(Ζητώ συγνώμη απ τους αναγνώστες για το καταθλιπτικό τοπίο,αλλά υπόσχομαι σύντομα να αλλάξει διάθεση.Που θα πάει,θα συνέλθω!)


Πνίγομαι.Μια θηλιά περασμένη στον λαιμό μου και όλο και περισσότερο με σφίγγει.Όλο και πιο πολύ...Μόνη μου μέσα σε έναν κύκλο,γύρω όλοι ζουν κι εγώ εκέι,να πνίγομαι και να μην μπορώ να φωνάξω.ΠΝΙΓΟΜΑΙ.
Όλα μπερδεμένα στο κεφάλι μου,δεν μπορώ να τα βγάλω πέρα με τόση φασαρία...
Νιώθω σαν να βρίσκομαι σε ένα παράλληλο σύμπαν.Εγώ απ την μία και οι υπόλοιποι απ την άλλη.Δεν μπορώ να επικοινωνήσω,δεν μιλάω την γλώσσα τους,έχω χάσει τον εαυτό μου.Θέλω να φύγω μακριά απ όλους και απ όλα όσα με έχουν κάνει έτσι,όλα όσα ΑΦΗΣΑ να με κάνουν έτσι,έτσι που ούτε εγώ δεν με αναγνωρίζω.
Δεν είμαι καλά,καταστρέφω τον εαυτό μου μέρα με τη μέρα,έχω χαθεί μέσα στο χάος που επικρατεί μέσα στο κεφάλι μου.
Αλήθεια,όταν όλα περάσουν,πως θα είμαι μετά απ αυτό;Το καλοκαίρι τελικά θα καταφέρω να κάνω νέα αρχή;Θα καταφέρω να σκοτώσω όσα με σκοτώνουν σιγά σιγά;Θα καταφέρω να φάρω πίσω τον εαυτό μου;Πονάω ρε γαμώτο,πονάω...
Δεν είμαι εγωίστρια,ή ίσως και να είμαι,απλά δεν ξέρω κατά πόσο μπορώ να παρηγορηθώ με το ότι οι άλλοι περνάνε περισσότερα.

Ένα μούδιασμα και ένας δυνατός πόνος στην καρδιά με ταρακούνησε σήμερα.Τώρα φοβάμαι περισσότερο.Φοβάμαι τις στιγμές που πραγματικά δεν μπορώ να αναπνεύσω,που ο αέρας γύρω μου λιγοστεύει...
Θέλω να βγω απ αυτό το παραλήρημα...
Φοβάμαι.