"Ίσως να μην αντέχω πιά στο τίποτα κρυμμένος"

Οι εξετάσεις φτάνουν στο τέλος τους και έρχεται ένα ακόμη καλοκαίρι. Τίποτα όμως δεν είναι ίδιο! Το σχολείο τελειώνει, ένας νέος δρόμος ανοίγεται μπροστά... Η περίοδος άγχους φτάνει στο τέλος της, το διάβασμα σταματάει και τα βιβλία φορτωμένα με τύπους και θεωρίες μπαίνουν σε κούτες για να ξανά απλωθούν σε άλλη βιβλιοθήκη, καινούρια...
Όλα όμορφα!

Τώρα εγώ όμως γιατί νιώθω τόσο άδεια; Γιατί φοβάμαι; Φοβάμαι τις μέρες που έρχονται. Έφτασε η ώρα που θα πρέπει να αντιμετωπίσω τον εαυτό μου, να βρεθώ μπροστά σε όλα αυτά που σιγά σιγά, μέρα με τη μέρα, τοποθετούσα τόσο πίσω μέχρι να ξεθωριάσουν. Όμως δεν μπορώ να κρύβομαι πια, δεν πάει άλλο! Ήρθε η ώρα για την μεγάλη αναμέτρηση :Ρ
Και φοβάμαι γαμώτο... Φοβάμαι...

Και να φανταστείς νόμιζα ότι μπορώ να αντιμετωπίσω κάθε δυσκολία. Και τώρα φοβάμαι να βρεθώ μόνη μου με τις αναμνήσεις μου, μόνη με τις σκέψεις μου. Αυτές που τόσο κακό μου έχουν κάνει. Αυτές που με δείχνουν με το δάχτυλο. Αυτές που έχουν πλέον τον έλεγχο.
Έφτασε η ώρα, το ρολόι έχει από καιρό σταματήσει και για να ξανά ξεκινήσει πάλι την πορεία του, για να αρχίσω πάλι να ζω, πρέπει να τα αντιμετωπίσω όλα. Όλα...



-Μόνο κάποιος που το περνάει αυτό μπορεί να με καταλάβει. Για τους άλλους μοιάζει με ένα ακόμα παραλήρημα. Στους τελευταίους ένα πράγμα εύχομαι, να μην με καταλάβετε ποτέ. Γιατί πονάει... Πονάει πολύ-