Βράδια από βρώμικο σανίδι και φωνές
με τύλιξε άρωμα από οινόπνευμα
Συνηθισμένοι και από άποψη εραστές
όλα τα αλλάζουμε απότομα
Κάνει μια ζέστη που μου καίει το μυαλό
βλέπω τα όνειρα ντυμένα από εφιάλτες
Παραδομένη φαίνεσαι όπως κι εγώ
Στο καλοκαίρι,στην αλήθεια λιποτάκτες...

Τετάρτη 23 Ιουνίου 2010

Ποια είμαι τελικά;

Ξέρει κανείς να μου πει;
Νιώθω σαν την Αθηνά, από το "Η μάγισσα του Πορτομπέλο". Είχε γράψει την ιστορία της, όμως έψαχνε τα κενά ανάμεσα απ' τις λέξεις. Χωρίς αυτά μία φράση δεν βγάζει νόημα, ένα τραγούδι δεν έχει αρμονία, η φύση δεν μπορεί να ησυχάζει.
Έτσι κι εγώ... Μόνο γράμματα, παύση πουθενά και είμαι σε σύγχυση.
Τις τελευταίες μέρες τα έχω βάλει με τον εαυτό μου.
Η φασαρία μέσα στο κεφάλι μου δεν ησυχάζει. Όλο και μεγαλώνει... Ώρες ώρες με καταπίνει.

Ίσως πρέπει να συμβιβαστώ και να ζω έτσι από δω και πέρα.
Δεν ξέρω...

1 σχόλιο:

  1. Μη συμβιβάζεσαι, είναι ίδιο με την παραίτηση. Ο αγώνας σου θα βγει σε καλό..

    ΑπάντησηΔιαγραφή