέπει να χαμογελάω,που με έπαιρνες αγκαλιά όταν το χρειαζόμουν,που όταν άκουγες την φωνή μου ταραγμένη έκανες την διαδρομη Αθήνα-Θεσπρωτία μέσα σε 5 ώρες...
Ακόμα θυμάμαι την μέρα που μου είπες "δεν αντέχω άλλο...".Δεν πρόλαβες να πεις τίποτα άλλο,κατάλαβα...Και σου είπα -θυμάσαι;- σου είπα "ελπίζω να βρεις αυτό που ψάχνεις".Αυτό ήταν.Ήμουν ξαφνικά πάλι μόνη μου.Τρόμαξα...Μου είπες "να προσέχεις...Κι ελπίζω να με θυμάσαι που και που...Να χαμογελάς".Να είσαι σίγουρος,σε θυμάμαι,πώς να σε ξεχάσω;Ήσουν πολλά για μένα και τώρα πια είσαι μια ανάμνηση που με πόνεσε,αλλά την αγαπάω.Και ξέρεις καλύτερα απ τον καθένα ότι ποτέ δεν πετάω τις αναμνήσεις.Να είσαι σίγουρος λοιπόν...

Δεν πρόλαβα,δεν μπόρεσα ίσως,να σου πω ότι σε ευχαριστώ για όλα κι ελπίζω κι εσύ να με θυμάσαι που και που.
Μου λείπεις...
Ευχαριστώ.

Χωρίς λογική εξήγηση όλα σκοτείνιασαν.Για μια περίοδο ήμουν καλά.Τώρα τι με έπιασε πάλι;Νιώθω όπως τότε.Εντελώς ξαφνικά όλα μαύρισαν.Και προσπάθησα,αλήθεια,προσπάθησα να κάνω αυτό που ξέρω καλά,το μαύρο άσπρο...
Όμως έχω κολλήσει σε ένα γκρι που με πνίγει.
Αυτή τη φορά δεν ξέρω τι φταίει,δεν ξέρω.Τελικά όλα αυτά είναι αδυναμία ή δύναμη;Μάλλον αδυναμία.
Όντως ισχύει αυτό που λένε:"δεν είναι όλα όπως φαίνονται".Αν ίσχυε κανείς δεν θα μου ξανα έλεγε "Είσαι δυνατή εσύ,αντέχεις..."
Ναι,αλλά δεν είναι έτσι τα πράγματα.Ίσως να ήταν στην αρχή,αλλά δεν αντέχω άλλο.
Δεν μπορώ να καταλάβω τι ακριβώς μου λείπει αυτή τη στιγμή που γράφω.Αν τελικά δεν μου λείπει τίποτα γιατί νιώθω τόσο άδεια;
Άλλαξα.Νόμιζα ότι ήταν καλύτερο αυτό,να μην νιώθω τίποτα.
Τώρα όμως ξέχασα πως είναι ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ το γέλιο,το δάκρυ,η χαρά,η λύπη..Όλα...Τίποτα.Απάθεια...Και με φοβίζει...

Αλήθεια,δεν ξέρω αν βγάζουν νόημα αυτά που γράφω.Δεν ξέρω αν κάποιος εκεί έξω με καταλαβαίνει.Δεν ξέρω...
Το μόνο που ξέρω είναι ότι μια μέρα όλα θα περάσουν.
Και ελπίζω να μην βγω έτσι όπως φοβάμαι ότι θα βγω απ' αυτήν την ιστορία...

Δεν μου αρέσουν οι διακοπές,δεν μου αρέσουν οι γιορτές.Μου δίνουν χρόνο να σκέφτομαι και αυτά που σκέφτομαι είναι μαύρα.Πώς έγινα εγώ έτσι;Πάντα γελούσα,πάντα πίστευα ότι όλα θα φτιάξουν,πάντα ήμουν η θετική ενέργεια προσωποποιηένη,ακόμα είμαι,αλλά για τους άλλους,όχι για τον εαυτό μου...Έχω κλειστεί μέσα στο σπίτι κρυμμένη πίσω από χιλιάδες δικαιολογίες.Μέσα μου ξέρω ότι δεν είναι ούτε το διάβασμα ούτε τίποτα άλλο από αυτά που προσπαθώ να πείσω τους υπόλοιπους αλλά κυρίως τον εαυτό μου.Δεν ξέρω τι είναι αυτό που με τρώει.Δεν καταλαβαίνω πως έφτασα σε αυτό το σημειο.
Πάλι χάνομαι στις σκέψεις μου.Πάλι σκοτεινιάζω απότομα...
Μου λείπει ο παλιός μου εαυτός.
Μου λείπει πολύ...