Βράδια από βρώμικο σανίδι και φωνές
με τύλιξε άρωμα από οινόπνευμα
Συνηθισμένοι και από άποψη εραστές
όλα τα αλλάζουμε απότομα
Κάνει μια ζέστη που μου καίει το μυαλό
βλέπω τα όνειρα ντυμένα από εφιάλτες
Παραδομένη φαίνεσαι όπως κι εγώ
Στο καλοκαίρι,στην αλήθεια λιποτάκτες...

Τετάρτη 2 Ιουνίου 2010

How I wish you were here

Πόσα μεγάλα τραγούδια δεν θα είχαν τραγουδηθεί αν δεν υπήρχε ο πόνος; Πόσα κείμενα -ποιήματα ή πεζά- δεν θα είχαν γραφτεί αν δεν υπήρχε η απώλεια; Η ανάγκη κάποιων να βγάλουν όσα νιώθουν στο χαρτί, στους στίχους, οπουδήποτε. Πόνος. Ένα μεγαλειώδες συναίσθημα. Μέσα από το πρίσμα του όλα τα βλέπεις λίγα, μηδαμινά, δεν νιώθεις ενδιαφέρον για τίποτα. Θες μόνο να φύγει. Δύσκολα το καταφέρνεις και ακόμα πιο δύσκολα μαζεύεις τα κομμάτια σου.
Όταν τα μαζέψεις τα βλέπεις όλα εκεί μπροστά σου. Τότε καταλαβαίνεις τι έχασες, καταλαβαίνεις τι είχες μέσα σου, καταλαβαίνεις τι δεν θα ξαναζήσεις ποτέ. Με τα κομμάτια στα χέρια σου, με ένα δάκρυ να κυλά στο μάγουλό σου, με απόγνωση στο βλέμμα, θες να φωνάξεις. Να φωνάξεις. Δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψουν τον πόνο. Μόνο κραυγές. Κραυγές και άδεια βλέμματα.

Δεν ξέρω πόσες φορές έχω ακούσει το τραγούδι του τίτλου. Το τραγούδι των pink floyd. Περνάνε στιγμές που απαγορευμένες σκέψεις μπαίνουν στο μυαλό μου. Μια φωνούλα λέει:
"Μακάρι να ήσουν εδώ. Δεν θα φοβόμουν".
Αλήθεια σου λέω, προσπαθώ να την διώξω. Προσπαθώ να φανώ δυνατή. Προσπαθώ.

Πονάω γαμώτο! Πονάω. Με πονάει όλο αυτό.
Μου θύμησες πως να ζω. Αλλά τι να το κάνω μακριά σου; Δεν πρόκειται για εγωισμό. Δεν θέλω να είμαστε μαζί, δεν σε θέλω "δικό" μου. Να σε βλέπω θέλω. Να ξέρω πότε γελάς, να ξέρω πότε σκοτεινιάζεις, να ξέρω πότε θέλεις κάποιον δίπλα σου. Αυτό μόνο. Να ακούω την ανάσα σου, την φωνή σου. Αυτά μου λείπουν. Αυτά.

Ξέρω ότι μαζί μου δεν θα έχεις ότι σου αξίζει, δεν θα είσαι καλά, δεν θα μπορώ να σε κάνω χαρούμενο. Δεν πρέπει να είμαστε μαζί. Μόνο να είσαι καλά θέλω.
Μου λείπεις, μου λείπεις πολύ. Ακόμα και οι φωνές σου όταν δεν μπορούσες να με κάνεις να συνέλθω. Όταν πέφτω πάλι παρακαλάω μέσα μου να χτυπήσει το τηλέφωνο, να σε ακούσω, τίποτα άλλο. Κι αμέσως μετά σιχαίνομαι τον εαυτό μου.
Σου έχω ήδη προκαλέσει μεγάλο κακό.
Αλήθεια λυπάμαι που μπήκα έτσι στην ζωή σου.
Πέρασαν μήνες, έχω χάσει το μέτρημα, και δεν μπορώ να το κάνω να με πονάει λιγότερο. Δεν μπορώ. Μόνο εσύ ξέρεις. Μόνο εσύ.

Συγνώμη που δεν άντεξα να γράψω κάποια πράγματα στο mail μου. Συγνώμη. Καλύτερα να μην ξέρεις. Δεν μπορώ να σου πω ψέματα, με ξέρεις καλύτερα απ' τον καθένα. Έτσι κατέληξα να γράφω μόνο τα τυπικά, ένα σωρό αηδίες που ξέρω ότι θα σε πονέσουν. Λυπάμαι.
Λυπάμαι αλήθεια. Καλύτερα να μείνεις μακριά μου. Πρέπει να είσαι καλά, ΠΡΈΠΕΙ τουλάχιστον ο ένας να είναι καλά μετά απ' αυτήν την ιστορία.





1 σχόλιο: