Για σένα.

Έβλεπα "Στο παρά πέντε" μια σκηνή με τον Αλέξη και την Ντάλια. Όταν μίλησε ο Αλέξης και είπε:

"Γιατί είμαι ερωτευμένος μαζί σου. Γιατί δεν υπάρχει στιγμή της ημέρας που να μην σε σκέφτομαι. Γιατί θα έκανα τα πάντα για σένα. Θα έχανα τα πάντα για σένα. Θα άφηνα τα πάντα για σένα. Γιατί δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα. Έγινα κατανοητός;"

Ανατρίχιασα. Με έπιασαν τα κλάματα. Χάθηκαν όλα από μπροστά μου και με τύλιξε μια περίεργη ομίχλη. Πήγα πίσω, έναν χρόνο και κάτι πίσω. Εμφανίστηκε ένα πρόσωπο μπροστά μου, ένα πρόσωπο που σημαίνει πολλά για μένα. Ένα πρόσωπο που μου είπε ακριβώς τα ίδια. Και τα εννοούσε.

Αυτές τις μέρες δεν είμαι καλά. Είναι ώρες ώρες που νιώθω ότι πέφτω. Θυμάμαι αυτά τα λόγια, θυμάμαι το βλέμμα του, θυμάμαι το χέρι του που με κρατούσε. Ξέρω ότι τα εννοούσε. Ξέρω ότι ακόμα τα νιώθει. Ξέρω ότι με ένα απλό τηλεφώνημα, με μια απλή κουβέντα μπορώ να τον κάνω να τα παρατήσει όλα και να έρθει σε μένα.
Όμως είμαι εδώ μόνη μου και θα παραμείνω. Γιατί δεν πρέπει. Γιατί ο καθένας πρέπει να πάρει τον δρόμο του.
Δεν ξέρω τελικά τι είναι αυτό που μας χωρίζει. Δεν ξέρω. Ίσως κακό timing, ίσως και όχι.
Όμως αν το timing ήταν καλό, αυτός ο άνθρωπος δεν θα ήταν σημαντικός για μένα. Δεν θα μου είχε μάθει όσα μου έμαθε. Δεν θα είχαμε τόσο βαθιά σχέση.

Στιγμές χάνομαι στις αναμνήσεις. Ανεβάζω το χέρι μου τον λαιμό μου και πιάνω το σημείο που κρέμεται μια ασημένια καρδιά με μια μικρή πετρούλα, ένα ασημένιο πραγματάκι που κρύβει μέσα του ένα μεγαλείο. Και θυμάμαι το χαμόγελό του. Θυμάμαι.
Θα έδινα τα πάντα για να ξέρω ότι είναι καλά. Ότι είναι χαρούμενος. Ότι χαμογελάει. Ότι με ξέχασε...


Δεν ξέρω τι με πιάνει στα ξαφνικά και downιάζω. Ποτέ δεν ήμουν κυκλοθυμική.
Απλώς μου λείπει.
Αυτό.
Και θέλω να είναι καλά.
Τίποτα άλλο. Μόνο αυτό.