Παγιδευτήκαμε σ αυτή την ερημία
σε ωραίες λέξεις με ακραίες
σκέψεις
Πέρασε πάνω μας σαν ίσκιος η φθορά
και τώρα θέλεις πια
γι αλλου να ταξιδέψεις.
Παγιδευτήκαμε στα δίκτυα της ζωής
μήνες
και χρόνια κλεφτά περνούσαν.
Μέσα σε τόση ησυχία τι να πεις;
Πνιγμένα λόγια
Σάδειους δρόμους τριγυρνούσα
Δεν ξέρω τι να
είναι αυτό που πιο πολύ φοβάμαι
να φύγεις ή να είσαι εδώ για πιο από
τα δυο λυπάμαι
ίσως να μην αντέχω πια στο τίποτα κρυμμένος
ίσως
και όλα κάποτε να έχουν ένα τέλος.

Παγιδευτήκαμε σατέλειωτο κενό
σ ανατροπές και υποσχέσεις
σε καθετί που μοιάζει τόσο απλό
και
όμως ζηταεί πολλά για τα αντέξεις
Τόσα φθινόπωρα και ακόμα δεν σε
ξέρω
Τώρα το βλέμμα μου δε σ αναζητάει
θέλω να πω τόσα πολλά
όμως σωπαίνω
μισώ την σκέψη μου που πια δεν σε χωραει
Δεν
ξέρω τι να είναι αυτό που πιο πολύ φοβάμαι
να φύγεις ή να είσαι εδώ
για πιο από τα δυο λυπάμαι
ίσως να μην αντέχω πια στο τίποτα
κρυμμένος
ίσως και όλα κάποτε να έχουν ένα τέλος.


Τραγούδι απ τα λίγα...
Και το αφιερώνω :)

...Όταν ξυπνήσαμε την άλλη μέρα το πρωί,είδαμε ένα μεγάλο σύννεφο να σεριανάει στον καταγάλανο ουρανό μας.Το μεσημέρι ήρθε και στάθηκε πάνω μας κι έριξε την βροχή του.Ύστερα,έφυγε ξαλαφρωμένο αφήνοντας πίσω του ξεφτίδια τις μπαμπακιένιες τούφες του,που ένας απαλός αγέρας σκόρπισε...

Αυτό το κομμάτι από ένα βιβλίο που διάβασα πρόσφατα
δεν ξέρω γιατί
αλλά με έκανε να ανατριχιάσω...

Τελικά,κάποια στιγμή τα γκρίζα φεύγουν
και αφήνουν πίσω τους καθαρό γαλάζιο;

(Ζητώ συγνώμη απ τους αναγνώστες για το καταθλιπτικό τοπίο,αλλά υπόσχομαι σύντομα να αλλάξει διάθεση.Που θα πάει,θα συνέλθω!)


Πνίγομαι.Μια θηλιά περασμένη στον λαιμό μου και όλο και περισσότερο με σφίγγει.Όλο και πιο πολύ...Μόνη μου μέσα σε έναν κύκλο,γύρω όλοι ζουν κι εγώ εκέι,να πνίγομαι και να μην μπορώ να φωνάξω.ΠΝΙΓΟΜΑΙ.
Όλα μπερδεμένα στο κεφάλι μου,δεν μπορώ να τα βγάλω πέρα με τόση φασαρία...
Νιώθω σαν να βρίσκομαι σε ένα παράλληλο σύμπαν.Εγώ απ την μία και οι υπόλοιποι απ την άλλη.Δεν μπορώ να επικοινωνήσω,δεν μιλάω την γλώσσα τους,έχω χάσει τον εαυτό μου.Θέλω να φύγω μακριά απ όλους και απ όλα όσα με έχουν κάνει έτσι,όλα όσα ΑΦΗΣΑ να με κάνουν έτσι,έτσι που ούτε εγώ δεν με αναγνωρίζω.
Δεν είμαι καλά,καταστρέφω τον εαυτό μου μέρα με τη μέρα,έχω χαθεί μέσα στο χάος που επικρατεί μέσα στο κεφάλι μου.
Αλήθεια,όταν όλα περάσουν,πως θα είμαι μετά απ αυτό;Το καλοκαίρι τελικά θα καταφέρω να κάνω νέα αρχή;Θα καταφέρω να σκοτώσω όσα με σκοτώνουν σιγά σιγά;Θα καταφέρω να φάρω πίσω τον εαυτό μου;Πονάω ρε γαμώτο,πονάω...
Δεν είμαι εγωίστρια,ή ίσως και να είμαι,απλά δεν ξέρω κατά πόσο μπορώ να παρηγορηθώ με το ότι οι άλλοι περνάνε περισσότερα.

Ένα μούδιασμα και ένας δυνατός πόνος στην καρδιά με ταρακούνησε σήμερα.Τώρα φοβάμαι περισσότερο.Φοβάμαι τις στιγμές που πραγματικά δεν μπορώ να αναπνεύσω,που ο αέρας γύρω μου λιγοστεύει...
Θέλω να βγω απ αυτό το παραλήρημα...
Φοβάμαι.

"Φταίμε κι οι δυό που ζούμε χώρια".Εσύ που δεν άντεξες αυτό που ήμουν κι εγώ που δεν μπόρεσα να σου πω ό,τι ένιωθα.Δεν ήσουν μόνο ένας γκόμενος,δεν ήσουν μόνο μια σχέση,δεν ήμουν μόνο ερωτευμένη μαζί σου.Αυτά είναι πολύ λίγα μπροστά σε αυτό που μας έδενε.
Μόνο εσύ με γνώρισες τόσο χάλια,τόσο κάτω και μόνο εσύ έμεινες δίπλα μου.Μου είπες "είμαι εγώ εδώ τώρα,μην φοβάσαι" και όλα έφυγαν...Αγωνία,φόβος,όλα...Με κράτησες στην επιφάνεια την ώρα που βούλιαζα.Δεν ξέρω που θα ήμουν τώρα χωρίς εσένα.Έκανες πολλά,πολλά που τα ξέρουμε μόνο εμείς οι δύο.Όμως δεν πρόλαβα να σου πω όσα ήθελα και θα στα πω εδώ,αν με πάρεις ποτέ ξανά τηλέφωνο θα σου το πω.

Ευχαριστώ.Για όλα,πραγματικά ΓΙΑ ΟΛΑ.Που με κοίταζες στα μάτια,που δεν φοβήθηκες,που μου κράταγες το χέρι και δεν με άφησες να πέσω,που υπήρχες πάντα δίπλα μου ακόμα και όταν δεν το ζητούσα-κυρίως τότε.Δεν ξέρω πως,αλλά το ένιωθες,ένιωθες πότε ξανακυλούσα και χτυπούσε σχεδόν ταυτόχρονα το τηλέφωνο.Σε ευχαριστώ.
Ειλικρινά δεν με πειράζει που δεν είμαστε μαζί πια.Ευχαριστώ για όσα με έκανες να νιώσω,όσα με έκανες να ζήσω,που μου θύμιζες ότι πρέπει να χαμογελάω,που με έπαιρνες αγκαλιά όταν το χρειαζόμουν,που όταν άκουγες την φωνή μου ταραγμένη έκανες την διαδρομη Αθήνα-Θεσπρωτία μέσα σε 5 ώρες...
Ακόμα θυμάμαι την μέρα που μου είπες "δεν αντέχω άλλο...".Δεν πρόλαβες να πεις τίποτα άλλο,κατάλαβα...Και σου είπα -θυμάσαι;- σου είπα "ελπίζω να βρεις αυτό που ψάχνεις".Αυτό ήταν.Ήμουν ξαφνικά πάλι μόνη μου.Τρόμαξα...Μου είπες "να προσέχεις...Κι ελπίζω να με θυμάσαι που και που...Να χαμογελάς".Να είσαι σίγουρος,σε θυμάμαι,πώς να σε ξεχάσω;Ήσουν πολλά για μένα και τώρα πια είσαι μια ανάμνηση που με πόνεσε,αλλά την αγαπάω.Και ξέρεις καλύτερα απ τον καθένα ότι ποτέ δεν πετάω τις αναμνήσεις.Να είσαι σίγουρος λοιπόν...

