Δάκρυα... :' )

Συμμαζεύοντας το δωμάτιό μου σήμερα βρήκα ένα κουτί, ένα κουτί που το είχα κρύψει για να μην το βλέπω συνέχεια μπροστά μου. Μέσα μία φωτογραφία, ένας στίχος: "Μονάχα εσύ να 'σαι καλά, μην δω στα μάτια σου ούτε δάκρυ" και ένα κουκλάκι. Αυτά μου έδωσε την τελευταία μέρα που τον είδα, την τελευταία μέρα που ήρθε να με δει, την μέρα που είπαμε αντίο. Μόλις το άγγιξα άρχισαν να τρέχουν δάκρυα, όχι λύπης. Δάκρυα συγκίνησης. Δάκρυα λύτρωσης ίσως... Μέρες που πέρασαν και τις κρατάω πολύ σφιχτά να μην μου φύγουν. Λίγες φορές έχω κλάψει τόσο. Δάκρυα, δάκρυα, δάκρυα... Όταν ηρέμησα, χαμογέλασα, τα κοίταξα και χαμογέλασα.

Δεν υπάρχει τίποτα αρνητικό μέσα μου γι' αυτό το άτομο. Τίποτα! Και εκείνη την στιγμή, που είδα την φωτογραφία μας κατάλαβα. Κατάλαβα ότι μου έμαθε πολλά, πάρα πολλά και μπορώ από δω και πέρα να συνεχίσω μόνη μου. Τα τοποθέτησα όλα πάλι προσεκτικά στο κουτί, εκείνη την ώρα ένιωθα σαν να τον σκέπαζα μια κρύα νύχτα... Χαμογέλασα. Έκρυψα πάλι το κουτί. Τόσες αναμνήσεις μαζεμένες. Αγκαλιές, φιλιά, έρωτας, χαμόγελα, δάκρυα, η φωνή του... Όλα έγιναν ένα και αυτό το ένα το έχω μέσα μου. Δεν θα φύγει ποτέ. Το ξέρω. Έτσι κι αλλιώς δεν θα του επιτρέψω ποτέ να φύγει. Θα μείνει εκεί, αυτό το κουβάρι θα με προσέχει.

Όλα θα πάνε καλά. Ελπίζω...
Εύχομαι καλό καλοκαίρι σε όσες ψυχές με συντροφεύουν μέσω αυτού του blog.
:)