Όταν χτύπησε το τηλέφωνο...

Όταν χτύπησε το τηλέφωνο κατάλαβα ποιος ήταν. Το ένιωσα. Ήξερα ότι θα πάρεις τηλέφωνο. Ακόμα τρέμω ολόκληρη. Πόσο μου λείπεις ρε γαμώτο :/
"Συγχαρητήρια φάτσα! Πάντα επιτυχίες στην ζωή σου από δω και πέρα! Το αξίζεις", αυτό μου είπες μόλις σήκωσα το τηλέφωνο. Είχες μάθει τα νέα από τον ξάδερφό μου. Δεν μπορώ να εξηγήσω πώς η φωνή σου, τα λόγια σου με επηρεάζουν τόσο.
Και μετά... μετά πάλι όλα γύρισαν.
Αναμνήσεις.
Σαν να γυρνάω στο μηδέν κάθε φορά που μιλάμε.
Μια μικρή φωνούλα λογικής μου ψιθυρίζει επιτακτικά να αλλάξω αριθμό. Δεν μπορώ. Δεν θέλω.
Δεν θέλω να περνάνε οι μέρες και να ξέρω ότι δεν θα ακούσω ξανά την φωνή σου.

Πολύ μελό ακούγονται όλα αυτά, κάτι που σιχαίνομαι, γι' αυτό ας σταματήσω εδώ.
Να προσέχεις. Τίποτα άλλο. Να προσέχεις. Εγώ κρατάω κι αυτές τις κουβέντες σου, όπως όλες:
"Να προσέχεις και μην δίνεις λιγότερα στον εαυτό σου από αυτά που του αξίζουν. Μην συμβιβάζεσαι".
Προσπαθώ. Δεν ξέρω για πόσο ακόμα, αλλά προσπαθώ.