Μέσα μου ένα άλογο τυφλό,αγριεμένο...

Νύχτα. Δεν νυστάζω,δεν θέλω να κοιμηθώ,δεν θέλω να μείνω ξύπνια. Ούτε να κλάψω θέλω. Να κλάψω γι' αυτά που είμαι,γι' αυτά που δεν θέλω να είμαι,γι' αυτά που δεν αντέχω να είμαι...
Ησυχία. Κανένας ήχος. Μόνο εγώ,ένα τσιγάρο,το χαρτί,το μολύβι και ένα φεγγάρι. Ένα φεγγάρι που στέκει αγέρωχο εκεί ψηλά και είναι σαν να με κοροϊδεύει για την μιζέρια μου.
Μου αρέσει αυτή η ησυχία του δωματίου μου,το αεράκι απ το παράθυρο μου κάνει παρέα. Η μάσκα,αυτή η χαμογελαστή μάσκα που φοράω την μέρα,πέφτει.Λυτρώνομαι.Δεν προσποιούμαι άλλο. Είμαι μόνη. Εγώ και ο εαυτός μου. Μετράω τους χτύπους της καρδιάς μου που για κάποιες στιγμές είναι ακανόνιστοι,σαν να μου λένε:"Εμείς έχουμε τον έλεγχο. Εσύ τον είχες και τον έχασες". Τον έχασα. Το ξέρω. Δεν θέλω να το παραδεχτώ,αλλά το ξέρω.
Γύρω μου πράγματα που αγαπώ,πράγματα που μου θυμίζουν καταστάσεις,χαμόγελα,δάκρυα...Στιγμές που ζούσα. Τώρα δεν νιώθω τίποτα.Τίποτα.Τα κοιτώ και η σκέψη μου φεύγει. Κλείνεται σε ένα κελί με μαύρους τοίχους ποτισμένους με υγρασία.
Δεν πρέπει κανείς δικός μου -φίλος,γνωστός ή συγγενής...κανείς- να καταλάβει τίποτα απ' όλα αυτά. Πρέπει να μείνουν απ' έξω.ΠΡΕΠΕΙ.Είμαι μόνη μου σ' αυτό το παραλήρημα Μόνη μου και δεν δέχομαι να μπλέξω κανέναν άλλον. Άλλωστε το πρωί θα ξαναφορέσω την μάσκα...
Καληνύχτα.

-Κυριακή 2/05/2010,ώρα 3.45πμ-