Όταν χτύπησε το τηλέφωνο...

Όταν χτύπησε το τηλέφωνο κατάλαβα ποιος ήταν. Το ένιωσα. Ήξερα ότι θα πάρεις τηλέφωνο. Ακόμα τρέμω ολόκληρη. Πόσο μου λείπεις ρε γαμώτο :/
"Συγχαρητήρια φάτσα! Πάντα επιτυχίες στην ζωή σου από δω και πέρα! Το αξίζεις", αυτό μου είπες μόλις σήκωσα το τηλέφωνο. Είχες μάθει τα νέα από τον ξάδερφό μου. Δεν μπορώ να εξηγήσω πώς η φωνή σου, τα λόγια σου με επηρεάζουν τόσο.
Και μετά... μετά πάλι όλα γύρισαν.
Αναμνήσεις.
Σαν να γυρνάω στο μηδέν κάθε φορά που μιλάμε.
Μια μικρή φωνούλα λογικής μου ψιθυρίζει επιτακτικά να αλλάξω αριθμό. Δεν μπορώ. Δεν θέλω.
Δεν θέλω να περνάνε οι μέρες και να ξέρω ότι δεν θα ακούσω ξανά την φωνή σου.

Πολύ μελό ακούγονται όλα αυτά, κάτι που σιχαίνομαι, γι' αυτό ας σταματήσω εδώ.
Να προσέχεις. Τίποτα άλλο. Να προσέχεις. Εγώ κρατάω κι αυτές τις κουβέντες σου, όπως όλες:
"Να προσέχεις και μην δίνεις λιγότερα στον εαυτό σου από αυτά που του αξίζουν. Μην συμβιβάζεσαι".
Προσπαθώ. Δεν ξέρω για πόσο ακόμα, αλλά προσπαθώ.

Τελείωσε το ταξίδι...

Πλέον είμαι φοιτήτρια του τμήματος Φυσικής του πανεπιστημίου Πατρών. Ένα όνειρο μου ξέφυγε χωρίς να μπορέσω να το πιάσω. Δεν πειράζει... Ίσως να μην ήταν "γραφτό" να μπω στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Δεν πειράζει. Αυτό που ήθελα, το πέτυχα. Η φυσική είναι εκεί έτοιμη να την εξερευνήσω.
Μια μέρα θα αποδείξω ότι δεν χρειάζεται να είσαι άντρας για να διαπρέψεις στις θετικές επιστήμες. Θα αποδείξω ότι αν έχεις κότσια, τσαμπουκά και θέληση μπορείς να καταφέρεις τα πάντα. Να θυμάστε τα λόγια μου.

Καλή επιτυχία σε ό,τι κάνετε στην ζωή σας σάς εύχομαι. Να στέκεστε πάντα όρθιοι και να σφίγγετε τα δόντια σε κάθε δυσκολία. Να μην το βάζετε ποτέ κάτω.

Θα τα ξαναπούμε σύντομα. Μέχρι τότε... να προσέχετε τους εαυτούς σας (:

Σε μια ώρα θα 'χουν όλα τελειώσει...

Πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός...

Σε λίγες ώρες θα βγουν οι βάσεις των σχολών. Έχω απίστευτο άγχος, δεν μπορώ να κοιμηθώ, να φάω, να γελάσω, να κλάψω... Θέλω τόσο πολύ να περάσω στην Θεσσαλονίκη. Ποτέ μου δεν ήθελα κάτι τόσο πολύ.
Ας πάνε όλα καλά... Ας μου πάει μια φορά κάτι καλά :/

Καλή μας επιτυχία γενιά του '92 (:

Δεν μπορώ να καταλάβω...

Γιατί κάποιοι άνθρωποι δεν με δέχονται όπως είμαι; Γιατί προσπαθούν να με αλλάξουν; Τόσο αφόρητη τους είναι η παρουσία μου;
Πάντα δεχόμουν τους ανθρώπους όπως είναι, ποτέ δεν προσπάθησα να αλλάξω κανέναν. Γιατί δεν με αφήνουν στην ησυχία μου; Ποιο χρέος περιμένουν να ξεπληρώσω;

Αυτές τις μέρες δεν είμαι καλά. Με έχει πιάσει το παράπονο. Γιατί θέλουν όλοι να με αλλάξουν; :/
Γιατί πρέπει να βγάζουν συμπεράσματα για μένα; Να νομίζουν ότι με ξέρουν τόσο καλά ώστε να μπορούν να με κρίνουν;
Κουράστηκα...

