Παγιδευτήκαμε σ αυτή την ερημία
σε ωραίες λέξεις με ακραίες
σκέψεις
Πέρασε πάνω μας σαν ίσκιος η φθορά
και τώρα θέλεις πια
γι αλλου να ταξιδέψεις.
Παγιδευτήκαμε στα δίκτυα της ζωής
μήνες
και χρόνια κλεφτά περνούσαν.
Μέσα σε τόση ησυχία τι να πεις;
Πνιγμένα λόγια
Σάδειους δρόμους τριγυρνούσα
Δεν ξέρω τι να
είναι αυτό που πιο πολύ φοβάμαι
να φύγεις ή να είσαι εδώ για πιο από
τα δυο λυπάμαι
ίσως να μην αντέχω πια στο τίποτα κρυμμένος
ίσως
και όλα κάποτε να έχουν ένα τέλος.

Παγιδευτήκαμε σατέλειωτο κενό
σ ανατροπές και υποσχέσεις
σε καθετί που μοιάζει τόσο απλό
και
όμως ζηταεί πολλά για τα αντέξεις
Τόσα φθινόπωρα και ακόμα δεν σε
ξέρω
Τώρα το βλέμμα μου δε σ αναζητάει
θέλω να πω τόσα πολλά
όμως σωπαίνω
μισώ την σκέψη μου που πια δεν σε χωραει
Δεν
ξέρω τι να είναι αυτό που πιο πολύ φοβάμαι
να φύγεις ή να είσαι εδώ
για πιο από τα δυο λυπάμαι
ίσως να μην αντέχω πια στο τίποτα
κρυμμένος
ίσως και όλα κάποτε να έχουν ένα τέλος.


Τραγούδι απ τα λίγα...
Και το αφιερώνω :)