Δεν πρόλαβα,δεν μπόρεσα ίσως,να σου πω ότι σε ευχαριστώ για όλα κι ελπίζω κι εσύ να με θυμάσαι που και που.
Μου λείπεις...
Ευχαριστώ.

Χωρίς λογική εξήγηση όλα σκοτείνιασαν.Για μια περίοδο ήμουν καλά.Τώρα τι με έπιασε πάλι;Νιώθω όπως τότε.Εντελώς ξαφνικά όλα μαύρισαν.Και προσπάθησα,αλήθεια,προσπάθησα να κάνω αυτό που ξέρω καλά,το μαύρο άσπρο...
Όμως έχω κολλήσει σε ένα γκρι που με πνίγει.
Αυτή τη φορά δεν ξέρω τι φταίει,δεν ξέρω.Τελικά όλα αυτά είναι αδυναμία ή δύναμη;Μάλλον αδυναμία.
Όντως ισχύει αυτό που λένε:"δεν είναι όλα όπως φαίνονται".Αν ίσχυε κανείς δεν θα μου ξανα έλεγε "Είσαι δυνατή εσύ,αντέχεις..."
Ναι,αλλά δεν είναι έτσι τα πράγματα.Ίσως να ήταν στην αρχή,αλλά δεν αντέχω άλλο.
Δεν μπορώ να καταλάβω τι ακριβώς μου λείπει αυτή τη στιγμή που γράφω.Αν τελικά δεν μου λείπει τίποτα γιατί νιώθω τόσο άδεια;
Άλλαξα.Νόμιζα ότι ήταν καλύτερο αυτό,να μην νιώθω τίποτα.
Τώρα όμως ξέχασα πως είναι ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ το γέλιο,το δάκρυ,η χαρά,η λύπη..Όλα...Τίποτα.Απάθεια...Και με φοβίζει...

Αλήθεια,δεν ξέρω αν βγάζουν νόημα αυτά που γράφω.Δεν ξέρω αν κάποιος εκεί έξω με καταλαβαίνει.Δεν ξέρω...
Το μόνο που ξέρω είναι ότι μια μέρα όλα θα περάσουν.
Και ελπίζω να μην βγω έτσι όπως φοβάμαι ότι θα βγω απ' αυτήν την ιστορία...

Δεν μου αρέσουν οι διακοπές,δεν μου αρέσουν οι γιορτές.Μου δίνουν χρόνο να σκέφτομαι και αυτά που σκέφτομαι είναι μαύρα.Πώς έγινα εγώ έτσι;Πάντα γελούσα,πάντα πίστευα ότι όλα θα φτιάξουν,πάντα ήμουν η θετική ενέργεια προσωποποιηένη,ακόμα είμαι,αλλά για τους άλλους,όχι για τον εαυτό μου...Έχω κλειστεί μέσα στο σπίτι κρυμμένη πίσω από χιλιάδες δικαιολογίες.Μέσα μου ξέρω ότι δεν είναι ούτε το διάβασμα ούτε τίποτα άλλο από αυτά που προσπαθώ να πείσω τους υπόλοιπους αλλά κυρίως τον εαυτό μου.Δεν ξέρω τι είναι αυτό που με τρώει.Δεν καταλαβαίνω πως έφτασα σε αυτό το σημειο.
Πάλι χάνομαι στις σκέψεις μου.Πάλι σκοτεινιάζω απότομα...
Μου λείπει ο παλιός μου εαυτός.
Μου λείπει πολύ...