:|

Όταν κάποιος δεν μπορεί να καταλάβει την σιωπή σου, δεν μπορεί να καταλάβει ούτε τα λόγια σου.

I just wanna leave...

Παραφράζοντας τον στίχο του γνωστού τραγουδιού, βρίσκεις ακριβώς την διάθεσή μου.
Όλοι γύρω μου φωνάζουν, χαμογελάνε, χαίρονται, μου δίνουν συγχαρητήρια... Και εγώ θέλω να φωνάξω, να ουρλιάξω με όλη την δύναμη της φωνής μου και να τους πω να με αφήσουν ήσυχη. Μέσα μου καταρρέω και όσο περνάει ο καιρός αντί να καλυτερεύω, γίνομαι χειρότερα.
Θέλω να φύγω. Να φύγω τόσο μακριά που να μην με φτάνει τίποτα και κανείς. Τίποτα άλλο δεν θέλω.
Δεν ξέρω για πόσο θα αντέχω να χαμογελάω και να δείχνω καλά. Ήδη τα νεύρα μου έχουν αρχίσει να εξασθενούν, περνούν μεγάλη κρίση. Νευριάζω με το παραμικρό και "πέφτω" ακόμη πιο γρήγορα.
Δεν γίνεται και τίποτα καλό... Όλοι όσοι χρειάζομαι φεύγουν και εγώ έχω μείνει εδώ πίσω να αναρωτιέμαι αν τελικά εγώ τους διώχνω με την συμπεριφορά και τον χαρακτήρα μου.
Δεν ξέρω.
Έχω κουραστεί να ψάχνω λόγους και αιτίες.
Θέλω να φύγω... Να κοιτάξω την ζωή μου, να παλέψω γι' αυτήν και όχι για την ζωή των υπόλοιπων.
Κουράστηκα.

:/

Νιώθω τόσο κουρασμένη... Μέρα με τη μέρα όλο και κάτι συμβαίνει και με κάνει να απογοητεύομαι . Όλο και κάτι με γυρνάει πίσω. Έχω χάσει τον εαυτό μου, έχω χάσει την δροσιά μου, έχω χάσει την ζωντάνια μου, έχω χάσει την τρέλα μου. Το νιώθω. Δεν είμαι εγώ. Δεν είμαι εγώ αυτή που με κοιτάζει στον καθρέφτη.
Νιώθω κουρασμένη, έχω ανάγκη μόνο ηρεμία. Τίποτα άλλο. Όλα να μείνουν στάσιμα, να έρθουν σε μία ισορροπία. Να σταματήσει το βουητό μέσα στο κεφάλι μου, να σταματήσω να πονάω. Τίποτα άλλο δεν θέλω.

Πρέπει να βρω τον εαυτό μου... :|

Αναμνήσεις

Ξαφνικά ήρθαν αναμνήσεις από τα παιδικά μου χρόνια. Δυνατές, σαν να ζω πάλι τις στιγμές εκείνες , σαν να ζω και νιώθω τα ίδια συναισθήματα.

Μια θεία μου μένει σε διπλανή πόλη σε μια πολυκατοικία. Όταν ήμουν 5 χρονών πήγα να μείνω μαζί της το καλοκαίρι. Εκεί γνώρισα μια παρέα 5 παιδιών από 5 μέχρι 7 ετών, ήμουν το μόνο κορίτσι και απ' την πρώτη στιγμή με πρόσεχαν όλοι λίγο παραπάνω :Ρ
Συναντιόμασταν κάθε πρωί μόλις ξημέρωνε και δεν σταματούσαμε το παιχνίδι παρά μόνο όταν νύχτωνε. Τότε, εξουθενωμένοι, ξαπλώναμε στην πυλωτή της πολυκατοικίας και μιλούσαμε για ώρες -μοιραζόμασταν παιδικά μυστικά και όνειρα. Από τότε, κάθε καλοκαίρι, Πάσχα και Χριστούγεννα, ακόμα και τα Σαββατοκύριακα, πήγαινα να μείνω με την θεία μου. Είχα δεθεί πολύ με αυτήν την παρέα, ήμασταν μία ομάδα, μία αλυσίδα. Ο Νίκος, ο Σήφης, ο Αντώνης, ο Διονύσης, ο Φάνης κι εγώ.

