Πόσο σ' αγαπάω τελικά,πόσο σου μοιάζω...

"Έζησα όλα τα όχι και τα μη
σε μια τρελή διαδρομή.
Διαδρομή που τελικά
με φέρνει εδώ μπροστά σου.
Άσε με στο παραμύθι σου να ζω
συγνώμη μήπως και σου πω.
Να σταματήσω να γυρνώ στο πουθενά
μακριά σου....

Πόσο σ' αγαπάω τελικά..."

Τι με έχει πιάσει αυτές τις μέρες και δεν μπορώ να σταματήσω να κλαίω; Είχα μήνες να το ζήσω αυτό. Δεν μπορώ να κρατήσω τα δάκρυά μου, χάνω την αυτοκυριαρχία μου. Δάκρυα, δάκρυα, δάκρυα... Λες και όλα αυτά μέσα μου θα υγροποιηθούν και θα φύγουν μακριά. Λες και θα φύγει όλο αυτό το βάρος. Λείπουν και όλοι από το σπίτι, δεν έχω να ξεχαστώ με τίποτα. Μόνο με το διάβασμα ξεχνιέμαι, αλλά για πόσο ακόμα θα το έχω κι αυτό; Πφφ... Ανώμαλος άνθρωπος.

Τώρα τελευταία με επισκέπτονται φαντάσματα του παρελθόντος, άτομα που αγάπησα πιο πολύ από μένα, άτομα που πια δεν έχω δίπλα μου. Δεν είναι πολλά, τρία όλα κι όλα. Που να βρίσκονται άραγε; Να χαμογελάνε; Να είναι καλά; Να είναι ήρεμοι; Να με θυμούνται; Με ξέχασαν άραγε; Βλέπω φωτογραφίες που πονάνε, που σαν πυρωμένο σίδερο μου τρυπάνε την καρδιά... Είχα καταφέρει να το μετατρέψω όλο αυτό σε όμορφες αναμνήσεις,όμως τώρα ο πόνος είναι μεγαλύτερος από ποτέ...