Αναμνήσεις

Ξαφνικά ήρθαν αναμνήσεις από τα παιδικά μου χρόνια. Δυνατές, σαν να ζω πάλι τις στιγμές εκείνες , σαν να ζω και νιώθω τα ίδια συναισθήματα.

Μια θεία μου μένει σε διπλανή πόλη σε μια πολυκατοικία. Όταν ήμουν 5 χρονών πήγα να μείνω μαζί της το καλοκαίρι. Εκεί γνώρισα μια παρέα 5 παιδιών από 5 μέχρι 7 ετών, ήμουν το μόνο κορίτσι και απ' την πρώτη στιγμή με πρόσεχαν όλοι λίγο παραπάνω :Ρ
Συναντιόμασταν κάθε πρωί μόλις ξημέρωνε και δεν σταματούσαμε το παιχνίδι παρά μόνο όταν νύχτωνε. Τότε, εξουθενωμένοι, ξαπλώναμε στην πυλωτή της πολυκατοικίας και μιλούσαμε για ώρες -μοιραζόμασταν παιδικά μυστικά και όνειρα. Από τότε, κάθε καλοκαίρι, Πάσχα και Χριστούγεννα, ακόμα και τα Σαββατοκύριακα, πήγαινα να μείνω με την θεία μου. Είχα δεθεί πολύ με αυτήν την παρέα, ήμασταν μία ομάδα, μία αλυσίδα. Ο Νίκος, ο Σήφης, ο Αντώνης, ο Διονύσης, ο Φάνης κι εγώ.

Αυτό συνεχιζόταν μέχρι να φτάσω 11 χρονών. Ήταν αδέρφια μου. Περάσαμε πολλές δυσκολίες, αλλά ήμασταν ΜΑΖΊ.
Μια μέρα που έτρεξα να τους βρω τους είδα κατσουφιασμένους, έτοιμους να κλάψουν. Όταν μου είπαν το λόγο, κατσούφιασα κι εγώ με τη σειρά μου. Οι γονείς του Φάνη αποφάσισαν να μετακομίσουν κάποια τετράγωνα πιο κάτω και ο Φάνης δεν θα πήγαινε στο ίδιο γυμνάσιο με τα παιδιά. Τότε, εκείνη την στιγμή δώσαμε υπόσχεση ότι δεν θα χαθούμε, μέναμε πάλι πολύ κοντά και δεν έπρεπε να αφήσουμε 5 δρόμους να μας χωρίσουν. Ήταν αρχή καλοκαιριού και ο Φάνης μας διαβεβαίωσε ότι θα ερχόταν κάθε μέρα και τίποτα δεν θα άλλαζε. Αγκαλιαστήκαμε και τον αφήσαμε να φύγει.

Την άλλη μέρα, όπως κάθε πρωί, κατέβηκα στην πυλωτή να συναντήσω τα παιδιά . Ήταν ήδη εκεί οι τέσσερις, ο Νίκος καθισμένος στο κάγκελο να κοιτάει το κενό και οι άλλοι τρεις να πειράζονται μεταξύ τους για να περάσει η ώρα μέχρι να έρθει ο Φάνης και να αρχίσει το παιχνίδι. Πέρασαν ώρες έτσι, τα αγόρια κουράστηκαν να πειράζονται και έκατσαν αμίλητοι στα σκαλιά, κανείς δεν μιλούσε. Πλησίασα τον Νίκο. "Το νιώθεις, έτσι;", ψιθύρισε, "Δεν θα έρθει...".
"ΌΧΙ!" του είπα, "Είπε ότι θα έρθει και θα έρθει!".
Όμως ο Φάνης δεν ήρθε εκείνη την μέρα. Ούτε την επόμενη. Εμείς κάθε πρωί κατεβαίναμε στην πυλωτή, ο Νίκος έφερνε κάθε φορά την μπάλα μαζί του, και απλά περιμέναμε. Περνούσαν οι ώρες κι εμείς στο τέλος φεύγαμε αμίλητοι για τα διαμερίσματά μας.
Για το υπόλοιπο καλοκαίρι, κατεβαίναμε κάθε πρωί την ίδια ώρα και περιμέναμε, κάπου μέσα μας πιστεύαμε ότι θα έρθει.
Δεν ήρθε. Μέχρι που πέρασε το καλοκαίρι και εμείς κουραστήκαμε να περιμένουμε. Αγκαλιαστήκαμε αποφασισμένοι εμείς οι πέντε να μην χωρίσουμε ποτέ.

Μέχρι σήμερα δεν έχουμε χωριστεί παρ όλες τις δυσκολίες που έχουμε περάσει.
Ακόμα συναντιόμαστε στην πυλωτή και συζητάμε. Εκείνα τα αγοράκια έχουν μεγαλώσει, με έχουν κάνει περήφανη. Ο Νίκος είναι στην Νομική, ο Σήφης στην Ιατρική, ο Αντώνης στην γυμναστική ακαδημία και ο Διονύσης που έδινε φέτος πανελλήνιες όπως κι εγώ μπαίνει στο Μαθηματικό. Είναι σωστοί άνθρωποι πάνω απ' όλα. Μου έχουν σταθεί περισσότερο από τον καθένα και ξέρω ότι θα είναι για πάντα δίπλα μου.
Μεγαλώσαμε.
Έχουμε πετύχει τους στόχους. Τους στόχους εκείνους που βάζαμε όταν ξαπλώναμε στην πυλωτή και ονειρευόμασταν
Όμως μια ευχή και των πέντε δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ.
Ο Φάνης δεν γύρισε. Είχε αποφασίσει να συνεχίσει την ζωή του μακριά μας παρ όλες τις υποσχέσεις που είχε δώσει.

Από κείνο το καλοκαίρι μέχρι σήμερα ποτέ δεν έχει αναφέρει κανείς μας τον Φάνη. Ξέρω ότι αυτό το θέμα ακόμα και τώρα, μετά από 7 χρόνια, πονάει.

Ελπίζω μέσα απ' την καρδιά μου να είναι καλά ακόμη κι αν είναι μακριά από τα αδέρφια του.
:)