Αυτό συνεχιζόταν μέχρι να φτάσω 11 χρονών. Ήταν αδέρφια μου. Περάσαμε πολλές δυσκολίες, αλλά ήμασταν ΜΑΖΊ.
Μια μέρα που έτρεξα να τους βρω τους είδα κατσουφιασμένους, έτοιμους να κλάψουν. Όταν μου είπαν το λόγο, κατσούφιασα κι εγώ με τη σειρά μου. Οι γονείς του Φάνη αποφάσισαν να μετακομίσουν κάποια τετράγωνα πιο κάτω και ο Φάνης δεν θα πήγαινε στο ίδιο γυμνάσιο με τα παιδιά. Τότε, εκείνη την στιγμή δώσαμε υπόσχεση ότι δεν θα χαθούμε, μέναμε πάλι πολύ κοντά και δεν έπρεπε να αφήσουμε 5 δρόμους να μας χωρίσουν. Ήταν αρχή καλοκαιριού και ο Φάνης μας διαβεβαίωσε ότι θα ερχόταν κάθε μέρα και τίποτα δεν θα άλλαζε. Αγκαλιαστήκαμε και τον αφήσαμε να φύγει.

Την άλλη μέρα, όπως κάθε πρωί, κατέβηκα στην πυλωτή να συναντήσω τα παιδιά . Ήταν ήδη εκεί οι τέσσερις, ο Νίκος καθισμένος στο κάγκελο να κοιτάει το κενό και οι άλλοι τρεις να πειράζονται μεταξύ τους για να περάσει η ώρα μέχρι να έρθει ο Φάνης και να αρχίσει το παιχνίδι. Πέρασαν ώρες έτσι, τα αγόρια κουράστηκαν να πειράζονται και έκατσαν αμίλητοι στα σκαλιά, κανείς δεν μιλούσε. Πλησίασα τον Νίκο. "Το νιώθεις, έτσι;", ψιθύρισε, "Δεν θα έρθει...".
"ΌΧΙ!" του είπα, "Είπε ότι θα έρθει και θα έρθει!".
Όμως ο Φάνης δεν ήρθε εκείνη την μέρα. Ούτε την επόμενη. Εμείς κάθε πρωί κατεβαίναμε στην πυλωτή, ο Νίκος έφερνε κάθε φορά την μπάλα μαζί του, και απλά περιμέναμε. Περνούσαν οι ώρες κι εμείς στο τέλος φεύγαμε αμίλητοι για τα διαμερίσματά μας.
Για το υπόλοιπο καλοκαίρι, κατεβαίναμε κάθε πρωί την ίδια ώρα και περιμέναμε, κάπου μέσα μας πιστεύαμε ότι θα έρθει.
Δεν ήρθε. Μέχρι που πέρασε το καλοκαίρι και εμείς κουραστήκαμε να περιμένουμε. Αγκαλιαστήκαμε αποφασισμένοι εμείς οι πέντε να μην χωρίσουμε ποτέ.

Μέχρι σήμερα δεν έχουμε χωριστεί παρ όλες τις δυσκολίες που έχουμε περάσει.
Ακόμα συναντιόμαστε στην πυλωτή και συζητάμε. Εκείνα τα αγοράκια έχουν μεγαλώσει, με έχουν κάνει περήφανη. Ο Νίκος είναι στην Νομική, ο Σήφης στην Ιατρική, ο Αντώνης στην γυμναστική ακαδημία και ο Διονύσης που έδινε φέτος πανελλήνιες όπως κι εγώ μπαίνει στο Μαθηματικό. Είναι σωστοί άνθρωποι πάνω απ' όλα. Μου έχουν σταθεί περισσότερο από τον καθένα και ξέρω ότι θα είναι για πάντα δίπλα μου.
Μεγαλώσαμε.
Έχουμε πετύχει τους στόχους. Τους στόχους εκείνους που βάζαμε όταν ξαπλώναμε στην πυλωτή και ονειρευόμασταν
Όμως μια ευχή και των πέντε δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ.
Ο Φάνης δεν γύρισε. Είχε αποφασίσει να συνεχίσει την ζωή του μακριά μας παρ όλες τις υποσχέσεις που είχε δώσει.

