Νύχτες αϋπνίας που δεν περνάνε με τίποτα.
Ώρες προσπαθώ να βάλω το μυαλό μου σε μια τάξη,
αλλά πότε υπάκουσε για να το κάνει τώρα;

Με έχει κουράσει όλο αυτό,ειλικρινά...
Χαίρομαι που δίνω πανελλήνιες για να έχω μια
δικαιολογία που σέρνομαι.
Η ψυχολογία μου έχει πέσει,τίποτα δεν με ευχαριστεί.
Και όλα πάνε απ το κακό στο χειρότερο.
"Ό,τι αγαπάω εγώ,πεθαίνει".Αυτός ο στίχος με εκφράζει.
Παντού γύρω μου αρρώστιες,ποτό,τσιγάρο,χάπια.
Αγαπημένα μου πρόσωπα πονάνε και δεν μπορώ να βοηθήσω...
ΘΑΝΑΤΟΣ.
Από μικρή τον ζω έντονα.Ό,τι αγάπησα απλά έπαψε να υπάρχει.
Όμως μια απώλεια με πονάει ακόμα,μετά από 13 χρόνια.
Ο πιο σημαντικός άνθρωπος για μένα έπαψε να αναπνέει
αλλά ξέρω ότι με προσέχει και πρέπει να συνέλθω για να
τον κάνω υπερήφανο...

Οκ,πάλι γίνομαι κουραστική
πάλι όσα λέω είναι μαύρα
αλλά ειλικρινά σας το λέω,δεν ξέρω πως να τα φωτίσω...
:(