Από κείνο το καλοκαίρι μέχρι σήμερα ποτέ δεν έχει αναφέρει κανείς μας τον Φάνη. Ξέρω ότι αυτό το θέμα ακόμα και τώρα, μετά από 7 χρόνια, πονάει.

Ελπίζω μέσα απ' την καρδιά μου να είναι καλά ακόμη κι αν είναι μακριά από τα αδέρφια του.
:)

(:

Όταν λες «σε αγαπώ» να το λες με σοβαρότητα. Όταν λες «συγνώμη» κοίτα το άλλο άτομο στα μάτια. Μην περιγελάς τους άλλους για τα όνειρά τους. Μπορεί να βγεις πληγωμένος, αλλά είναι ο μόνος τρόπος για να ζήσεις την ΖΩΉ. Μην κρίνεις τους άλλους από αυτούς που τους περιτριγυρίζουν Μίλα αργά, αλλά σκέψου γρήγορα. Αν κάποιος σου κάνει μια ερώτηση στην οποία δεν θέλεις να απαντήσεις, χαμογέλα και ρώτα τον : «Γιατί θέλεις να μάθεις;».

Να θυμάσαι ότι η πιο μεγάλη αγάπη και οι πιο μεγάλες επιτυχίες απαιτούν μεγάλα ρίσκα. Όταν χάνεις να μαθαίνεις το μάθημά σου.

Είναι από κάποιο φόρουμ και το θεώρησα αρκετά σημαντικό και υπερβολικά αληθινό ώστε να το "διαδώσω" :Ρ
(:

Και τώρα;

Έχετε μπει ποτέ σε μια σχέση που όλα φωνάζουν ότι δεν βγάζει πουθενά; Εγώ ναι, το έκανα. Φέρθηκα τελείως παρορμητικά... Και τώρα που τα σκέφτομαι όλα πιο ήρεμα βλέπω ότι έχει αδιέξοδο. Όχι, δεν είμαι τρελά ερωτευμένη. Θα έλεγα ότι μόνο έλξη υπάρχει, έλξη που υπήρχε πάντα από την πρώτη φορά, την μέρα που γνωριστήκαμε πριν χρόνια.
Δεν ξέρω πραγματικά τι μου γίνεται, ναι εγώ το λέω αυτό. Τι περιμένω από αυτόν; Να με βοηθήσει να ξεχάσω; Να με κάνει να νιώσω καλύτερα; Δεν ξέρω, ειλικρινά.
Θα μείνει εδώ για 5 μέρες ακόμα, μετά θα φύγει και αν όλα πάνε καλά, θα τον δω τον Οκτώβρη :/ Και μετά τι; Θα είμαι πάλι πάνω από ένα τηλέφωνο; Δεν μπορώ να το περάσω αυτό. Ορκίστηκα στον εαυτό μου, του το υποσχέθηκα, ότι ήταν η τελευταία φορά. Δεν είμαι ακόμη έτοιμη να μιλάω έτσι με κάποιον άλλον στο τηλέφωνο όπως μιλούσα με τον Χάρη. Δεν μπορώ να το περάσω πάλι αυτό :/
Και τι ζητάω κι εγώ τώρα; Δεν μπορώ να ζητάω να είναι όλα κομμένα και ραμμένα στα μέτρα μου, ούτε μπορώ να του απαιτήσω να κάνει περισσότερα από αυτά που μπορεί.
Σκέφτομαι να την σταματήσω αυτή τη σχέση τώρα που είναι νωρίς, τώρα που κανείς μας δεν έχει δεθεί τόσο πολύ. Γιατί αν δεθεί μαζί μου και μετά ζητήσω να μείνω μόνη, δεν θα το συγχωρήσω στον εαυτό μου.
Θα το συζητήσω μαζί του, θα του πω όσα σκέφτομαι. Θέλω να δω πώς το βλέπει, τι σκέφτεται, τι νιώθει...
Κι ελπίζω να μην πονέσει κανείς πάλι από την ίδια ιστορία. Μια ιστορία με διαφορετικούς πρωταγωνιστές και ίδια πάντα πλοκή. Ελπίζω το τέλος να μην είναι ίδιο και αυτήν τη φορά.

Επέστρεψα!

Επέστρεψα και σύντομα θα έχετε και αναρτήσεις :Ρ
Έχω πολλά να σας πω... :/